Βαθαίνει πιό πολύ ἡ κρίση. Ἡ ἀνεργία μαστίζει τήν κοινωνία μας καί ἡ φτώχεια ἐξαπλώνεται. Οἱ ἐλπίδες λιγοστεύουν. Τό ταξίδι γίνεται δύσκολο. «Ὁ πλοῦς ἐν νυκτί, πυρσός οὐδαμοῦ…». Τά τῆς πολιτείας ἀκυβέρνητα, τά τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα, διαπιστώνει καί θλίβεται ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Σ’ αὐτές τίς δύσκολες στιγμές χρειαζόμαστε στηρίγματα, οὐσιαστική βοήθεια. Οἱ ἰσχυροί τῆς γῆς μᾶς «γέλασαν φοβερά καί μᾶς ἔσπασαν τῆς ψυχῆς τά φτερά».

Ἡ κρίση πού περνᾶμε δέν εἶναι μόνο οἰκονομική. Εἶναι πρῶτα καί κύρια πνευματική. Γιατί πολύ ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό τόν Θεό. Τόν ἀρνηθήκαμε καί ὑψώσαμε τόν ἑαυτό μας. Γίναμε μικροθεοί. Πιστέψαμε πώς μποροῦμε μόνοι μας νά εὐημερήσουμε, νά ἐξασφαλίσουμε τή ζωή μας καί τό μέλλον μας. Ἀποκτήσαμε γνώση καί ἐπιστήμη καί τεχνολογία, πού θά μᾶς λύσουν ὅλα τά προβλήματα. Στηριχθήκαμε στό χρῆμα καί στόν πλοῦτο καί στήν δύναμη τῆς ἐξουσίας. Γίναμε αὐτάρκεις. Καί ἀποτύχαμε. «Οἱ μακρύνοντες ἑαυτούς ἀπό σοῦ (τοῦ Θεοῦ) ἀπολοῦνται». Γι’ αὐτό ἀναπτύχθηκε ἡ παρανομία, ἡ ἀδικία, ἡ ἐκμετάλλευση, ἡ διαφθορά. «Ἡ δικαιοσύνη ἐκοιμήθη, νῦν δέ φονευταί… οἱ ἄρχοντές σου ἀπειθοῦσι, κοινωνοί κλεπτῶν, ἀγαπῶντες δῶρα, διώκοντες ἀνταπόδομα, ὀρφανοῖς οὐ κρίνοντες καί κρίσιν χηρῶν οὐ προσέχοντες» (Ἡσ. 1, 21-23). Διώξαμε τό Θεό ἀπό τή ζωή μας καί τόν πολεμοῦμε, τόν κατηγοροῦμε ὅτι αὐτός φταίει γιά ὅλα. Συκοφαντοῦμε τήν Ἐκκλησία, σάν νά εἶναι μητριά μας καί τήν περιγελοῦμε. Καί φτωχεύσαμε πολύ.

Ὅλη ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς καλεῖ στή μετάνοια. Στήν ἐπιστροφή μας πρός τόν Θεό. Ἰδιαίτερα τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Προφητῶν εἶναι ἔντονο καί χαρακτηριστικό. Μετανοεῖτε καί ἐπιστρέψατε πρός τόν Θεό. Εἶναι ὁ μόνος δυνατός, ὁ μόνος πού ἀγαπᾶ καί μπορεῖ νά μεταβάλει τή θλίψη σέ χαρά, νά γιατρέψει τίς πληγές τῆς καρδιᾶς μας. «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. 11, 28). Καί ὁ Προφήτης Ἡσαΐας «Δεῦτε διαλεχθῶμεν, λέγει Κύριος καί ἄν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ, ἐάν ὦσιν ὡς κόκκινον ὡς ἔριον λευκανῶ» (Ἡσ. 1, 18). Ἡ περίοδος πού περνᾶμε (Μεγ. Τεσσαρακοστή) προσφέρεται γιά μετάνοια, γιά βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητάς μας καί ἐπιστροφή τῆς καρδιᾶς μας πρός τόν ἀγαπήσαντα ἡμᾶς μέχρι σταυροῦ καί θανάτου Κύριο, γιά νά μᾶς καθαρίσει καί νά μᾶς ἁγιάσει.

Ζητεῖ μετάνοια ἀπό τό βάθος τῆς καρδιᾶς μας καί ἀπόφαση σταθερή νά ζήσουμε κοντά του. Γιατί «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. 4, 12). Ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἔρχεται, ἄμεση, ὅταν καί μεῖς στρεφόμαστε πρός αὐτόν μέ ἐμπιστοσύνη. Ὁ Θεός δέν μᾶς θέλει δούλους. Δέν μᾶς ἐπιβάλλει τήν ἀγάπη του καί τή βοήθειά του. Πρέπει καί μεῖς νά συνεργασθοῦμε μαζί του μέ τή δική μας ἐλεύθερη θέληση. «Συνεργοῦντες δέ καί παρακαλοῦμεν μή εἰς κενόν τήν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς, λέγει γάρ νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορ. 6, 1-2). Ἡ εὐκαιρία τῆς Μεγ. Τεσσαρακοστῆς μᾶς βοηθεῖ σέ μετάνοια, σέ ἐκζήτηση τῆς δικῆς του βοηθείας. Ἄς μήν ἀμελήσουμε, ὄχι οἱ ἄλλοι, ἐσύ καί ἐγώ…

«Ἰδού καιρός». Σήμερα. Ὁ Χριστός περιμένει. «Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα…» (Κάθισμα ὄρθρου Κυριακῆς Τριωδίου).

''ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ''-Τεύχος  478