Mακάρι νά μπορούσαμε νά τιμοῦμε τό Θεό γιά τήν ἀπουσία Του πού μᾶς μαθαίνει νά χτυπᾶμε τήν πόρτα, νά δοκιμάζουμε τίς σκέψεις μας καί τίς καρδιές μας, νά μελετᾶμε τή σημασία τῶν πράξεών μας καί νά ὑπολογίζουμε τίς παρορμήσεις τῆς ὕπαρξής μας.

Μακάρι νά ἀναρωτιόμαστε κατά πόσο ἡ θέλησή μας εἶναι ἀληθινά προσανατολισμένη πρός Αὐτόν ἤ ἁπλῶς στρεφόμαστε στό Θεό μόνο γιά μίας στιγμῆς παρηγοριά ἀπ’ τά ἄγχη μας γιά νά τόν ἀπαρνηθοῦμε μετά ἀπό λίγο, μόλις ἀναλάβουμε τίς δυνάμεις μας καί νά κατασπαταλήσουμε ἔτσι, σάν τόν ἄσωτο υἱό, ὅ,τι μας χάρισε.