Φύγανε για την Αίγυπτο με τον Χριστό στα χέρια, 
γιατί ο Ηρώδης πίσω τους, ακόνιζε μαχαίρια

Τη μέρα μες στον καύσωνα, το βράδυ μες στο κρύο, 
για να γλυτώσουν το παιδί απ΄τ΄άγριο θηρίο.

Μέρες πολλές περπάταγαν, απ' το πρωί ως το βράδυ, 
ώσπου μια νύχτα είδανε φώτα μες στο σκοτάδι.

Ανοίξαν βήμα γρήγορο, να πάνε ως εκεί,

και στην καλύβα φτάσανε τρανού ληστή.

Μόλις τους είδε, αγρίεψε, άρπαξε το τουφέκι 
μήπως, φεύγοντας από εκεί, προδώσουνε το στέκι.

Τους πήρε στην καλύβα του, τους έκλεισε εκεί 
που ήταν η γυναίκα του με το μικρό παιδί.

Πόνος πολύς κρυβότανε μες στην καλύβα αυτή, 
αφού οι δύο τους είχανε άρρωστο το παιδί.

Είχε το σώμα κόκκινο, γεμάτο με πληγές  
και το καημένο έκλαιγε με γοερές κραυγές.

Δειλά-δειλά η γυναίκα του κάλεσε την Μαρία  
να πάνε να καθίσουνε και αυτοί σε μια γωνία.

Εκείνος εκαθότανε μόνος και αγριεμένος 
κι από το κλάμα του παιδιού πολύ εκνευρισμένος.

Την άλλη μέρα, το πρωί, μη φύγουνε οι ξένοι, 
έφυγε και την πόρτα του άφησε κλειδωμένη.

Μες στην καλύβα την κλειστή και μέσα στον οντά 
τη μέρα εκείνη γίνανε πράγματα θαυμαστά.

Η Παναγία ζήτησε λίγο ζεστό νερό 
και μια λεκάνη πήλινη, να πλύνει τον Χριστό.

Την ώρα που λουζότανε μπροστά τους ο Χριστός, 
η μάννα του άρρωστου παιδιού, τον έβλεπε στο φως.

Μαρία, λεκάνη και νερό και πιο πολύ ο Χριστός, 
όλοι του κυκλωθήκανε από το ουράνιο φως.

Σηκώθηκε η Παναγία ν' αδειάσει το νερό 
μες στο οποίο, μόνη της, έπλυνε τον Χριστό.

''Στασου Κυρά, της φώναξε, η γυναίκα του ληστή, 
θέλω στο ίδιο το νερό να πλύνω το παιδί.

Αν πλύνω το παιδάκι μου στα ίδια τα νερά, 
έχω βαθειά πεποίθηση πως θα γένει καλά''

''Πλύνε το'', είπε η Παναγιά που γνώριζε καλά 
πως το παιδί ο Ιησούς θα το έκανε καλά.

Μόλις εκείνη άρχισε να πλένει το παιδί, 
άρχισε κι γ αρρώστεια του, ευθύς, να υποχωρεί.

Σιγά- σιγά καθάρισε, φύγαν οι κοκκινάδες  
κι εκστατικές το κοίταζαν, μαζί, οι δύο μανάδες.

Σταμάτησαν τα κλαματα και τ΄αναφιλητά, 
κι όλη η καλύβα γέμισε γαλήνη και χαρά.

Όταν, προς το απόγευμα, γύρισε ο λήστής, 
των εξαισίων του Θεού, έγινε θεατής.

''Γυναίκα, τι έγινε εδώ, τι θαύμα είν΄αυτό 
που το παιδί μας έκανε από άρρωστο γερό;''

''Καλέ μου, αυτοί οι άνθρωποι, με το μικρό παιδί, 
γιάτρεψαν το παιδάκι μας! Είναι πολύ καλοί.

Πρόσεξε, σε παρακαλώ, μην πάθουνε κακό, 
η επίσκεψη τους ήτανε δώρο απ' τον Θεό''

Οι ''ξένοι'' συνεχίσανε τη μακρινή πορεία

κι αφήσαν τη ληστοφωλιά σε έκσταση κι απορία.

Τριαντατρία χρόνια πέρασαν, καθένα απ' τα παιδιά, 
δρόμο δικό του βάδισε στου κόσμου την ''ερημιά''.

Το ληστοπαίδι ''σπούδασε'' άρπαγας και ληστής 
του ίδιου του πατέρα του, έγινε μιμητής.

Του Ιησού γνωρίζουμε την ιερή πορεία, 
μες' απ' τα ευαγγέλια κι από την ιστορία.

Παρότι αλήθειες δίδαξε στον άστατό λαό, 
εκείνος τον ανέβασε, ως κακούργο, στο σταυρό.

Συνέπεσε; Τύχη αγαθή; Την εποχή αυτή 
και του παιδί του λήσταρχου ήτανε φυλακή.

Δέσμιο εκρατούσανε τον νεαρό ληστή  
για κάποιο του ατόπημα, κι αυτός να δικαστεί.

Κακούργοι θεωρήθηκαν, καθείς γι΄άλλο σκοπό  
και καταδικασθήκανε κι οι δυό τους στον σταυρό.

Ανεβασμένοι και οι δύο , ο καθένας στον σταυρό του, 
ίσως και να θυμήθηκαν ποιόν είχαν στο πλευρό τους.

Το πονεμένο το παιδί, ο άρρωστος μικρούλης  
που κάποτε τον γιάτρεψε ο πρόσφυγας Χριστούλης,

Είναι ο εκ δεξιών ληστής, θαυμάστε, χριστιανοί μου, 
είν' ο ληστής , που στον Χριστό, είπε το ''μνήσθητί μου''.

Όταν, παιδιά, ανταμώσανε εκείνη τη βραδιά, 
το φως που τους εσκέπασε, τους ένωσε γερά.

Και, τώρα, πάνω στον σταυρό, στ' ευλογημένο ξύλο, 
χάρισε τον παράδεισο στον παιδικό του φίλο!

Aρχιμ. Δαμασκηνού Θ.Ζαχαράκη 
Ηγουμένου Ιεράς Μονής Αγάθωνος

(Την ιστορία αυτή διασώζει η Ιεροσολυμητική παράδοση)