Τόν περασμένο μήνα διαβάστηκε στούς Ἱερούς Ναούς μας τό Εὐαγγέλιο τῆς παραβολῆς τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη. Ἡ περικοπή αὐτή περιλαμβάνει δύο μέρη. Πρῶτον, τήν ἐρώτηση τοῦ Νομικοῦ τί πρέπει νά κάνει γιά νά κληρονομήσει τήν αἰωνιότητα καί δεύτερον, τήν παραβολή ποιός εἶναι ὁ «πλησίον». Ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα τοῦ Νομικοῦ ἀπό τόν Κύριό μας, ἐντυπωσιάζει, ἀπό τήν μικρή της ἔκταση, στό μεγάλο ἐρώτημα πῶς κατακτᾶται «ἡ αἰώνια ζωή». Καί ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀπάντησε: «ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καί τόν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν». (Λουκ.10,27). Αὐτά τά δύο νά κάνεις καί θά τήν κατακτήσεις!

Ἀκούγοντας τήν ἐρώτηση αὐτή τοῦ Νομικοῦ, σκέφτηκα τά παρακάτω, τά ὁποία κρίνω σκόπιμα νά τά μεταφέρω ἐδῶ, γιά κάποιο προβληματισμό ὅλων μας. Ἀσφαλῶς, ὁ Νομικός μέ τήν ἐρώτησή του, δέν θά ἤθελε, μόνον νά «ἐκπειράσει» τόν Κύριον. Ἀσφαλῶς, θά τόν ἀπασχολοῦσε τό γεγονός τοῦ ἐπερχομένου θανάτου του, καί τῆς τύχης τῆς ψυχῆς του. Πίστευε στήν αἰωνιότητα καί ποθοῦσε νά τήν κληρονομήσει. Καί γιά τήν κατάκτηση αὐτῆς τῆς κληρονομιᾶς ρώτησε. Δέν ρώτησε πῶς θά κατακτοῦσε τόν ὑλικό κόσμο πού ζοῦσε, πῶς θά πετύχαινε τίς νομικές του ὑποθέσεις, οὔτε πῶς λύνονται τά οἰκογενειακά προβλήματα καί τά οἰκονομικά τά δικά του καί τῆς χώρας του. Γιά τήν τύχη τῆς ψυχῆς του ρώτησε. Σκέφτομαι. Ὁ σημερινός ἄνθρωπος, ἄν βρεθεῖ στή θέση τοῦ Νομικοῦ μπροστά στόν Ἰησοῦ, ποιά ἐρώτηση θά τοῦ ἔκανε; Θά ρωτοῦσε γιά τήν τύχη τῆς ψυχῆς του ἤ θά ρωτοῦσε γιά πολλά ἄλλα θέματα πού καθημερινά τόν ἀπασχολοῦν; Εἴτε μᾶς ἀρέσει, εἴτε (καί ἀσφαλῶς) δέν μᾶς ἀρέσει, τό τέλος τῆς ζωῆς μας ἔρχεται.

Ἄραγε, προβληματιζόμαστε πῶς θά κατακτήσουμε τήν αἰωνιότητα ἤ μᾶς ἀπασχολοῦν τά καθημερινά, τά τόσον ἐφήμερα προβλήματά μας; Πριν από λίγες ἡμέρες γιορτάσαμε τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας. Μέσα στήν ἑορταστική ἀτμόσφαιρα πού δημιουργήθηκε , κυρίως γιά ἐμπορικούς λόγους, μέ τά πολύχρωμα λαμπάκια, τά χριστουγεννιάτικα δένδρα, τά στολίδια στούς δρόμους κ.λπ. σκεπτόμαστε ποιός εἶναι Αὐτός πού  γεννήθηκε καί γιατί ήλθε  στόν πλανήτη μας, στόν μοναδικό πλανήτη τοῦ σύμπαντος κόσμου πού γνωρίζουμε, ὅτι κατοικοῦν λογικά ὄντα; Γιατί ήλθε ὁ Θεός στή γῆ μας; Γιά τον ἑαυτό Του ἤ γιά μᾶς; Γιά τόν ἑαυτό Του δέν μᾶς ζήτησε ἀπολύτως τίποτα, οὔτε μᾶς ζητάει. Γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους ὑπέφερε, μαστιγώθηκε, σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε ! Οἱ συμβουλές Του ἦταν γιά νά μπορέσουν οἱ ἄνθρωποι νά περάσουν τήν ἐπίγεια ζωή τους μέ εἰρήνη καί μέ ἀγάπη.

Γι’αὐτό εἶπε καί στόν ἐρωτῶντα Νομικό ὅτι θά κληρονομήσει τήν «αἰώνια ζωή» μέ τό νά ἀγαπάει «τόν πλησίον του ὡς ἑαυτόν». Σκεφθεῖτε, ἄν ἀγαπούσαμε τούς συνανθρώπους μας, ὅπως ἀγαπᾶμε καί φροντίζουμε τον ἑαυτόν μας, θά ὑπῆρχαν διαπληκτισμοί, δικαστήρια, ἀντιδικίες, μίση και πόλεμοι; Καί ἐμεῖς, οἱ ἄνθρωποι τῶν ἡμερῶν μας, ὄχι μόνον τόν διώχνουμε ἀπό τήν ζωή μας, ἀλλά τόν πολεμᾶμε με ὅλα μας τά μέσα! Δέν θέλουμε την ὕπαρξή Του ! Δέν θέλουμε νά ὑπάρχουν ἄλλοι ἄνθρωποι πού νά τόν πιστεύουν, νά τόν εὐχαριστοῦν γιά τις δωρεές πού τούς προσέφερε καί ἐξακολουθεῖ νά τούς προσφέρει καί πού ἀγωνίζονται νά ζήσουν σύμφωνα με τίς διδαχές Του!

Νόμοι πού ἀντιτίθενται στή «χριστιανική ἠθική» ψηφίζονται στήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων, χωρίς ἀντίδραση ἀπό τήν πλειονότητα τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ μας. Εἶναι καί αὐτό ἕνα δεῖγμα τῆς ἠθικῆς μας κατάπτωσης. Τά  Χριστούγεννα πού εορτάσαμε , ἄς γίνουν ἀφορμή, γιά μία ἀκόμη φορά νά μᾶς προβληματίσουν για ποιό σκοπό ἔρχεται ὁ Θεός στή γῆ καί ποῖες εἶναι οἱ ὑποχρεώσεις μας ἀπέναντι σέ αὐτό τό γεγονός, γιά να κατακτήσουμε καί ἐμεῖς τήν αἰωνιότητα.