Την 10η Απριλίου του 1821 ανήμερα του Πάσχα στην κεντρική πύλη του Πατριαρχείου βρίσκεται κρεμασμένο το Ιερό Σκήνωμα του Πατριάρχη του Γένους, του Γρηγορίου του Ε΄ λοιδορούμενο και υβριζόμενο από τον Τουρκικό όχλο.

     Η ένδοξη Βυζαντινή Αυτοκρατορία το 1453 περνά την πύλη της φρικτής τυραννίας και της υποδούλωσης ντυμένη την πορφυρά ενός αυτοκράτορα, του τελευταίου Παλαιολόγου, όταν εκείνος έπεφτε νεκρός αγωνιζόμενος στην πύλη του Αγίου Ρωμανού. Ήταν ματωμένη η πορφύρα του αλλά έφερε τον υψηλότερο τίτλο τιμής για ένα έθνος :Τον τίτλο της θυσίας.

     Το έθνος των Ελλήνων εξέρχεται από την σκοτεινή φυλακή της Τουρκοκρατίας ντυμένο με το μαρτυρικό ράσο του Πατριάρχη Του, και δεν τον ξέχασε ποτέ. Η ελεύθερη Ελλάδα έξω από το Πανεπιστήμιο υποκλίνεται ευλαβικά με άπειρο σεβασμό στον Μάρτυρα Πατριάρχη.Ο Γρηγόριος είναι ο ποιμήν ο καλός που θυσιάζει την ζωή του «υπέρ των προβάτων». Είναι ο μιμητής των Μεγάλων Ιεραρχών και Ιερομαρτύρων της Ορθοδοξίας. Είναι ο ρεαλιστής εθνάρχης που προβλέπει πως η ελευθερία θα έρθει από εκούσιες θυσίες, σαν την δική του.  Λίγες ώρες πριν το Μαρτύριο κάποιοι του προτείνουν να φύγει να γλιτώσει και έτσι να φανεί αργότερα ευεργετικός για το έθνος. Αλλά εκείνος αλύγιστα αρνείται και λέει το μεγάλο όχι που τον αγιάζει. «Όχι. Δια τούτο είμαι Πατριάρχης για να σώσω το έθνος μου». (ΤΕΡΤΣΕΤΗΣ Δ. Κοκκίνου Ελλ. Επαν). Παραμένει και με μαρτυρική καρτερία υπομένει το μαρτύριο της αγχόνης και έτσι όπως είναι κρεμασμένο το νεκρό του Σώμα αντί να σπείρει θλίψη και μαρασμό στον Έλληνα αντίθετα γίνεται σημαία, και γιγαντώνει την δίψα Του για ελευθερία.

     Δυστυχώς όμως ορισμένοι παραχαράκτες της ιστορίας , προσπαθούν να αποδώσουν στον Γρηγόριο τον τρομερό τίτλο…! του «προδότη». Ότι εκείνος δηλ. δεν ήθελε να γίνει η Ελλ. Επανάσταση γι΄ αυτό εξέδωσε και εκείνον τον περιβόητο αφορισμό. Όμως η ίδια η Ιστορία που εκείνοι παραχαράσουν και διαστρεβλώνουν, τους δίνει την απάντηση ότι ο Γρηγόριος υπήρξε πατριώτης, αγωνιστής, η ψυχή της Επανάστασης. Ο Υψηλάντης διαβεβαιώνει τον Κολοκοτρώνη ότι ο αφορισμός του Γρηγορίου είναι άκυρος και να μην τον λάβουν υπ΄ όψιν του οι Έλληνες, διότι υπεγράφη από τον Πατριάρχη με βία.

     Αλλά και οι ίδιοι οι Τούρκοι απαντούν στους σύγχρονους Αγιομάχους με το φιρμάνι που εκδόθηκε   προ της κρεμάλας του Γρηγορίου, ότι ο Πατριάρχης των Γραικών καταδικάζεται εις θάνατον επειδή είναι προδότης προς την Υψηλή πύλη .Εάν ήταν πράγματι προδότης του Γένους οι Τούρκοι δεν θα είχαν λόγο να το κρύψουν. Ίσα-ίσα θα το ετόνιζαν περισσότερο για να τον υποτιμήσουν, και να τον υποβιβάσουν στην συνείδηση των σκλαβωμένων Ελλήνων, λέγοντας τους : <<να ποιος ήταν ο Πατριάρχης σας>>.

     Αντίθετα ο μαρτυρικός θάνατος του Γρηγορίου αντί να κάμψει το ηθικό των Επαναστατημένων Προγόνων μας έγινε η αστείρευτη πηγή που  τους ξεδιψούσε όταν οι μάχες,η σκόνη και ο κουρνιαχτός,το αίμα και το δάκρυ στέγνωναν τα πικραμένα χείλη τους.

     Γι αυτό ευλαβικά υποκλινόμεθα στην Αγία του μορφή και ενώπιον του τόπου του μαρτυρίου του κλίνουμε γόνυ  και δεν ξεχνούμε «το σχοινί του Πατριάρχη»!