Μία ἀπό τίς σημαντικές κατηγορίες πού δέχθηκε ὁ Χριστός κατά τήν διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του ἦταν αὐτή, ὅτι «μέ τήν δύναμη τῶν δαιμονίων βγάζει τά δαιμόνια»· καί αὐτό διότι ἀδυνατοῦσαν οἱ ἄνθρωποι νά καταλάβουν τό μέγεθος τῆς Χάριτος καί νά Τόν ἀποδεχθοῦν ὡς Υἱό τοῦ Θεοῦ καί Θεό.Στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή ὁ Χριστός θεραπεύει τούς δύο τυφλούς καί στη συνέχεια ἕνα κωφό καί ἄλαλο δαιμονισμένο, προκαλώντας τόν θαυμασμό τοῦ κόσμου ἀλλά καί τόν φθόνο τῶν Φαρισαίων πού ἔλεγαν ὅτι θεραπεύει μέ τήν δύναμη τῶν δαιμονίων. Ἡ ἄμεση ἀντίδραση τῶν Φαρισαίων στίς θεραπεῖες τῶν ἀσθενῶν ἀλλά καί στόν θαυμασμό τῶν ἀνθρώπων, δέν ἦταν νά ἀρνηθοῦν τά θαύματα, ἀλλά νά τά διαστρέψουν καί νά τά ἀποδώσουν στίς ἐνέργειες τῶν δαιμόνων λέγοντες «ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια». Τό γεγονός αὐτό δείχνει τήν ψυχική τους ἀσθένεια, ἀφοῦ συκοφαντοῦν τόν Χριστό βλασφημώντας μέ τόν τρόπο αὐτό ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δέν τολμοῦν νά ἀρνηθοῦν, κάνουν ὅμως κάτι χειρότερο, παρερμηνεύουν ἐπιδιώκοντας νά ἀποπροσανατολίσουν τόν λαό καί νά τόν μπερδέψουν. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος διερωτᾶται: μποροῦσε νά ὑπάρχει πιό ἀνόητη σκέψη ἀπό αὐτή; Διότι ὁ Χριστός δέν ἔβγαζε μόνο δαιμόνια, ἀλλά καί θεράπευε τούς λεπρούς, ἤγειρε τούς νεκρούς, ἠρεμοῦσε τήν θάλασσα, συγχωροῦσε ἁμαρτήματα, κήρυττε τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὁδηγοῦσε στόν Πατέρα Του τούς ἀνθρώπους. Ἀγαποῦσε καί εὐεργετοῦσε μέ κάθε τρόπο τούς ἀνθρώπους. Καί ἐκτός αὐτῶν βλέπουμε σέ ἄλλες περιπτώσεις τόν διάβολο, στήν συνάντηση μέ τόν Χριστό νά φρίττει· «τί ἡμῖν καί σοι, Ἰησοῦ υἱέ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρό καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;». Βλέπουμε λοιπόν ὅτι οἱ Φαρισαῖοι εἶναι χειρότεροι καί ἀπό τούς δαίμονες, διότι ἐκεῖνοι ἀναγνωρίζουν τήν θεότητά Του, ἐνῶ οἱ Φαρισαῖοι τήν ἀρνοῦνται.

Τέτοια φαινόμενα ὑπῆρχαν πάντοτε ἀφοῦ οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ εἶναι σημεῖα ἀντιλεγόμενα. Ὑπάρχει ὅμως δυστυχῶς καί τό φαινόμενο νά ξεπροβάλουν αὐτόκλητοι σωτῆρες τῶν ἀνθρώπων, πού πλανοῦν καί πλανῶνται, ἀφοῦ «χρίουν» τόν ἑαυτό τους «Ἀπόστολο» τοῦ Χριστοῦ καί πασχίζουν μέ κάθε τρόπο νά πείσουν τούς ἀνθρώπους γιά τήν κίβδηλη πνευματική τους κατάσταση, τίς δῆθεν θεραπευτικές τους ἰδιότητες καί τίς θαυματουργικές τους ἐπεμβάσεις. Ἔχουν ἀκόμη τό θράσος νά ἰσχυρίζονται, ὅτι ὅπως καί στόν Χριστό οἱ Φαρισαῖοι ἀπέδιδαν τήν θαυματουργική Του ἱκανότητα στά δαιμόνια, ἔτσι καί ἐκεῖνοι συκοφαντοῦνται ἄδικα ἀπό ἀνθρώπους, πού τούς ἔχουν καταλάβει καί ἀποκαλύπτουν τήν πλάνη τους.

Οἱ πλανεμένοι αὐτοί ἄνθρωποι εἶναι ἐξαιρετικά ἐπικίνδυνοι γιά τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας διότι δέν διστάζουν νά χρησιμοποιήσουν ἀκόμη καί ἀφελεῖς ἤ ὁμόφρονες καί ὁμοϊδεάτες κληρικούς γιά νά πείσουν γιά τήν δῆθεν ἁγιότητά τους. Παρομοιάζουν τόν ἑαυτό τους μέ τόν Χριστό, ξεχνώντας ὅμως πώς ὁ Χριστός δέν διαιρεῖ, δέν μισεῖ καί δέν ταράσσει τούς ἀνθρώπους. Ὁ Χριστός, ὡς φύσει ταπεινός, διδάσκει καί ἐμπνέει μέ τήν ταπείνωσή Του καί ὄχι μέ κατασκευασμένα θαύματα πού ἀπορρέουν ἀπό ἑωσφορικό ἐγωϊσμό.

Ὁ γέροντας Σωφρόνιος γράφει, πώς ὁ ἄνθρωπος, ὅταν πορεύεται πρός τά κάτω καί μιμεῖται τό ὑπόδειγμα τῆς ταπεινώσεως τοῦ Χριστοῦ ἀποδεικνύεται μέγας καί γίνεται κέντρο τοῦ κόσμου μέ θεία πληρότητα· ἀντίθετα, ὅταν ἀκολουθεῖ τά ἴχνη τοῦ πρώτου Ἀδάμ, μολύνεται μέ τήν φοβερή νόσο τοῦ ἐχθροῦ, τήν ὑπερηφάνεια. Σκοτισμένος ἀπό τό πάθος αὐτό λησμονεῖ τήν κτιστότητά του, ἀπολυτοποιεῖ τήν ἀνταύγεια τοῦ Θεοῦ πού φέρει ὡς χάρισμα μέσα του καί ὑποπίπτει σέ πλάνη. Τό νόημα τῆς πλάνης συνίσταται στό ὅτι «ὑπερεκτιμᾶ τόν ἑαυτό του καί ἀπαιτεῖ τι (κάτι) ὑπερβαῖνον τό μέτρον αὐτοῦ». Μέ τήν πλάνη αὐτή τῆς ὑπερηφανείας χωρίζεται ἀπό τόν Θεό τῆς ἀγάπης καί βυθίζεται στήν ζοφώδη ἄβυσσο, στήν ὁποία βυθίστηκε ὁ ἄνθρωπος μέ τήν πτώση. Ἡ ὑπερήφανη αὐτή ἔξαρση τῆς ἑωσφορικῆς αὐτοθεώσεως μέ τή δηλητηριώδη ὀσμή της καί τή θανατηφόρο ἡδονή της αἰχμαλωτίζει καί τυφλώνει τόν ἄνθρωπο, κάνοντάς τον παράφρονα καί δέσμιο τοῦ Ἅδη. Χωρισμένος ἀπό τόν Θεό καί τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος ἀπομονώνεται στόν ἑαυτό του, καί ἀργά ἤ γρήγορα θά προσκρούσει στό καταθλιπτικό κενό· ἐπειδή εἶναι θύμα πλάνης καί «ἀγαπᾶ μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς», τό κενό αὐτό γίνεται τραῦμα ἀθεράπευτο, πού διαστρέφει καί διαφθείρει τόν ἄνθρωπο ὡς τήν ἐκμηδένισή του.

Ρώτησαν κάποτε τόν γέροντα Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη: «Γιατί γέροντα οἱ ἄνθρωποι καταφεύγουν γιά κάποιο πρόβλημά τους συχνά σέ πλανεμένους;». Καί ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Γιατί ὁ διάβολος ἔχει φθηνά τά χαρίσματα καί τά παίρνουν εὔκολα. Αὐτά πού τούς λένε νά κάνουν δέν εἶναι δύσκολα καί τούς ἀναπαύουν στά πάθη τους. Ἀντί νά μετανοήσουν γιά τίς ἁμαρτίες, πού κάνουν ὡς ἄνθρωποι, καί νά πᾶνε σέ ἕναν πνευματικό νά ἐξομολογηθοῦν βρίσκουν κάτι πλανεμένους, δηλαδή τόν διάβολο, καί ζητοῦν ἀπό ἐκεῖνον νά τούς λύσει τό πρόβλημά τους. Ὕστερα βασανίζονται καί δέν καταλαβαίνουν ὅτι τούς ἔχει δέσει ὁ διάβολος καί τούς κάνει κουμάντο».

Ἀγαπητοί, τό θέμα τῆς πλάνης εἶναι μεγάλο καί ἀπαιτεῖ νά ἐντείνουμε τίς πνευματικές μας αἰσθήσεις διότι τέτοιοι ἄνθρωποι κυκλοφοροῦν ἀνάμεσά μας μέ σχῆμα προβάτου, χρησιμοποιώντας «ὁράματα καί θαύματα». Εἶναι ὅμως «λύκοι βαρεῖς» πού ἄν δέν τούς προσέξουμε κινδυνεύει ἡ σωτηρία μας. Θά τούς ἀκούσουμε νά μιλοῦν γιά ὁράματα καί ἀποκαλύψεις. Γιά μάγια καί ἐξορκισμούς. Θά τούς δοῦμε νά ἀγωνιοῦν γιά νά πείσουν γιά τήν ὑποτιθέμενη ἁγιότητά τους. Νά καταριοῦνται ὅποιον δέν συμφωνεῖ μαζί τους ἤ ὅποιον κατάλαβε τήν πλάνη τους καί ἀπομακρύνθηκε. Γεμίζουν τούς ἀνθρώπους μέ ἐνοχές καί τούς προτρέπουν νά τούς ἀκολουθοῦν σέ συγκεντρώσεις, συμπροσευχές καί περίεργους συμπνευματισμούς. Συχνά πυκνά ἀπειλοῦν τούς ὀπαδούς τους ὅτι θά πάθουν κακό ἄν ἀπομακρυνθοῦν ἀπό αὐτούς. Ἄν εἶναι κληρικοί διακηρύττουν ὅτι μόνο αὐτοί ἔχουν τήν ἐξαιρετική χάρη ἀπό τόν Θεό πού τούς προίκισε μέ χαρίσματα, ἐνῶ ἄν εἶναι λαϊκοί κατευθύνουν σέ συγκεκριμένους κληρικούς πού τούς ἔχουν ἀποδεχθεῖ. Καλλιεργοῦν τόν φόβο καί ἐφευρίσκουν ἐχθρούς γιά νά συσπειρώνονται ἀπέναντί τους.

Ἀδελφοί, κανείς μας δέν εἶναι στό ἀπυρόβλητο. Ἄς ἀνοίξουμε τά μάτια μας παραμένοντας στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μέ φρόνημα ταπεινό. Προσέχοντας τήν νόσο τοῦ ἐχθροῦ, δηλαδή τήν ὑπερηφάνεια, πού ὁδηγεῖ σέ κάθε εἴδους πλάνη.

I.M Θηβών και Λεβαδείας