Κυριακή του Ασώτου, αγαπητοί. Στήν Εκ­κλησία μας διαβάζεται ή γνωστότατη καί συγκινητικότατη περικοπή τής παραβολής του Ασώτου υιού καί μας δείχνει, τό μέγεθος τής αγάπης του Θεού καί τής εσπλαχνίας Του. Εμείς, στόν επίγειο Παράδεισο, αφήσαμε τόν Κύριο, αρνηστήκαμε τήν αγάπη Του, Του στρέψαμε τά νώτα. Εκείνος, όμως, δέν μας αρνήθηκε ποτέ, ούτε έγινε εχθρός μας· ένώ έμείς εγίναμε, παρα- βαίνοντας τό θέλημά Του, καί αφήνοντας τήν άγάπη καί τήν καλοσύνη Του. Μας πήρε από κοντά καί ενανθρώπησε, κι έδειξε έμπρακτα τήν έσπλαχνία Του.

Στήν περίφημη αυτή παραβολή, πού ’ναι ή καρδιά των παραβολών καί τό Ευαγγέλιο τών Ευαγγελίων, θά σταθούμε σ’ ενα σημείο.Εκεί ακριβώς πού ενώ γύριζε στό πατρικό σπίτι ό Άσωτος, αφού είχε δαπανήσει τήν περιουσία τήν εξωτερική καί τήν εσωτερική, τί βλέπομε τόν πατέρα...; Νά τόν περιμένει, καί νά παρακολουθεί κάθε ώρα καί στιγμή στό βάθος του δρόμου, νά δει άν έρχεται. Κι όταν είδε, λοιπόν, νά έρχεται, τότε τόν έ- σπλαχνίσθη. Η καρδιά του γέμισε χαρά καί στοργή καί αγάπη, καί δέν περίμενε τόν γιό νά πάει κοντά του. Έδραμε, έτρεξε εκείνος, πήρε δρόμο καί έτρεξε κοντά του. Αυτή είναι ή καλοσύνη καί ή έσπλαχνία του Θεού. Πο­τέ δέν μας καταλογίζει τά όποια λάθη μας· πικραίνεται, στενοχωρείται, κλαίει  άλλά μάς συγχωρεί, μας αγκαλιάζει καί μάς σώζει. Έτρεξε, λοιπόν, ο πατέρας, πρω­τος  εκείνος. Ένώ εμείς πολλές φορές περιμένομε τόν φταίχτη, νά έλθει, νά μάς παρακαλέσει, νά μας ξαναπαρακαλέσει, νά τόν εξευτελίσομε, νά τόν ύποτιμήσουμε  καί μετά, αν δεήσει, δίνομε καί τή συγχώρεσή μας, όσο μπορούμε. Εκείνος έτρεξε κοντά του, πρώτος.

Γι’ αυτό μας κερδίζει ό Χριστός μας. Διότι έχει ευσπλα­χνία καί άγάπη καί καλοσύνη έμπρακτη. Καί ξέρει οτι ή αμαρτία είναι άδυναμία καί τής πρέπει συμπόνια. Έτρεξε, λοιπόν, κι έφτασε κοντά του. Δέν τόν μάλωσε, δέν τόν έπετίμησε, παρότι ήταν άσωτος καί παρότι πί­κρανε καί τόν πατέρα —νά τά λέμε κι αυτά— άλλά τί έκανε; Τόν άγκάλιασε. Τόν άγκάλιασε καί τόν κατησπάσθη. Τόν κατεφίλησε, πέφτοντας στόν τράχηλό του, στήν άγκαλιά του. Έδώ είναι άκριβώς τό μεγαλείο τής θεϊκής εσπλαχνίας καί αγάπης. Ό Κύριος μας αγκαλιάζει, όπως κι αν είμαστε, οποίοι κι αν είμαστε, αρκεί νά γυρίζουμε κοντά Του. Καί μας καταφιλεί, μάς κατα­σπάζεται.

Κάποτε, σέ μιά πόλη στη Δύση, ένας ιεροκήρυκας μιλούσε γιά τή δικαιοσύνη του Θεού, τήν αυστηρότητα του Θεοΰ, τήν τιμωρρία του θεού, τήν παιδαγωγία τού Θεού. Κι ένας άκροατής, δυσκολεμένος, αντιδρούσε όλο καί πιό πολύ. Μιά μέρα, όμως, ό ιεροκήρυκας μίλησε γιά τήν αγάπη του Θεού τήν άνείπωτη, τήν καλοσύνη καί τήν έσπλαχνία Του. Κι όταν τελείωσε ή λειτουργία, ο άνθρωπος περίμενε τόν ιεροκήρυκα, καί του λέει: «Τώρα, πατέρα, μέ νίκησε ό Θεός. Όταν έλεγες πώς εί­ναι τό ’να καί τ’ άλλο, αντιδρούσα. Τώρα πού είπες πώς είναι απόλυτη άγάπη, καί μάς συγχωρεί καί μάς παίρ­νει αγκαλιά, παραδίνομαι καί ’γώ στη θεϊκή Αγκάλη».

Άς δώσει, αγαπητοί, ό Χριστός μας μετάνοια σέ όλες τίς ψυχές, καί στίς δικές μας, καί άς μάς αξιώσει ή τελευταία πτώση μας νά είναι στά πόδια Του καί στήν αγκαλιά Του.

π.Ανανίας Κουστένης