Ήταν περίοδος νηστείας σ΄ένα Μοναστήρι και ο Ηγούμενος είχε αναλάβει προσωπικά την διαχείρηση του ελαίου αφού υπήρχε μεγάλη έλειψη την χρονιά αυτή. Ακόμα  και στο λάδι για το  άναμμα των κανδηλιών ήταν φειδωλός ο Ηγούμενος.

Εκείνη την ημέρα που είχε κατάλυση ελαίου στην τράπεζα σερβιρίστηκε φάβα η οποία θέλει το λαδάκι της. Ο Ηγούμενος για να μην γίνει σπατάλη πήρε το ροή και λέγοντας ένα βιαστικό «Κύριε ελέησον» άφηνε να πέφτουν λίγες μόνον σταγόνες λαδιού στα πιάτα των Πατέρων.

Όταν όμως έφθασε στο δικό του πιάτο είπε μεν το «Κύριε ελέησον» ρίχνοντας το λάδι, αλλά αυτή τη φορά το έψαλε αργά:« Κυριεεεεε ελεεεεησοοοοον! Κυριεεεεε ελεεεεησοοοοον !Κυριεεεεε ελεεεεησοοοοον!

Έκαναν προσευχή και ξεκίνησαν να τρώνε.....