Μέσα στη ζάλη του καλοκαιριού και την επιθυμία να αποδράσουμε από την καθημερινή μας ρουτίνα  πολλές φορές γεννιέται το ερώτημα αν οι «διακοπές» υπεισέρχονται και στη σχέση μας με το Θεό. Η αλήθεια όμως είναι ότι εάν δε το  θελήσουμε ο Χριστός και η Γλυκιά Του Μητέρα δεν φεύγουν από τις καρδιές μας, όπου κι αν βρίσκεται το σώμα μας. Η πίστη, όση και όπως και αν είναι, μικρή ή μεγάλη, ασθενική ή δυναμική, πλήρης ή ελλιπής δεν ξεριζώνεται από τις ψυχές των ανθρώπων.

Διανύουμε τις πρώτες ημέρες του Αυγούστου και τα βλέμματα όλων των Χριστιανών στρέφονται με ευλάβεια προς τη Μητέρα του Σωτήρα Ιησού Χριστού. Tα βλέμματα αλλά και η προσευχή! Η προσευχή ως θερμή ικεσία, ως το άδειασμα της ψυχής μας ολόκληρης που παραδίνεται στη γλυκιά μορφή Της ακόμα και ως η ανάγκη που νιώθουμε να αρχίσουμε πάλι από το μηδέν, από την αρχή! Λαμπάδες υψίκορμες καίνε μπροστά στην εικόνα Της και τα μάτια των πιστών δακρύζουν· καρδιές χτυπούν δυνατά, καθώς τα αιτήματά τους ανεβαίνουν στο θρόνο Της.

Και είναι τόσα πολλά τα αιτήματα των χριστιανών, των πονεμένων ψυχών προς τη μεγάλη μας Μητέρα, μέσα στους αιώνες, που πάντα με θερμή πίστη την παρακαλούμε: «Πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς, προς σε καταφεύγω, σωτηρίαν επιζητών· Ω Μήτερ του Λόγου και Παρθένε, των δυσχερών και δεινών με διάσωσον». Όλες μας οι αιτήσεις και όλα μας τα προβλήματα εναποτίθενται στα χέρια Της. Αναστενάζουμε εμπρός Της, όσοι πονάμε και αμέσως κομματιάζεται ο πόνος μας, φεύγει η πίκρα μας και οι αναστεναγμοί μας. Ο “κουρασμένος” άνθρωπος επιζητά στο Πρόσωπό Της παρηγοριά, ανακούφιση!