Μου ΄πες μια μέρα με την ειλικρίνεια  που σε διακρίνει:  πάτερ μου, με δυσκολεύει τόσο  όταν στης εκκλησιάς την είσοδο  γράφει  ¨κλείστε το κινητό σας¨. Τώρα,  με ποιον θα μιλάω  εγώ; Αυτό, το σκέφτηκαν οι νεωκόροι;..

Την πρώτη φορά που άκουσα κινητό να χτυπάει στην Εκκλησία, ήμουν θυμάμαι στην Καπνικαρέα, λαϊκός, το 1990 τόσο, δεν θυμάμαι ακριβώς έτος. Χτύπησε το κινητό μιας κυρίας, την ώρα του Χερουβικού.  Τότε ήταν η χρονιά που βγήκαν τα κινητά στην αγορά, μα δεν είχαν πάρει αμέσως όλοι.  Κι όταν χτυπούσε κάποιου, γύριζαν όλοι και κοίταζαν περίεργα. Ήταν κάτι καινούργιο και παράξενο.  Οπότε, ακούγεται στην ησυχία του ναού να λέει η κυρία: ¨Ναι παιδί μου, θα έρθω σου είπα!! Σε κανα μισάωρο τελειώνει, δεν αργώ. Βγάλε εσύ τα φασολάκια απ' την κατάψυξη και βάλε το κρέας να βράζει! Τι; Δεν ακούς τι σου λέω; Απ' την κατάψυξη σου λέω!! Βγάλε και το σκύλο βόλτα!!¨

Οι ψάλτες έψελναν το Χερουβικό, και η κυρία μίλαγε με τη νέα συσκευή περί μαγειρικής κι απόψυξης. Κι όλοι κοιτούσαμε κι ακούγαμε τον περίεργο διάλογο που δεν μας άφηνε να αφήσουμε τις βιωτικές μέριμνες, όπως προτρέπει ο Χερουβικός ύμνος!

Έκανα αρκετή ώρα να σταματήσω το γέλιο, διότι απ' την ώρα εκείνη που άκουσα την κυρία, μου κόλλησε κι εμένα στο μυαλό, και σκεφτόμουν τι φαγητό άραγε θα φάμε το μεσημέρι στο δικό μου σπίτι!  ¨Α, φασολάκια η κυρία! Εμείς, τι θα φάμε άραγε!! Λες να κάνει η μάνα μου εκείνα τα λουκάνικα απ' το χωριό;. ¨

Από τότε πολλά άλλαξαν. Το κινητό πλέον δεν ξενίζει κανέναν. Είναι και κάποιοι που ενώ χτυπά το κινητό τους στο ναό, απ' τη ντροπή τους κι από φόβο μην δεχτούν σκληρή επίθεση απ' το εκκλησίασμα, κάνουν τους κινέζους. Δεν κουνιούνται καθόλου, παριστάνουν τους απορημένους, και κάνουν ότι ξαφνιάζονται κι οι ίδιοι, ψάχνοντας από πού άραγε να έρχεται αυτός ο ήχος, με στυλ Mr Bean!  Αυτό κάνει τους διπλανούς τους να θυμώνουν πιο πολύ. Και τότε είναι που αρχίζουν και οι ευσεβείς κυρίες τα ¨Τσ, τσ, τσ!! τι πράγματα είναι αυτά! μα κλείστε το!! ησυχία επιτέλους!! Είμαστε στο ναό του Θεού! ¨ Και γίνεται ένας μικρός χαμός.

Το τραγικό τώρα είναι ν' ακούς ήχους κλήσης στη θεία Λειτουργία, με κάτι λαϊκά βαριά κι ασήκωτα, σαν αυτά που πουλάνε καρπούζια το καλοκαίρι τα Datsun! Να βγαίνω να πω ¨Ειρήνη πάσι¨ και ν' ακούγεται ξαφνικά στη διαπασών ¨Σ' έχω κάνει Θεό, σ' έχω κάνει Θεό!!!¨ της μεγάλης Στανίση. Κι άλλες χρυσές επιτυχίες του λαϊκού πενταγράμμου, που δείχνουν τη μεγάλη καλλιτεχνική μας παιδεία και υψηλή νοητική στάθμη!

Κάποτε υπέφερα.Τώρα το διασκεδάζω λίγο. Τουλάχιστο προσπαθώ.  Έχοντας καταλάβει ότι μερικά πράγματα δεν αλλάζουν εύκολα.Είμαστε άνθρωποι. Διαφορετικοί. Και πρέπει να συνυπάρξουμε. Κι από πάνω ο Θεός, να μας αγαπά όλους και να προσπαθεί μ' αυτό το υλικό να βγάλει καρπούς αγιοσύνης και αγάπης κι ενότητας.

δ.