Όλοι έχουν δίκιο.
Κι εσύ, κι εσύ.
Κι εσύ.  Ναι.
Ε, κι εγώ.

Τόσοι ανθρώποι
στης γης ετούτης το ντουνιά,
πώς να ταιριάξουμε όλοι.
Αλλιώς πιστεύεις εσύ,
αλλιώς εγώ,
αλλιώς ο άλλος.
Για το ίδιο θέμα,
τόσες οι απόψεις,
όσοι και οι άνθρωποι.

Τι ψάχνεις τώρα!
Άκρη δεν βρίσκεις.
Άλλοι σ’ αγαπούν,
και σε λατρεύουν
μέχρι έρωτος.
Άλλοι σε φτύνουν
και πετούνε στην εικόνα σου
βελάκια μυτερά.

Κι εσύ το ίδιο κάνεις.
Κι εγώ το ίδιο κάνω.

Άνθρωποι:
Μια ζούγκλα.
Με αισθήματα – ακόμα –
αδελφοκτόνα.

Με φθόνους – τόνους- ,
και φόνους - bonus.

Πάντως, κάποια στιγμή,
μετά από λίγα χρόνια,
όχι πάνω από 60-70,
όλοι, μα όλοι εδώ μέσα,
θα συναντηθούμε - υπογείως - κάπου!!

Επιγείως – τώρα -
καβγάδες, εξυπνάδες,
τσακωμοί
και έχθρητες.
Υπογείως – τότε -
θα μας ξεπλένει όλους
το ίδιο βρόχινο νερό.
Τοξικό ή μη.
Κι εμείς,
δίπλα – δίπλα.

Παρεάκια
και συγκάτοικοι
στην γειτονιά εκείνη.
Ήσυχοι, αμίλητοι,
και παραδομένοι.
Σκεπασμένοι καλά
με χώμα αφράτο.
Αφήνοντας
τα στοιχεία της φύσης,
να μας βγάζουνε πούδρες,
αρώματα,
μαλλιά,
σάρκα και μπράτσα.
Τα κρέατα,
και τα σαρκώδη χείλη μας.
Θα ξεπλυθεί καλά
το όποιο ψέμα μας,
για να φανούν χλωμά
τα κόκκαλά μας,
τα ελλείποντα κιτρινισμένα
δόντια μας,
οι τεράστιες ματάρες μας,
το φρικτό μας
κρανίο.

Τώρα, όσο έχουμε χρόνο
– επιγείως -
τσάμπα μάγκες όλοι!

Πάντα έτσι ήτανε.
Έτσι είναι.
Κι έτσι θα συνεχίσει.

Γιατί, απ’ όσο ξέρω,
μόνο ο Χριστός
ανέστη
- αυτεξουσίως.
Όλοι οι άλλοι,
ακόμα τους,
θανάτου μυρωδιά
αποπνέουν.

Χριστέ μου
- Μύρο μου Εσύ ! -
έλα να λούσεις
τα κορμιά μας  από τη μπόχα
ετούτη,  που δεν αφήνει
ακόμα με ζεστή
καρδιά  να φιληθούμε.

Α.