Ὅποιος ἔχει ταπεινοφροσύνη, γλῶσσα δὲν ἔχει γιὰ νὰ ἐλέγξει τὸν ἕναν ποὺ εἶναι ἀμελής ἢ τὸν ἄλλον ποὺ εἶναι ἀσεβής· οὔτε μάτια ἔχει, γιὰ νὰ παρατηρεῖ τὰ ἐλαττώματα ἄλλου· οὔτε αὐτιὰ ἔχει, γιὰ νὰ ἀκούει ὅσα δὲν ὠφελοῦν τὴν ψυχή του· καὶ δὲν ἔχει νὰ μιλήσει σὲ κανέναν γιὰ τίποτε ἄλλο, παρὰ μόνο γιὰ τὶς ἁμαρτίες του· ἀλλὰ καὶ μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἔχει εἰρηνικὲς σχέσεις ὄχι γιὰ κάποια φιλία, ἀλλὰ γιὰ χάρη τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ (Μάρκ. 9:50).  

    Ἄν κανεὶς δὲν βαδίζει τὸν δρόμο τοῦτο τῆς ταπεινοφροσύνης, ἀκόμα κι ἂν νηστεύει αὐστηρά, τρώγοντας κάθε ἕξι μέρες ἢ ἐπιδοθεῖ σὲ ὁποιουσδήποτε μεγάλους ἀγῶνες, χαμένοι πηγαίνουν ὅλοι του οἱ κόποι.[...]

Aββάς Ησαίας

