Ἦταν ὄντως πολλή ἡ ἀγάπη τοῦ Πατέρα. Ποῦ νά βρῆκε ὁ υἱός τόση δύναμη ἐπιστροφῆς; Τί νά κρύβεται πίσω ἀπ’ τήν τόση βιασύνη του; Τί φώτισε τό νοῦ του καί τί ἄστραψε στό πρόσωπό του καί τρέχει τώρα ἀλαφιασμένος;

Ποιός εἶναι αὐτός πού τόν μαγνητίζει ἠλεκτρικά καί δέν τόν ἀφήνει οὔτε νά ξαποστάσει; Ποιός ἄλλος παρά ὁ καλός καί μειλίχιος πατέρας του. Πατέρας ἀληθινός, Πατέρας τῆς ὄντως ζωῆς. Ἐκεῖνος πού ἔσπειρε στοῦ καθενός τήν καρδία ἕνα λόγο μικρό, δυό λέξεων, δυό λόγια δυναμικά.

Τά λόγια πού ἀντηχοῦν εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων, τά λόγια πού πάλλονται μέσα στήν ψυχούλα τοῦ ἀσώτου πού ἐπιστρέφει καί τοῦ ἀνεβάζουν τή νοσταλγία στά ὕψη. «Σέ καρτερῶ».

Γιώργου Κυπριανού