«Αγάντα Λαέ! Είχαμε κι άλλους τέτοιους αιματοκρούνους. Θυμήσου το 490. Κι αμέσως μετά το 480 προ του Ναζωραίου. Τι είχαμε τότε, απ’ άκρη σ’ άκρη; Καπνούς και στάχτες –μιαν οιμωγή. Τι ξημέρωσε ύστερ’ απ’ αυτά τα μακελέματα; Ο Χρυσός Αιώνας! Και πότε; Ίσα ίσα τότε που όλοι πείστηκαν πως γονατίσαμε και σβήσαμε. Η Ιστορία προχωρεί. Ήρθαν κι άλλες αποφράδες.

Ο χαμός του 1453. Το πάρσιμο της Πόλης. Το γένος βυθίστηκε ξανά στη σκλαβιά, τόσο πηχτή, που κανείς πια δεν περίμενε ξημέρωμα. Μα ήρθε το Εικοσιένα. Και να, το απρόσμενο ξημέρωμα! Μα δεν πολυκαίρισε κι αυτό… Γιατί ήρθε ο μεγάλος ξεριζωμός, το 1922, η ήττα, η κατσουφιά. Κι ήρθε ξανά το αναφτέρωμα του 1940. Σε λίγο όμως ξαναπλάκωσε η σκλαβιά. Τώρα η Ιστορία μας περνά τη σκοτεινότερή της ώρα. Αλλά δεν είναι τίποτα. Θα περάσει κι αυτό. Τα ελληνικά σκοτάδια δεν κρατούν πολύ».

(λόγια που ειπώθηκαν από τον Άγγελο Σικελιανό

και μεταφέρει στο βιβλίο του ο Λουντέμης)

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ,

Ο Εξάγγελος (Α. Σικελιανός), εκδόσεις Δωρικός