Δεν νοείται ζωή χωρίς σχέση.  Και δεν εννοώ σαρκική.  Αυτή είναι η πιο ανεπαρκής για να γεμίσει την ύπαρξη του ανθρώπου.  Σχέση προσώπων.  Σχέση που θα βρει παλμό στις αθώες συντροφιές, εάν υπάρχουν.Σχέση που δεν θα κοντοστέκεται στις μικρότητες του εγωισμού. Ο άλλος. Το πόσο δεθήκαμε μαζί του. Αυτό είναι το ζητούμενο. Πόσο ποθήσαμε να τον δούμε, να τον ερωτευθούμε, να τον αγαπήσουμε.
Να συγχωρεθούμε χωρίς την νομοδουλεία του ηθικισμού, μα με την ελευθερία της αγάπης. Δεν ψάχνουμε το άλλο μας μισό. Αναζητούμε το εγώ μας. Ατόφιο. Ολοκληρωμένο. Εκείνο που καθαγιασμένο θα αντικρίσουμε στα μάτια του άλλου.  Και εκεί, στο βλέμμα του άλλου βρίσκεις τον εαυτό σου. Και ο εαυτός σου γίνεται ο άλλος. Μην αναζητάς το μέλλον μόνος. Δίψα ζωής σημαίνει δίψα για τον άλλον, για τον κόσμο ολάκερο. Μόνο όταν ο τρόπος ύπαρξής μας γίνει μίξη ψυχών, συνάντημα με τους άλλους θα είμαστε σε θέση να πούμε ότι ζούμε, ότι θα ζήσουμε.
Και απαλλαγμένοι από την πλασματική μας αυθεντία θα δούμε επιτέλους το βαθύ νόημα της ζωής μας, το «μετά» του θανάτου. Είναι τότε που κατανοείς επιτέλους ότι τελικά οι άλλοι είναι ο μοναδικός παράδεισος που μας δόθηκε.