Πολεμιστές ήταν κι εκείνοι (σημ. οι ιερείς), οπλισμένοι με όπλα άλλα, πιό ισχυρά, πιό μεγάλα. «Επιστρατεύτηκαν» μαζί μέ όλους τους Έλληνες, όταν τόν Οκτώβριο του 1940 ή παράλογη αξίωση του υπερφίαλου “Αξονα, Ίταλίας-Γερμανίας, σήμανε πόλεμο, στίς καρδιές τους.

Ζούσαν δίπλα στό στρατιώτη τήν κάθε κακουχία τού μετώπου… τήν πείνα, τή δίψα, τήν παγωνιά. Πολεμούσαν κοντά του μέ τά δικά τους όπλα, πού δέν σκορπούσαν θάνατο, αλλά έδιναν ζωή: Παρακλήσεις στην Υπέρμαχο Στρατηγό, νά διασώζει άπό κινδύνους τό λαό Της. Κηρύγματα πού έριχναν τό φώς του λόγου τού Θεού στίς ψυχές των μαχητών. Ιερά Εξομολόγηση, πού εξάλειφε τά κρίματά τους καί τους ετοίμαζε γιά τήν Κοινωνία τού Θεού ατή γη και στον ουρανό.

Τό σπουδαιότερο όμως έργο αυτών των στρατιωτικών Ιερέων ήταν η Θεία Λειτουργία. Μέσα σ’ ένα στρατιωτικό αντίσκηνο ή στην ύπαιθρο, πάντα επάνω στό Ιερό Άντιμήνσιο*, τελούσαν γιά τό στράτευμα τό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, πού έφερνε τόν Χριστό ανάμεσα τους καί μέσα τους καί όχι σπάνια τους χάριζε δυνατή εμπειρία της παντοδυναμίας καί της θαυματουργίας Του.

Όπως εκείνη τή φορά, πού, οπως,ματυρούσε ό μακαριστός πατήρ Χαραλάμπης, τελούσε ό ίδιος τή Θεία Λειτουργία μέ ένα λόχο του 22ου Συντάγματος Πεζικού, στον όποιο καί υπηρετούσε.Μέσα στή φρίκη του πολέμου, ο’ι στρατιώτες απελάμβαναν τή μακαριότητα της «Ευλογημένης Βασιλείας…» τού Πατρός καί του Υ’ιού καί του Άγιου Πνεύματος. Υμνούσαν τόν “Άγιο, Ισχυρό, Αθάνατο Θεό, μαθήτευαν στά θεία Του λόγια, Τόν ικέτευαν γιά τή σωτηρία τους κι ακουμπούσαν στην πατρική προστασία Του τους αγαπημένους τους… Ξαφνικά τό βάθος του ορίζοντα σκοτεινιάζει. Πλησιάζει ένα σμήνος βομβαρδιστικά, μαζί του καί η απειλή του θανάτου. Οι πάντοτε ανίκητοι άπό τό φόβο στρατιώτες, ακίνητοι τώρα, περιφρονώντας τό θρασύδειλο εχθρό, περιμένουν νά υποδεχθούν τόν Βασιλέα τών όλων, σάν τά Χερουβείμ.

Ή Θεία Λειτουργία προχωρεί. Τά βομβαρδιστικά πλησιάζουν επικίνδυνα, πετούν επάνω άπό τά κεφάλια τους. Εκείνοι μένουν στητοί σάν λυγερές οξιές. Συμμετέχουν μέ ευλάβεια στή Θεία “Ιερουργία. Όλοι. Οι βόμβες αρχίζουν νά πέφτουν, περνούν ξυστά άπό μπροστά τους καί χωρίς νά τους αγγίξουν; κατευθύνονται -σάν νά ‘ ταν στοχευμένες- στή γειτονική χαράδρα, από μιά αόρατη αλλά όχι άγνωστη δύναμη.

«Σύ ει ό Θεός, ό ‘ποιών θαυμάσια μόνος», ομολογούν καί Τόν δοξολογούν, όταν μόλις τελειώνει ό βομβαρδισμός, συγκλονισμένοι διαπιστώνουν πώς ήταν ζωντανοί καί γεροί. “Ολοι…

«Ρουθούνι δεν άνοιξε»… Ό Θεός είναι μαζί μας, καί ή νίκη θά ‘ναι δική μας, έπανελάμβανε κατασυγκινημένος ό στρατιωτικός Ιερέας τους. Δόξαζε κ| ευχαριστούσε ευγνώμονα τόν «δυνατόν έν πολέμοις Κύριον» καί συνέχισε νά συμπολεμεί μέ τά παιδιά της Ελλάδας, γιά τή λευτεριά της.

Ήταν ένας άπό τους 87 στρατιωτικούς “Ιερείς πού έγραψαν τότε πάνω στά βουνά της Πίνδου, μιά ακόμη σελίδα στην “ιστορία της προσφοράς της Εκκλησίας στην πατρίδα.

Μ.

*Αντιμνήσιο:  Τετράγωνο ύφασμα πού εικονίζει τήν Άποκαθήλωση, τόν Πανάγιο Τάφο του Κυρίου, καί έχει αποτυπωμένη τή φράση- “Θυσιαστήριον θείον ιερόν του τελείσθαι τάς θείας ιερουργίας». Τό Άντιμήνσιο -όταν τοποθετείται σέ Αγία Τράπεζα που δέν έχει εγκαινιασθεί- πρέπει νά έχει ραμμένα στην άκρη Άγια Λείψανα μάρτυρος.

Aπό το περιοδικό Προς τη Νίκη, Οκτώβριος 2015