'' Ἡ διαπροσωπικὴ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεὸ εἶναι σχέση ζωῆς, σχέση σωτηρίας. Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ἀπευθύνεται στὸ Θεὸ ὅπως στὸν πατέρα του. Νοιώθει οἰκειότητα. Γνωρίζει καλὰ τὰ λόγια Του «Ἰδοὺ ἔστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω» (Ἀποκ. γ´ 2) καὶ ἀγωνίζεται νὰ τοῦ ἀνοίξει τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς, γιὰ νὰ εἰσέλθει Ἐκεῖνος, ὁ «πάντας ἀνθρώπους θέλων σωθῆναι» (Α´ Τιμ. β´ 4). Καὶ τοῦτο γιὰ νὰ κατοικήσει μέσα του, νὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν ἀρετή, στὴν ὁλοκλήρωση, στὴ θέωση.

Ὁ πιστὸς Χριστιανὸς θέλει νὰ νοιώθει τὸ Θεό μας, τὴν Παναγία μας, τοὺς Ἁγίους μας δικούς του, ἐντελῶς δικούς του. Ἔτσι οἱ κτητικὲς ἀντωνυμίες δὲ λείπουν ἀπὸ τὰ χείλη του, ὅταν ἀπευθύνεται σ᾿ αὐτοὺς σὲ λύπες καὶ σὲ χαρές. Βοήθα, Χριστέ μου· Σ᾿ εὐχαριστῶ, Θεέ μου· Πρόφθασε, Παναγία μου· Δεῖξε τὴ χάρη σου, Ἅγιέ μου. Αὐτὴ ἡ οἰκειότητα μὲ τὸ Θεῖο ποὺ ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ τὴν κτητικότητα χαρακτηρίζει ὅλες τὶς εὐσεβεῖς ὑπάρξεις, ἀνεξάρτητα φύλου, κοινωνικῆς καταστάσεως, παιδείας, ἡλικίας. Καὶ δὲν εἶναι φαινόμενο σημερινό. Παρατηρήθηκε ἀπὸ τὰ πρῶτα Χριστιανικὰ χρόνια καὶ δείχνει τὴν ἀγαπητικὴ σχέση, τὴ σχέση παιδιοῦ πρὸς πατέρα, παιδιοῦ πρὸς μάνα, ἀδελφοῦ πρὸς ἀδελφό. Ἐπίσης δείχνει τὴ συναίσθηση τῆς ἀδυναμίας τοῦ ἀνθρώπου μπροστὰ στὴ δύναμη τοῦ Θείου, ποὺ ἐκφράζεται μὲ καταφυγὴ  στοὺς Ἁγίους μας, τοὺς ὁποίους ἐξευμενίζει καὶ στέκεται μὲ εὐγενικὴ διάθεση μπροστά τους, γιὰ νὰ τοὺς ἔχει ἀρωγοὺς στὰ καθημερινά του προβλήματα καὶ ἰδιαίτερα τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως.

Οἱ Ἅγιοί μας εἶναι μέλη τῆς ζώσας Ἐκκλησίας μας, εἶναι μέλη τῆς Θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας τῶν οὐρανῶν. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας «παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας». Κάθε Ἅγιος  γνωρίζει τοὺς πόνους, τὶς ἀγωνίες, τὰ προβλήματα, τοὺς πειρασμούς, τὶς θλίψεις τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ὡς ἐκ τούτου μὲ τὴν παρρησία ποὺ ἔχει ἀποκτήσει πρὸς τὸ Θεὸ μὲ τὸ μαρτύριο τοῦ σώματός του ἢ τῆς συνειδήσεώς του σπεύδει νὰ βοηθήσει αὐτοὺς ποὺ τὸν ἐπικαλοῦνται, αὐτοὺς ποὺ ζητοῦν τὴν προστασία του''.

Η  σημερινή  Εορτή  δια  της  οποίας  τιμούμε  και  πάλι  τον  Οσιομάρτυρα , μας  μεταφέρει  στα  μαύρα  και  απαρηγόρητα  χρόνια  της  Γερμανικής  Κατοχής ,  που  η  Πατρίδα  μας  στέναζε  και  αιμορραγούσε  κάτω  από  τον  ασήκωτο  ζυγό  του  κατακτητή , και  με  τα  μάτια  της  ψυχής  μας  , μας  βοηθά  να  παρακολουθήσουμε  το  δράμα  που  έζησαν  οι  κάτοικοι  της  συνοικίας  μας,  και  να  συμμεριστούμε  την  απόγνωση  ,τον  πόνο  και  την  αγωνία  της  θλιβερής  αυτής  ημέρας   του  Οκτωβρίου  του  1943.

Για  να  κατανοήσουμε  καλύτερα  την  κρισιμότητα  των  στιγμών, θα  πρέπει  να  λάβουμε  υπ  όψιν  μας  ότι ,  τον  Ιούνιο  του  43  και  τον  Αύγουστο  του  ίδιου  έτους,  είχαν  πυρποληθεί  το  Δίστομο  και  ο  Πρόδρομος  αντίστοιχα, ενώ  εκατοντάδες  Βοιωτών  είχαν  εκτελεσθεί  χωρίς   οίκτο  ως  αντίποινα  για  την  Αντιστασιακή  δράση που είχε εκδηλωθεί . Αυτό  σημαίνει  ότι  οι  Γερμανοί  ήταν  αποφασισμένοι  να  πνίξουν  στο  αίμα  κάθε  αντιστασιακή  ενέργεια  απ  όπου  κι  αν  προερχόταν.

Οι  πληροφορίες  τους  έλεγαν, ότι εδώ  ήταν  κρυμμένα  πολλά  πυρομαχικά, τα  οποία  θα  χρησιμοποιούσαν  οι  αντάρτες  εναντίον  των  Δυνάμεων  Κατοχής. Πραγματικά ! Στο  σημείο  που  βρίσκεται  σήμερα  το  κωδωνοστάσιο   υπήρχε  ένας  μικρός  βοηθητικός  χώρος , ο οποίος  ήταν  γεμάτος  με  όπλα  και  πολεμοφόδια. Οι  Γερμανοί  έδωσαν  διαταγή  να  συγκεντρωθούν  όλοι οι  κάτοικοι   έξω  από τον  Ναό ,και  παράλληλα  ζήτησαν  κατάλογο  των  ανδρών  από  16  ετών  και  πάνω , ενώ  όποιος δεν  ήταν  παρών  στο  προσκλητήριο  να  τον  αναζητούσαν  και  να  τον   εκτελούσαν   επί τόπου. Απέναντι  από  τους  δυστυχείς  κατοίκους, το  Εκτελεστικό  Απόσπασμα  περίμενε  το  σύνθημα  του  Αξιωματικού  για να  στείλει  το  καυτό  μολύβι  στα  σκελετωμένα από  την  πείνα  σώματα  τους. Έγινε  εξονυχιστικός  έλεγχος   παντού. Στα  σπίτια ,στις  αποθήκες, στα  υπόγεια. Μέχρι  και  στον  Ναό  όρμησαν  για  να  εντοπίσουν  τα  πυρομαχικά.

Την  είσοδο  του  χώρου  όπου  ήταν  κρυμμένα  τα  πυρομαχικά  την  έκλεινε   μία  ξύλινη  πόρτα , η  οποία  ανοιγόκλεινε  με  το  φύσημα  του  αέρα  και  παράτεινε  την  αγωνία  των  απελπισμένων , που παρακολουθούσαν  τον  αιμοβόρο  Αξιωματικό  να  φθάνει  μέχρι  εκεί , δυο  και  τρεις   φορές , αλλά  να  μην  μπαίνει  μέσα , έχοντας  νεκρωμένη  την   στρατιωτική  του  διαίσθηση  αλλά  και  την  ανθρώπινη   περιέργεια. Ακόμα  και  όταν  οι  κάτοικοι  σε  μία  απελπισμένη  προσπάθεια  για  να  σωθούν έστειλαν τον  μακαρίτη  πια  Αναστάσιο  Πλατή  (μικρό  παιδάκι  τότε )  να  κλείσει  την  πόρτα  του  χώρου  αυτού  , η  μοναδική  αντίδραση  του  Γερμανού  Αξιωματικού  ήταν  να  χειροδικήσει   επάνω  στο  παιδί .Σε  λίγο  οι  Ναζί  έφυγαν  άπρακτοι και σκυλιασμένοι . Έφυγαν ντροπιασμένοι  και  νικημένοι , όχι από  Πατριώτες αυτήν  την  φορά , αλλά  από  τον  στρατιώτη  του  Χριστού  Νικόλαο  . Δάκρυα  συγκίνησης   έτρεξαν  από  τα  μάτια  όλων. Με  λαμπάδες, γονυκλισίες  και  μυστικές  προσευχές   ευχαριστούσαν  τον  Άγιο που  εμπόδισε  τον  Γερμανό  Αξιωματικό  να  εντοπίσει  τα  πυρομαχικά  και  που  τους  διέσωσε τις ζοφερές και δακρύβρεχτες αυτές ώρες από την σφαγή, την λεηλασία, την φωτιά αλλά και τον Ναό του περιφρούρησε από την ιεροσυλία και την καταστροφή.

Αυτός  είναι  ο  λόγος  που  κάθε  χρόνο  την  τελευταία  Κυριακή  του  Οκτωβρίου  με  Θαυμασμό  και  Ευλάβεια  ευχαριστούμε  τον  Οσιομάρτυρα  Νικόλαο  και  ταυτόχρονα  προσευχόμαστε  ενώπιον  του  Παντίμου  και  Πολυσέβαστου  Λειψάνου  Του  και  τον  ικετεύουμε , να  περιβάλλει  υπό  την  προστασία  Του  την  Ενορία  μας , η  οποία  σεμνύνεται  με  το  Όνομα  Του  και  να  την  περιφρουρεί  από  κάθε  ορατό  και  αόρατο  κίνδυνο.

Aυτές τις ημέρες όμως έχουμε την ξεχωριστή χαρά και ευλογία να φιλοξενούμε την Περίπυστο και Θαυματουργό Εικόνα της Παναγίας μας της Οδηγήτριας την οποία εκόμισε χθές και μας την εμπιστεύθηκε για πέντε ημέρες ο Γέρων και Καθηγούμενος της Ι.Μονής Αγίου Νικολάου του Νέου Καμπιών Ορχομενού Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος τον οποίο και ευχαριστούμε εκ βαθέων.

Κάθε φορά που γιορτάζει η Παναγία μας αλλά και κάθε φορά που προφέρουμε το Πάντιμο Όνομα Της η προσευχόμαστε στην Χάρη Της μας δίνεται η μεγάλη ευλογία να ομολογήσουμε ότι η Παναγία μας είναι θρονιασμένη στην καρδιά μας, στην καρδιά του καθενός από εμάς, διότι η Παναγία, μας δίνει τη δύναμη και το κουράγιο να προχωρούμε στη ζωή.

Διότι μπορεί να ασχολείται με τα δικά μας βάσανα, το δικό μας πόνο, να τον προσλαμβάνει, να συμπαραστέκεται στις αγωνίες μας, να είναι παρούσα σε κάθε στιγμή.. Η σχέση μας με την Παναγία είναι ένα προσωπικό γεγονός, ένα προσωπικό βίωμα, άλλος τη συναντά στην αρρώστια, άλλος στον πόνο, άλλος στις χαρές ή στις δυσκολίες του Γένους και μας δείχνει το δρόμο προς την θυσία και την προσφορά. Σε μια εποχή που απαξιώνεται ο άνθρωπος, ευτελίζεται  το ανθρώπινο πρόσωπο και μετριέται σαν μία χρηματοπιστωτική μονάδα, σαν ένα δημοσιονομικό μέγεθος που πρέπει να συρρικνωθεί, για να είναι ευτυχισμένοι οι αριθμοί, σε μία τέτοια εποχή είναι ευκαιρία η παρουσία της Θαυματουργού Εικόνος  αλλα και των Εορτων της πίστεως μας   να μας θυμίζουν ότι υπάρχουν αξίες.

Αυτές οι αξίες δεν είναι ούτε οικονομικές, ούτε πολεμικές, ούτε αξίες  συμφερόντων. Δεν είναι αξίες βίας, αξίες ισχύος, αξίες δύναμης. Είναι αξίες που μπορεί να βρίσκονται κρυμμένες  μέσα στις ταπεινές καρδιές που αγαπούν, μέσα στους αφανείς ανθρώπους που κάθε μέρα μοχθούν για την οικογένειά τους. Είναι αξίες που βρίσκονται μέσα στον πόνο που βιώνει ο άνθρωπος  στην σκληρή καθημερινότητα με πίστη, με ελπίδα και εγκάρδια εμπιστοσύνη στον Θεό.

Ας κρατάμε ζωντανή την σχέση μας με τον Χριστό και την Εκκλησία μας μέσα από τις Λατρευτικές αυτές ευκαιρίες  για να πάρουμε δύναμη έτσι ώστε  να  παλεύουμε να δίνουμε  νόημα στην προσωπική μας ζωή και αγάπη στους συνανθρώπους μας αλλά και να καλλιεργούμε και να ομορφαίνουμε τον εσωτερικό πνευματικό μας κόσμο.