…Η ανθρωπότητα δε θα βλέπει και δε θα κατανοεί ότι η κατάστασή της χειροτερεύει από ηθική και πνευματική άποψη. Αντίθετα θα καυχιέται για τις επιτυχίες της, επειδή θα έχει τυφλωθεί και θα νομίζει για πρόοδο μόνο την υλική προκοπή. Θ’ αρνηθεί και θ’ απορρίψει την ανάγκη για ψυχή, αιωνιότητα και Θεό. Τη γη θα τη λογαριάσει αιώνια κατοικία της.

Όταν ο κόσμος θα διακηρύξει την επιτυχία του και θα υπερηφανεύεται γι’ αυτήν, θα κομπάζει για την επίτευξη της ύψιστης ευημερίας και της αδιατάραχτης ειρήνης και ασφάλειας, «τότε αιφνίδιος αυτοίς εφίσταται όλεθρος» (Α’ Θεσσ. ε’ 3). Ξαφνικά θα έρθει το τέλος του κόσμου. Κι ο κόσμος δεν θα το περιμένει καθόλου αυτό το τέλος, επειδή θα ζει μέσα στο σκοτάδι, στη μαγεία και τη νάρκωση της εγκόσμιας επιτυχίας.

Επειδή ακριβώς ο κόσμος είναι τυφλός και ζει μέσα στο σκοτάδι, η ημέρα του Κυρίου έρχεται «ως κλέπτης εν νυκτί» (Α’ Θεσσ. ε’ 2). Αφού ο κόσμος θα είναι τυφλός, ο Κύριος ονόμασε το χρόνο της έλευσής Του «νύκτα»…

Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

«Η Βασιλεία του Θεού και ο Αντίχριστος»