Τα Χριστούγεννα,τα Φώτα,η Πρωτοχρονιά,κι άλλες γιορτές,για πολλούς ανθρώπους δεν είναι καθόλου γιορτές και χαρούμενες μέρες,αλλά μέρες που φέρνουνε θλίψη και δοκιμασία.Δοκιμάζονται οι ψυχές εκείνων που δεν είναι σε θέση να χαρούνε,σε καιρό που οι άλλοι χαίρουνται.

Παρεκτός από τους ανθρώπους που είναι πικραμένοι από τις συμφορές της ζωής,τους χαροκαμένους,τους αρρώστους,οι περισσότερο,πικραμένοι,είναι εκείνοι που τους στενεύει η ανάγκη να γίνουνε τούτες τις χαρμόσυνες μέρες ζητιάνοι,διακονιαρέοι.

Πολλ οί απ’ αυτούς μπορεί να μη δίνουνε σημασία στη δική τους ευτυχία,μα γίνουνται ζητιάνοι για να δώσουνε τη χαρά στα παιδιά τους και στ’ άλλα πρόσωπα που κρέμουνται απ’ αυτούς.Οι τέτοιοι κρυφοκλαίνε από το παράπονό τους κι’ αυτοί είναι οι πιο μεγάλοι μάρτυρες,που καταπίνουνε την πίκρα τους μέρα νύχτα,σαν το πικροβότανο.

Φώτης Κόντογλου