Oπως πρὶν ἀπὸ ἕνα μεγάλο χαρμόσυνο γεγονὸς προηγοῦνται ἄλλα μικρότερα ποὺ τὸ προοιωνίζουν, ἔτσι συνέβη καὶ στὰ γεγονότα ποὺ συνόδευσαν τὴν ἔλευσι τοῦ Χριστοῦ μας, στὰ ὁποῖα, κι ἂν ἀκόμα ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἐμβαθύνουν μέσα στὴν αἰωνιότητα, δὲν θὰ μπορέσουν νὰ περιγράψουν, νὰ λεπτολογήσουν καὶ νὰ ἐκτιμήσουν τὴν ἀξία καὶ τὶς συνέπειες καὶ τὶς διαστάσεις καὶ τὴν σημασία τῶν γεγονότων αὐτῶν.

Ὁ θαυμασμὸς τῶν Ποιμένων, (οἱ ὁποῖοι σημειωτέον ἦσαν πολὺ πιστοί, ἀξιόλογοι καὶ ἁγνοὶ ἄνθρωποι), ἡ προσκύνηση τῶν Βασιλέων τῶν Περσῶν, (ἀπ’ ὅλους τοὺς Βασιλεῖς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, μόνο οἱ τρεῖς Βασιλιάδες τῶν Περσῶν ἀξιώθηκαν νὰ προσκυνήσουν τὸν Αἰώνιο Βασιλέα), ἡ δοξολογία τῶν ἐπουρανίων Δυνάμεων καὶ ὁ Ὁδηγὸς- Ἀστὴρ στὸν οὐρανὸ εἶναι τὰ γεγονότα ποὺ μὲ τόση ἁπλότητα καὶ μεγαλοπρέπεια παρουσίασε μπροστὰ μας ἡ Μητέρα μας, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία.Καὶ τώρα, αὐτὸ τὸ μῆνα, μᾶς παρουσιάζει μία Συνάντηση.

Ὁ Χριστός μας ὑπήκουε στὸ Νόμο, ποὺ ὁ Ἴδιος εἶχε δώσει καὶ ἄφησε τοὺς Γονεῖς Του νὰ Τὸν ἀνεβάσουν στὰ Ἱεροσόλυμα. Καὶ ἐκεῖ ἔγινε Ἡ Συνάντηση. «Καὶ ἰδοὺ ἦν ἄνθρωπος ἐν Ἱεροσολύμοις ᾧ ὄνομα Συμεών, καὶ ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἦν δίκαιος καὶ εὐλαβής, προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ Ἰσραήλ, καὶ Πνεῦμα Ἅγιον ἦν ἐπ’ αὐτόν».

Ἡ ἀξία τῆς Ἱερωσύνης εἶναι τεράστια. Περίμενε ὁ ἅγιος Συμεών. Περίμενε. Μὲ σιγουριά, μὲ πόθο, μὲ βεβαιότητα, μὲ λαχτάρα. Καὶ Αὐτὸς ποὺ τοῦ τὸ εἶχε ὑποσχεθεῖ, τὸ ἔκανε. Ἦρθε. «Οὐδεὶς ἤλπισεν ἐπὶ Κύριον καὶ κατησχύνθη, διότι οὐκ ἔστιν ὑστέρημα τοῖς φοβουμένοις Αὐτὸν» καὶ «πᾶς ἄνθρωπος ψεύστης, τὸν δὲ ἐλπίζοντα ἐπὶ Κύριον, ἔλεος κυκλώσει».

Ἦρθε συνεπὴς στὴν ὑπόσχεσή Του, καὶ ὁ ἅγιος Συμεὼν ὄντας ἕτοιμος «ἐδέξατο Αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ» καὶ ἐδόξασε, εὐχαρίστησε, ὕμνησε τὸν Θεό, καὶ εἶπε: «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον Σου, Δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμά Σου ἐν εἰρήνη, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν Σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν φῶς, εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ ΣουἸσραήλ». Γι’ αὐτὸ ὀνομάστηκε ὁ ἅγιος Συμεὼν Θεοδόχος. Ὑποδέχτηκε, ἀγκάλιασε, συνάντησε τὸν Θεὸ ὅπως ὁ Ἴδιος τοῦ εἶχε ὑποσχεθεῖ καὶ ὅπως καὶ ὁ ἴδιος ποθοῦσε. Ἐπαληθεύτηκαν σ’ αὐτὸν τὰ λόγια: «Μακάριος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ὃν ἐλθὼν ὁ Κύριος αὐτοῦ, εὑρήσει ποιοῦντα οὕτως. Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ὑπάρχουσιν αὐτοῦ καταστήσει αὐτόν». Ἔτσι ὅ,τι ποθεῖ καθένας στὴ ζωή του, αὐτὸ θὰ βρεῖ. Ὅποιος σπείρει μὲ φειδώ, μὲ φειδὼ καὶ θὰ θερίσει. Ὅποιος σπείρει μὲ εὐλογίες, δηλαδὴ πλούσια, πλούσια καὶ θὰ θερίση.

Γι’ αὐτὸ καὶ τὴν πρώτη Κυριακή τοῦ μηνὸς μᾶς παρουσιάζει ἡ Ἐκκλησία μας τὴν παραβολὴ τῶν ταλάντων. Γιατί ἄρχισε ἡ χρονιὰ καὶ πρέπει νὰ μάθουμε πῶς θὰ δουλέψουμε. Ὅπως ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ταξιδέψει κάλεσε τοὺς δούλους του καὶ τοὺς παρέδωσε τὰ ὑπάρχοντά του, ἔτσι κάνει καὶ ὁ Θεός μας. Καὶ σὲ ἄλλον δίνει ἕνα νόμισμα, σὲ ἄλλον δύο καὶ σὲ ἄλλον πέντε, ὅσα ἀντέχει ὁ καθένας νὰ διαχειριστεῖ, ὅση ἀξία ἔχουν τὰ νομίσματα, ἀντίστοιχο πρέπει νὰ εἶναι καὶ τὸ ἀντίκρυσμα τῆς ἐργασίας. 2 ἐπὶ 10, δὲν κάνει τὸ ἴδιο μὲ 5 ἐπὶ 10. Ἀλλὰ καὶ τὸ 2 μπορεῖ νὰ πολλαπλασιασθεῖ. Ἔτσι καὶ στὴ ζωή. Στὴν παραβολὴ ὅλοι πολλαπλασίασαν τὰ νομίσματά τους, τὰ τάλαντα, ἐκτὸς ἀπὸ ἕναν,ὁ ὁποῖος τὸ ἔθαψε στὴ γῆ. Δηλαδὴ τὸ ξόδεψε σωματικά, ὄχι ψυχοσωματικά. Ὅταν ὕστερα ἀπὸ πολὺ χρόνο ἦρθε ὁ Κύριος τῶν δούλων καὶ λογαριάστηκε μαζί τους, πῆγε καὶ ἐκεῖνος ποὺ εἶχε πάρει τὸ ἕνα τάλαντο. Καί, κρίνοντας ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, εἶπε τὸν Κύριό του σκληρὸ καὶ ἄδικο. Θερίζει ἐκεῖ ποὺ δὲν ἔσπειρε. Μὰ τοῦ εἶχε δώσει νόμισμα ὅπως ἔδωσε καὶ στοὺς ἄλλους. Οἱ ἄλλοι ὅμως ἦσαν ἔξυπνοι. Αὐτὸς κουτός. Καὶ ἐπειδὴ τὸ ἔθαψε στὴ γῆ, τίποτε δὲν ἔβλεπε πέρα ἀπὸ τὸν ἑαυτό του καὶ τὸ σῶμα του. Δὲν μποροῦσε νὰ δεῖ τοὺςἄλλους, δὲν μποροῦσε νὰ δεῖ ψηλά. Καὶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα ἔγινε χαρακτήρας του. Γι’ αὐτὸ ἔβλεπε καὶ τὸν Κύριό του ἔτσι. «Οἷος εἶ, τοιοῦτος ὀφθήσεταί σοι, ὁ Θεός».

Κι ὅμως ὁ Κύριός του τὸν ἀποστόμωσε λέγοντας: «Ἀφοῦ ἤξερες ὅτι ἤμουν σκληρὸς γιατί δὲν ἔβαλες τὸ νόμισμα στὴν τράπεζα γιὰ νὰ πάρω τοὺς τόκους;». Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἔκανε ἀντίθετη ἐργασία ἀπὸ αὐτὴν ποὺ ἔκανε ὁ ἅγιος Συμεών. Ὁ ἅγιος Συμεὼν ἦταν δίκαιος καὶ εὐλαβὴς σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ καὶ περίμενε… Περίμενε τὴν Ὑπαπαντή. Ὁ πονηρὸς δοῦλος ὑπηρετοῦσε σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ τὸν ἑαυτό του καὶ τοὺς «δικούς» του. Γι’ αὐτὸ δὲν περίμενε τίποτα.

Πολλοὶ ἄνθρωποι καί, κυρίως, ὅλοι οἱ ἅγιοι ἀξιώθηκαν αὐτῆς τῆς Συνάντησης. Ὅμως τὸ σημαντικὸ εἶναι νὰ μὴν εἶναι κανεὶς εὐχαριστημένος μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ τὸν χαρακτῆρα του καὶ νὰ ἐργάζεται περιμένοντας τὸν Κύριό του πότε θὰ ἐπιστρέψει ἀπὸ τὸ κοπιαστικό Του ταξείδι…γιὰ νὰ τὸν βαθμολογήσει…

Δημήτρης Νεαπολίτης

ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ