Έρχεται κάποια στιγμή στην ζωή σου που βλέπεις τα λάθη και τις αστοχίες σου. Και λυπάσαι μα και χαίρεσαι συνάμα που μπόρεσες να δεις τις αμαρτίες σου και να κάνεις μια υπαρξιακή «τούμπα».

Αυτό έχει χαρά μέσα του, έχει φως και ελπίδα. Γιατί είδες τις πληγές σου και μπορείς να ελπίζεις σε θεραπεία. Πάνω από όλα γιατί πλέον κατάλαβες ποιος είσαι οντολογικά και στρέφεσαι εκεί που θα έπρεπε να έχεις ακουμπήσει την ύπαρξη σου, στον Θεό και την φιλανθρωπία Του.

Εάν όμως νιώθεις ενοχές, θλίψη, ακηδία, αίσθηση ότι είσαι ο πιο αποτυχημένος και κακός άνθρωπος του κόσμου για τον οποίο δεν υπάρχει σωτηρία κ.α. πρόσεξε το. Συνήθως αυτή είναι η βλοσυρή φωνή της κατάθλιψης. Όπως λέει και ο Άγιος Πορφύριος, «άλλο πράγμα η μετάνοια κι άλλο η κατάθλιψη».