Το μήνυμα ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ το έχω συναντήσει πολλές  φορές  στην καθημερινότητά μου, σε εκδηλώσεις υπέρ της πίστεώς μας, σε σημαίες που κυκλοφορούν στο εμπόριο και σε αναρτημένα πλακάτ που κρατούσαν Χριστιανοί Ορθόδοξοι σε διαδηλώσεις. Όταν το έβλεπα, χωρίς να το πολυκαταλαβαίνω,  μέσα μου δημιουργούνταν μια ταραχή. Μου ξυπνούσαν  συναισθήματα  πατριωτισμού, επαναστατισμού και θα  τολμήσω να πώ, φανατισμού.   Πολλές φορές μάλιστα, μόλις περνούσαν αυτά τα συναισθήματα, άρχιζε να με κυριεύει φόβος και ανασφάλεια.

Έφτασα πολύ χαμηλά στην προσπάθεια μου για πνευματική ζωή, διότι στο μυαλό μου στριφογυρνούσε συνεχώς η σκέψη πως είμαι πολύ αδύναμος να επιλέξω ανάμεσα στην Ορθοδοξία ή στον Θάνατο. Γνωρίζω πολύ καλά πως δεν είμαι ο καλύτερος των Χριστιανών, πόσο μάλλον Ορθόδοξος αφού, ούτε έδινα αλλά ούτε και έπαιρνα Αγάπη. Και αφού δεν μπορώ να είμαι τόσο καλός Χριστιανός, να διατυμπανίζω την πίστη μου και να επαναστατώ κάθε λίγο και λιγάκι πού κάποιος συκοφαντούσε τα πιστεύω μου, θα έπρεπε να επιλέξω το Θάνατο. Και αυτό με  φόβιζε. Και μέσα από το φόβο ερχόταν ο θυμός. Και ο θυμός μετατρεπόταν σε οργή. Και μετά την οργή ερχόταν η απελπισία. Απελπιζόμουν όταν σκεφτόμουν  πως έχω οικογένεια και δεν μπορώ να είμαι τόσο κάθετος. Στη δουλειά μου, όταν προσπαθούσα να υπερασπιστώ το δικαίωμά μου να πιστεύω στην αληθινή πίστη, με περιγελούσαν ως εκκεντρικό και φανατικό. Στις παρέες μου, αν και οι περισσότεροι ασχολούνταν με τον εκκλησιαστικό χώρο, όλα αυτά θύμιζαν παρωχημένα και παλαιολιθικά. Στην οικογένεια μου δε, επειδή τα οικονομικά μας δεν πάνε και τόσο καλά, αναφορές περί θρησκείας αποτελούσαν μικρές  αληθινές  ιστορίες  οι οποίες  απλά κοίμιζαν τα παιδιά μας. Τελικά τι να κάνω με αυτό το  δίλλημα;  Τι να επιλέξω; Πώς να ζήσω μέσα στην κοινωνία; Γιατί να μην ζήσω μέσα στην κοινωνία; Γιατί θα πρέπει να επιλέξω ανάμεσα στο Χριστό ή στους ανθρώπους; Πως θα κοινωνικοποιηθούν τα παιδιά μου; Και γιατί να είναι κακό να κοινωνικοποιηθούν τα παιδιά μου; Και άλλα τέτοια ερωτήματα μου δημιουργούσαν μπερδέματα, ανασφάλειες, ηθικισμούς, Χριστιανικές αντιφάσεις, χριστιανικές προκαταλήψεις.

Έπρεπε σε όλα αυτά να δώσω μία λύση. Αλλά πρώτα έπρεπε να κάνω κάτι ποιό δύσκολο. Να παραδεχτώ ότι εγώ όντως είμαι αδύναμος να δώσω λύση και θα έπρεπε να ζητήσω βοήθεια από κάποιον άλλον. Αυτή η απόφαση ήταν η δυσκολότερη που έχω πάρει. ΕΓΩ που ότι είχα καταφέρει στη ζωή μου το είχα καταφέρει ΜΟΝΟΣ μου. ΕΓΩ που έδινα λύσεις σε όλους μου τους φίλους. ΕΓΩ που ήμουν ο δυνατός της οικογένειας τώρα θα δεχόμουν βοήθεια; Μα πώς θα το έκανα ΕΓΩ αυτό…; Το έκανα όμως.

Ζήτησα βοήθεια από έναν πνευματικό άνδρα της εκκλησίας μας (η αλήθεια είναι πως ψάχνοντας βρήκα αυτόν που μου ταίριαζε) και χωρίς ανταλλάγματα ή χρήματα, μου χάρισε χρόνο από το χρόνο του (δύσκολο στην εποχή μας χωρίς χρηματική επιβάρυνση) και βάλαμε μια σειρά σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Άρχισα λοιπόν να αντιλαμβάνομαι , πως το μήνυμα ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ  Ή  ΘΑΝΑΤΟΣ δεν αποτελεί δίλλημα. Κάθε άλλο μάλιστα. Είναι ένα μήνυμα Ανάστασης και Αγάπης. Κάποτε το μετέφραζα με δυσκολίες και ψυχικές αντιρρήσεις. Τώρα το μεταφράζω αλλιώς.  Ζήσε ορθόδοξα και γεύσου όλες τις γλύκες της ζωής   ή απλά ζήσε μέχρι να πεθάνεις. Επέλεξε να ζείς με αγάπη, θάρρος , σεβασμό, ελεημοσύνη, ζωντάνια, διάθεση για καινούργιες εμπειρίες, προβληματισμούς για την κοινωνία που συναναστρέφεσαι, ενδιαφέρον για τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου, συμπόνια  για τους γύρω σου ή απλά ζήσε μέχρι να πεθάνεις. Φρόντισε οι κινήσεις σου και η καθημερινότητα σου να έχουν μοναδικό  άξονα την αγάπη ή απλά ζήσε μέχρι να πεθάνεις.  Όποιος ζεί ορθόδοξα δεν πεθαίνει ποτέ. Και ορθόδοξα  ζείς όταν η  αγάπη αρχίζει να δυναμώνει τη φλόγα του Αγίου Πνεύματος που εισχώρησε μέσα στην καρδιά σου κατά το Άγιο Βάπτισμα.

Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για να μας χαρίσει τη ζωή. Σκόρπισε παντού το μεγαλύτερο αγαθό που μπορεί να αποκτήσει ο άνθρωπος. ΑΓΑΠΗ. Αγάπη και μόνο αγάπη. Χωρίς περιορισμούς,  χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς κοινωνικές διακρίσεις, χωρίς φυλετικές διακρίσεις. Αν δεν αγαπήσουμε, δεν μπορούμε να αγαπηθούμε. Και αυτό ίσως είναι και το πρόβλημα της εποχής μας. Η αδιαφορία στην  ΑΓΑΠΗ. Όποιος δεν μπορεί να αγαπήσει τους ανθρώπους  που έχει δίπλα του, είναι ένας άνθρωπος νεκρός. Όποιος δεν μπορεί να θυσιάσει τα εγώ του μέσα στην οικογένεια, δεν μπορεί να καταλάβει και να δεχτεί την αγάπη που του προσφέρει η οικογένεια του. Όποιος δεν συμμερίζεται και αδιαφορεί για τον κόπο και την κούραση των συναδέλφων του δεν μπορεί να κερδίσει το σεβασμό τους. Όποιος δεν μπορεί να ακούσει τις ανησυχίες των φίλων του ακόμα και αν δεν μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα τους , δεν μπορεί να είναι πραγματικά φίλος τους. Όποιος δεν μπορεί να σταθεί κάτω από το πετραχήλι της αγάπης δεν μπορεί να γευτεί τη χαρά της Θείας Μεταλήψεως. Όποιος δεν μπορεί αγαπήσει  πραγματικά, δεν μπορεί να πιστέψει πραγματικά.

Όταν τα κατάλαβα πως αυτός ο «Όποιος» ήμουν εγώ, η ζωή μου έγινε απλούστερη, ευκατανόητη και απολάμβανα τη συνύπαρξη μου με τους γύρω μου. Κάποιοι βέβαια μου εκμυστηρεύτηκαν πως δεν άλλαξαν τον τρόπο που με αντιμετώπιζαν. Εγώ δεν μπορούσα να το καταλάβω…

Δ.