Να ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον, χωρίς να θέλουμε να τον αλλάξουμε. Να αποδεχόμαστε τον άνδρα μας ή την γυναίκα μας έτσι όπως είναι, με τις ιδιοτροπίες του. Όταν αρχίσουμε να κάνουμε παρατηρήσεις για να αλλάξουν οι άλλοι, δεν θα έχουμε ειρήνη, αλλά πόλεμο στις καρδιές μας, στους λογισμούς μας, στα λόγια μας. Αυτός ο πόλεμος θα μεταφέρεται και στα παιδιά μας.

(Μια φορά στην εξομολόγηση), ξαφνικά, κάποιος άρχισε να κλαίει. Έκλαιγε, έκλαιγε... Αναρωτήθηκα: Μετά από τά βαριά αμαρτήματα (που μου εξομολογήθηκε), τι άλλο να έχει κάνει; Και μου εξήγησε: Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, με έβαζαν οι γονείς μου τη νύχτα να κοιμηθώ στο άλλο δωμάτιο και τους άκουγα να τσακώνονται και έλεγα, τώρα θα σκοτώσει ο πατέρας τη μάννα μου, τώρα θα βρίσει η μητέρα τον πατέρα μου.

Ένα (άλλο) παιδί έκλεινε τις πόρτες και τα παράθυρα, για να μην ακούει τις φωνές των γονέων. Το παιδί αυτό έγινε γέρος και ακόμη ζει με αυτό το δράμα. Καταλαβαίνετε τι πόλεμος γίνεται ακόμη στην ψυχή του από εκείνα τα μικρά επεισόδια; Μικρά γεγονότα, αλλά τι πόλεμος! Παγκόσμιος πόλεμος είναι αυτός, όταν εμείς δεν καταλαβαίνουμε τι κάνουμε στην ζωή μας.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ