Όσο είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας .Στο εγώ μας… Είμαστε άτομα! Όχι όμως πρόσωπα. Μόλις εξέλθουμε από την κλειστή ατομική μας ύπαρξη κι αρχίσουμε, σύμφωνα με την αγωγή αυτή της θέωσης με τη Χάρη του Θεού αλλά και την δική μας συνέργεια να αγαπούμε να προσφερόμαστε όλο και περισσότερο σ' Αυτόν και τον πλησίον μας γινόμαστε πρόσωπα αληθινά.

Όταν δηλαδή το εγώ μας συναντήσει το Συ του Θεού και το συ του αδελφού τότε αρχίζουμε και βρίσκουμε τον χαμένο εαυτό μας. Αφού μέσα στη κοινωνία της θεώσεως, για την οποία πλασθήκαμε μπορούμε να ανοιγόμαστε να επικοινωνούμε.Να χαιρόμαστε ο ένας τον άλλον πραγματικά .Κι όχι φίλαυτα.

Αυτό είναι και το ήθος της θείας Λειτουργίας στην οποία μαθαίνουμε να ξεπερνούμε το στενό, ατομικό μας συμφέρον στο οποίο μας εξωθεί ο διάβολος, η αμαρτία και τα πάθη μας και να ανοιγόμαστε σε κοινωνία θυσίας και αγάπης εν Χριστώ.

Mακαριστού Αρχιμανδρίτου  Γεωργίου Καψάνη