Έχει κάτι στοχαστικό πάντα το σήμαντρο του Εσπερινού, καθώς σημαδεύει και το τέλος της μέρας και καθώς κάθε μέρα έχει το δικό της νόημα και τη δική της χαρά ή λύπη. Αλλά είναι κάτι άλλο, καλοκαιριάτικο και βαθύτατα ελληνικό το χτύπημα της καμπάνας για τις παρακλήσεις του 15Αύγουστου.

Πάσχα του καλοκαιριού, έλεγε ο Φώτης Κόντογλου την γιορτή της Παναγίας και σαν τέτοιο φαίνεται πως ζει κάτω στο βάθος της καρδιάς καθενός μας . Αφού είναι μια γιορτή που κατορθώνει να διατηρήσει τη σημασία της, ακόμη και μέσα στον κοσμοπολίτικο ρυθμό της πόλης.

Στα χωριά, ή στα νησιά που οι ήχοι της καμπάνας ταξιδεύουν με του βοριά τα κύματα και στην άδεια Αθήνα των διακοπών, ο ήχος της καμπάνας του 15Αύγουστου μας φέρνει μία χαρά και μία συγκίνηση. Έρχεται της Παναγίας. Τάχα δεν το νοιώσατε;

Δεκαπενταύγουστος. Δεν ακούτε τις αέρινες καμπάνες του δειλινού; Ναι, μπήκαμε στην πιο γλυκιά, στην πιο μελένια ώρα του καλοκαιριού όλου…Δεν βλέπετε τον ουρανό που γλύκανε;

Ένας ξενητεμένος που γύρισε στο χωριό του μου έλεγε κάποτε: Έκλαιγα και σκεφτόμουνα τον τόπο μου!

Τον κατά δικό μου τόπο. Και σκεφτόμουνα εκεί στα ξένα, πως άμα ξημερώσει, είναι της Παναγίας εκεί κάτω…

-Της Παναγίας Της Μάνας μας . Της Κυράς μας .

Νοσταλγικές σκέψεις που σε κάνουν να ανατριχιάζεις ψυχικά!!