Η αποστολική περικοπή, από την προς Γαλάτας επιστολή του Αποστόλου Παύλου που ακούσαμε σήμερα είναι παρμένη, σύμφωνα με το τυπικό, της Εκκλησίας μας από την εορτή της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, της όποιας την μνήμη πανηγυρίζομε σήμερα. Στολίδι αληθινό της αρχαίας Εκκλησίας, η Αγία Βαρβάρα, έλαμψε με τη δόξα του μαρτυρίου της. Τότε, που το δένδρο του Χριστιανισμού για να ριζώσει ποτιζότανε με το χριστομίμητο αίμα των Μαρτύρων της πίστεως.Η Αγία Βαρβάρα έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.) και ήταν κόρη του ειδωλολάτρη Διοσκόρου ο οποίος ήταν από τους πιο πλούσιους ειδωλολάτρες της Ηλιουπόλεως.

Ο πατέρας της λόγω της σωματικής ωραιότητας της Αγίας, την φύλαγε κλεισμένη εντός πύργου. Δεν γνωρίζουμε που διδάχθηκε τις χριστιανικές αλήθειες, καθώς ο πατέρας της ήταν φανατικός ειδωλολάτρης, λόγος για τον οποίο άλλωστε προσπάθησε να κρατηςει κρυφή την πίστη της στον Τριαδικό Θεό. Ένα τυχαίο περιστατικό, όμως, την πρόδωσε. Ο πατέρας της πληροφορήθηκε από τεχνίτες ότι η Αγία ζήτησε να τις ανοίξουν τρία παράθυρα στον πύργο όπου ήταν έγκλειστη, στο όνομα της Αγίας Τριάδος και, έτσι, βεβαιώθηκε ότι η κόρη του είχε γίνει Χριστιανή.Εξοργίσθηκε τόσο που την κυνήγησε εντός του πύργου με το ξίφος του για να την φονεύσει. Η Αγία κατέφυγε στα όρη, αλλά ο πατέρας της την συνέλαβε και την παρέδωσε στον τοπικό άρχοντα, Μαρκιανό, κατηγορώντας την για την πίστη της. Όταν ανακρίθηκε, ομολόγησε με παρρησία την πίστη της στον Χριστό και καθύβρισε τα είδωλα. Μετά από φρικτά βασανιστήρια, διεπομπέφθη γυμνή στην πόλη και τέλος σφαγιάσθηκε από τον ίδιο τον πατέρα της. Την στιγμή όμως που είχε αποτελειώσει το έγκλημά του, έπεσε νεκρός χτυπημένος από κεραυνό κατά θεία δίκη.’

Ατρόμητη και θαρραλέα, αλύγιστη στους διωγμούς και τα μαρτύρια έδωσε απάντηση στον σοφό συγγραφέα του βιβλίου των παροιμιών της Παλαιάς Διαθήκης: «γυναίκα ανδρείαν ποιος μπορεί να βρει; αυτή είναι πιο πολύτιμη κι από τους πιο πολύτιμους λίθους» (Παρ. 31.10). Η ολιγόχρονη ζωή της σε τούτον τον κόσμο υπήρξε τόσο μεγάλη και σημαντική. Ένας ασταμάτητος αγώνας. Μια συνεχής προπαρασκευή για την κατάκτηση της αγιότητος.

Και βγήκε νικήτρια στον αγώνα αυτόν. Και κατέκτησε την αιωνιότητα. Και φόρεσε το στεφάνι της αγιότητος, όπως αναρίθμητα πλήθη ανδρών και γυναικών, που στρατεύθηκαν κάτω από τη σημαία τού Χριστού και αγωνίσθηκαν τον καλόν της πίστεως αγώνα.Γιατί, στο σημείο αυτό, δεν υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ ανδρός και γυναικός. Αυτό είναι το πνεύμα τού ευαγγελίου τού Χριστού και αυτή την αλήθεια διατρανώνει σήμερα στην αποστολική του περικοπή ο Παύλος... «ούκ ενι άρσεν καί θήλυ… πάντες γάρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού». «Δεν υπάρχουν διαφορές, σε όσους πίστεψαν στον Χριστό κι έγιναν μέλη της Βασιλείας Του με το άγιον Βάπτισμα, δεν υπάρχει δούλος και ελεύθερος, δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα.· όλοι σας είστε ένας νέος άνθρωπος, ένας καινούργιος οργανισμός χάρη στον Ιησού Χριστό».Ας δούμε, λοιπόν, πιο αναλυτικά στο σημερινό μας κείμενο τη θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία από τα πρώτα κιόλας χρόνια του Χριστιανισμού ίσαμε σήμερα. Σύμφωνα με τη διδασκαλία της "Αγίας Γραφής για τη δημι-ουργία τού ανθρώπου (Γεν. 1.26-27) ο άνθρωπος πλάστηκε εξαρχής στη δυαδική του υπόσταση άνδρας και γυναίκα και κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού. «Καί είπεν ο Θεός· ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ όμοίωσιν... και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ’ εικόνα Θεόν εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς...».

Επομένως τα δύο φύλα είναι πλασμένα ισότιμα μεταξύ τους και ως προς τίς σχέσεις τους με τον Θεόν και ως προς τον προορισμό για τον όποιο Εκείνος τα δημιούργησε. Η ισοτιμία όμως αυτή καταστράφηκε μετά την παρακοή και η γυναίκα υποτάχθηκε στον άνδρα (Γεν. 3.16) γι’ αυτό ο Θεός λέει στη γυναίκα: «προς τον άνδρα σου η αποστροφή σου (δηλ. η κλίση σου) και αυτός σου κυριεύσει». Αυτή δε την υποδούλωση της γυναίκας στον άνδρα, ας απόρροια του προπατορικού αμαρτήματος, που την βρίσκομε σε όλους σχεδόν τους προχριστιανικούς λαούς, την εξάλειψε «η χάρις και η αλήθεια», που ήρθε διά Ιησού Χριστού (Ιωάν. 1.17) και τα πράγματα ξανάρχονται στην πρώτη τους κατάσταση.

Από τότε που ο απεσταλμένος του Θεού ο άγγελος Γαβριήλ κομίζει στην Παρθένο Μαρία τον χαιρετισμό του ουρανού για τη σωτηρία του ανθρώπου, αρχίζει μια νέα περίοδος για τη γυναίκα. Ο άγγελος δεν ευαγγελίζεται γενικώς προς το ανθρώπινο γένος, αλλ’ απευθύνεται ειδικώς προς το γυναικείο φύλο, διά του οποίου η αξία λόγου γυναίκα, η ενάρετος και σώφρων, τιμάται. Στην Π. Διαθήκη κυριαρχούσε η μορφή της παρακοής στο πρόσωπο της Εύας, στην Κ. Διαθήκη υψώνεται φωτεινό σύμβολο υπακοής το πρόσωπο της δευτέρας Εύας, της Θεοτόκου Μαρίας.

Στη ζωή Του ο Κύριος με την ίδια ευχέρεια που ονόμαζε τούς άνδρες αδελφούς, ονόμαζε και τίς γυναίκες αδελφές Του (Ματθ. 9.22, Μάρκ. 6.34, Δουκ. 8.48). Και, κάποτε, απευθυνόμενος προς τους Ιουδαίους δεν τούς εθεώρησε «τέκνα του Αβραάμ» (Ιωάν. 8.39), ενώ την συγκύπτουσα γυναίκα την αποκαλεί «θυγατέρα Αβραάμ» (Λουκ. 13.16).Παράλληλα προς τον όμιλο των μαθητών Του ο Χριστός είχε και όμιλο πολλών γυναικών μαθητριών Του, οι όποιες Τον διακονούσαν από τα υπάρχοντά τους (Ματθ. 27.55). Αλλά ή εξύψωση της γυναίκας από τον Χριστιανισμό φαίνεται και από την δραστηριότητά της μέσα στην Εκκλησία, όπου έπαιξε σημαντικό ρόλο στο κατηχητικό και ιεραποστολικό έργο του Χριστιανισμού.

Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα της προς Ρωμαίους επιστολής τού Παύλου, στο κεφάλαιο 16, στο όποιο γράφει: «Συνίστημι δε υμίν Φοίβην την αδελφήν ημών, ούσαν διάκονον της εκκλησίας της εν Κεχρεαίς... και γάρ αύτη προστάτις πολλών εγενήθη και αυτού εμού».Πλήθος επίσης γυναικών, Πρίσκιλλα, Ευοδιάν, Συντύχην, Ταβιθά, Θέκλα κ.π.ά. αναφέρει ο Απόστ. Παύλος στις επιστολές του αλλά και ο Ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων, οι οποίες είχαν ιδρύσει εκκλησίες και ασκούσαν έντονη φιλανθρωπική, κατηχητική και ιεραποστολική διακονία.Σε όλους τους χρόνους η Εκκλησία δεν έπαυσε ποτέ να επιστρατεύει τις γυναίκες στο έργον της, ώστε τον β' αιώνα ο πολέμιος τού χριστιανισμού Κέλσος, να ονομάζει τον Χριστιανισμό θρησκεία των γυναικών. Πλησίον δε όλων των γνωστών γυναικείων φυσιογνωμιών της Μακρίνας, αδελφής τού Μ. Βασιλείου, της Ανθούσας, μητέρας του Ιερού Χρυσοστόμου, της Νόννας του αγίου Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, της Μόνικας του ιερού Αυγουστίνου και τόσων άλλων μαρτυρουμένων άγιων γυναικών, υπάρχει το ανώνυμο πλήθος των ηρωίδων της χριστιανικής αγάπης.

Ή γυναικεία δράση εξακολούθησε πλουσιότατη κατά τούς βυζαντινούς χρόνους, αλλά και τότε τα γυναικεία όπως και τα ανδρικά μοναστήρια διακρίθηκαν ως φυτώρια χριστιανικής αγάπης και οάσεις πνευματικές.Αλλά η γυναίκα, ως μητέρα γίνεται συνεργάτιδα Θεού και συν δημιουργός, αφού της έδωσε το μοναδικό προνόμιο να ιερουργεί το μυστήριον της ζωής και να είναι ο βασικός παράγων της ανατροφής των παιδιών «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Έφεσ. 6.5).

Κατά τα νεότερα χρόνια παρατηρήθηκε κάποια κίνηση, που αποσκοπούσε στη χειραφέτηση της γυναίκας και την πλήρη εξίσωσή της προς τον άνδρα, όσον άφορά τα πολιτικά, κοινωνικά, αστικά και οικονομικά δικαιώματα.Αυτή ή κίνηση, που έχει τίς ρίζες της στη Γαλλική Επανάσταση και είναι προϊόν εξέλιξης της κοινωνίας και νέων αντιλήψεων στο οικονομικό και νομικό πεδίο αποδίδεται με τη γαλλική λέξη “φεμινισμός” Και ναι μεν ο φεμινισμός στην Ελλάδα σημείωσε σημαντικές κατακτήσεις κυρίως μετά τον β' Παγκόσμιο Πόλεμο και οι γυναίκες έχουν προσβάσεις σέ όλους τούς τομείς δραστηριότητας, αλλά ορισμένα εξτρεμιστικά ρεύματα του φεμινισμού πλήττουν ριζικώς την οικογένεια ως θεσμό και τη γυναίκα ως πρόσωπο.

Από την επιδίωξη ισότητος των δύο φύλων, που έγινε μέσα σε ατμόσφαιρα ανταγωνισμού, το φεμινιστικό κίνημα πρέπει να περάσει τώρα στην προσπάθεια για συνεργασία και αμοιβαιότητα. Ό υγιής φεμινισμός, που βιώνεται μέσα στην Εκκλησία, δεν εξαπατά την γυναίκα με ψεύτικα συνθήματα. Ή ισότητα των δύο φύλων είναι μύθος. Εκείνο που υπάρχει είναι η ισοτιμία. Και μέσα σ’ αυτή την ισοτιμία ανδρός και γυναικός αλληλοπεριχωρούνται τα χαρίσματα και οι ιδιαιτερότητες εκάστου.Έτσι, που, ή φυσική διάπλαση και λειτουργία του σώματος με τη διαφορετική ψυχοσύνθεση και ευαισθησία συνθέτουν την αλληλοολοκλήρωση και προδιαγράφουν την μεγαλειώδη αποστολή του ανθρώπου μέσα στον κόσμο. Με σεβασμό ο ένας προς τον άλλο και προπαντός με κενωτική και σταυρική αγάπη.