«Ξένον Τόκον iδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου, τόν νουν εις ουρανόν μεταθέντες» (Χαιρετισμοί).

Άτενίζοντες τόν Σωτηρα στήν φάτνην της Βηθλεέμ, τήν μητρικήν στοργήν της Θεοτόκου, διά τόν υπερούσιον «ξένον Τόκον», τήν προσκύνησιν των ποιμένων, τήν άναζήτησιν τών Μάγων, τήν σταθερή πορεία του αγγελικού αστέρος, θαυμάζωμε:

α.Τήν αγάπην του Θεού για τήν σωτηρίαν του άνθρώπου. «Τόν υιόν του έδωκεν  ήμίν, ίνα πας ό πιστεύων εις αυτόν μή άπόληται...» (Ίωάνν. Γ’ 16) Όχι νά μή χαθή μόνον, άλλά καί «τόν άνθρωπον Θεόν απεργάσηται» κατά χάριν.

β. Διδασκόμεθα την «υπακοήν στο θέλημα Του Θεού «... εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, έν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος...» (Φιλ. Β',7) «γενόμενος ύπήκοος...»,

γ. Μαθαίνουμε τήν «ύψοποιόν ταπείνωσιν». Υψώνει τον άνθρωπον μέχρι τον ουρανόν. Δύσκολο μάθημα και ή ταπείνωσις καί ή ύπακοή στό θέλημα του Θεού. Όσοι έστω καί λίγο πλησίασαν, ξενιτεύονται από τόν κόσμο τής άμαρτίας καί περιπολεύουν στόν ουρανόν, τόν πραγματικόν κόσμον - κοινωνίαν πού αναπαύει τον άνθρωπον.

δ. Στηριζόμεθα στήν έλπίδα. Όπως τότε έτσι καί σήμερα ο Κύριος τής αγάπης καί τής αληθείας συνεχίζει νά ένδιαφέρεται γιά τήν σωτηρίαν του ανθρώπου. Προϋπόθεσις είναι ό άνθρωπος νά θέλη. «... εις τά ίδια ήλθε καί οι ίδιοι αυτόν ού παρέλαβον. Όσοι δέ έλαβον αύτόν έδωκεν αύτοίς έξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι...» (Ίωάνν. Α', 12).

Το ενδιαφέρον του Θεού είναι αμέριστον. Αρκεί εμείς να θελήσουμε να προσκυνήσουμε τόν γεννηθέντα Κύριον.

π.Κων/νος Γκέλης