Ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ ὁλκάδα, τὸ καράβι, ὅσων θέλουν νὰ σωθοῦν. Εἶναι τὸ λιμάνι τῆς σωτηρίας ὅλων μας ποὺ παλεύομε μέσα στὸ πέλαγος τοῦ βίου. Τὸ πέλαγος πότε εἶναι ἤρεμο καὶ τὶς περισσότερες φορὲς γεμᾶτο τρικυμίες, δοκιμασίες προσωπικές καὶ ἐθνικές. Αἰσθανόμαστε ὅτι χανόμαστε, ἀνθρωπίνως δὲν ὑπάρχει ἀπὸ πουθενὰ βοήθεια, ἀγωνιοῦμε καὶ ἀπογοητευόμαστε.

Ὅμως νοιώθομε μιὰ σιγουριὰ ὅταν λέμε μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας: «τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου». Σὲ αὐτὸ τὸ λιμάνι τῆς Παναγίας κάνομε τὴν ἀνανέωσί μας τὴν πνευματική.

Σὲ κάθε δυσκολία τῆς ζωῆς μας αὐθόρμητα λέμε δύο λέξεις «μάνα» καὶ «Παναγία μου» καὶ βλέπει κανεὶς αὐτὴν τὴν σχέσι τῆς Μητέρας καὶ τῆς Παναγίας. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἄνθρωπος μέσα στὰ ἄχραντα σπλάχνα της ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο, καὶ ταυτόχρονα γίνεται ἡ Παναγία Μητέρα ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος. Βλέπομε στὴν κόγχη τοῦ Ἱεροῦ στοὺς περισσότερους ναοὺς νὰ ἱστορεῖται ἡ Παναγία ἔνθρονη καὶ νὰ κρατάη στὰ χέρια Της τὸν Ἀχώρητο Θεό. Καὶ γίνεται ἡ Χώρα τοῦ Ἀχωρήτου καὶ αἰσθανόμαστε ὅτι ὅλοι χωρᾶμε στὴν θεομητορική Της ἀγκάλη, στοργὴ καὶ ἀγάπη. Γίνεται ἡ κλίμακα, ἡ γέφυρα ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ μὲ ἀσφάλεια στὸν οὐρανό, στὴν νέα, στὴν καινὴ κτίσι, στὴν καινούργια ζωή, στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἔλεγε ἕνας ἁπλὸς γέρος μοναχὸς ποὺ ἔκανε τὸν ἀγῶνα του, καὶ δὲν εἶχε καμμιὰ ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του, οὔτε κανεὶς τοῦ ἔδινε σημασία: «Σταμάτησα νὰ κάνω κομποσχοίνι στὸν Χριστὸ γιατὶ μὲ τὶς ἀδυναμίες μου παροργίζω τὴν ἀγαθότητά Του. Κάνω μόνο στὴν Παναγία καὶ τῆς ζητῶ νὰ μὲ ἐλεήση, γιατὶ ἡ Παναγία εἶναι Μάνα καὶ ξέρεις τί εἶναι νὰ εἶσαι Μάνα τοῦ Θεοῦ;» Αὐτὸς ὁ χαμένος μοναχὸς ἔφυγε ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωὴ μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι θὰ σωθῆ μὲ τὶς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας. Μὰ καὶ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν τὸν ἐλεήση, ἀφοῦ σὲ ὅλη του τὴν ζωὴ κήρυττε μὲ ἁπλότητα μικροῦ παιδιοῦ ὅτι ἡ Παναγία εἶναι Θεοτόκος;

Αρχιμ.Ναθαναήλ Καθηγούμενος Ι.Μ Ιβήρων