Μετά την ανάσταση τού Λαζάρου άκολουθεί ή θρι­αμβευτική είσοδος του Χριστού στά Ιεροσόλυμα, καθισμένου επί του πώλου όνου. Τά πλήθη των Εβραίων μέσα σέ μια άτμόσφαιρα χαράς κι άγαλλιάσεως βγήκαν νά τόν προϋπαντήσουν μέ ζωηρούς άλαλαγμούς: «Ώσαννά τώ Υίώ Δαβίδ, ευλογημένος ό έρχόμενος έν όνόματι Κυρίου, ό βασιλεύς του Ισραήλ!» Πολλοί καί κυρίως μικρά παιδιά έστρωναν τόν δρόμο μέ τά ιμάτιά τους καί τόν ύποδέχονταν μέ κλάδους φοινίκων. Άλλα έριχναν κάτω στόν δρόμο, κι άλλα τ' άνέμιζαν στά χέ­ρια τους ζητωκραυγάζοντας μέ ένθουσιασμό. Τό «ώσαννά» άκουγόταν μυριόστομο άπ' όλους τούς Εβραίους, μά πιό πολύ άπό τά μικρά παιδιά άκόμα καί άπό τά θηλάζοντα βρέφη. Έτσι εκπληρώθηκε ή προφητεία του Δαβίδ: «έκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον». Τούτο βέβαια έγινε διότι τις γλώσσες τους προς δοξολογία του Χριστου τις ύποκινούσε τό Πανάγιο Πνεύμα.

Βέβαια ήταν συνηθισμένο την έποχή έκείνη νά τιμούν μέ κλάδους άειθαλλών δένδρων τούς νικητές, κυρίως σέ αθλητικούς άγώνες, καθώς επίσης καί νά κρατούν τέτοιους κλάδους κατά τις επινίκιες προπομπές νικητών σέ πολέμους. Αλλά καί ό Κύριος έδώ έπρόκειτο νά διεξαγάγει την μεγάλη μάχη καί τήν νίκη κατά του θανάτου.

Οί Πατέρες μάς προτρέπουν: Τώρα πού περιμένουμε τόν Νικητή Χριστό νά μπεί στην Ιερουσαλήμ τού καθενός μας, νά άφήσουμε κάθε παλιά κακή συνήθεια καί νά άπεκδυθούμε τόν παλιό μας άνθρωπο. Ύστερα νά πάρουμε στά χέρια μας τά βάγια τής νίκης, δηλαδή τίς πνευματικές άρετές, κι έπειτα μέ άγαλλίαση νά πλησιάσουμε τήν Άγια Τράπεζα του Άρτου τής Ζωής, λέγοντας μαζί μέ τούς άνυμνούντας παίδας του Ευ­αγγελίου: «Ώσαννά, εύλογημένος ό ερχόμενος έν όνόματι Κυρίου»!

Moρφές απο το μικρό Συναξάρι