Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δικάσθηκε καί καταδικάσθηκε καί υψώθηκε έπάνω στόν Σταυρό ένώπιον πλήθους κόσμου, των Αρχιερέων καί Φαρισαίων, των στρατιωτών, πού εβεβαίωσαν ιόν θάνατό Του μέ τή λόγχευση τής πλευράς Του, από τήν οποία «εξήλθε τό αίμα καί τό ύδωρ» (Ίωάν. 19, 34). Ό θάνατός Του βεβαιώθηκε καί από τόν Κεντηρίωνα στήν ερώτηση τού Πιλάτου «ει ήδη τέθνηκε... καί γνούς (ό Πιλάτος) εδωρήσατο τό σώμα τώ Ιωσήφ» (Μάρκ. 15, 44-45). Αντιθέτως ή Ανάστασή Του έγινε χωρίς κανένας νά αντιληφθή ή νά δει τήν στιγμή πού πραγματο­ποιήθηκε. Απόντες οί Μαθητές, κλεισμένοι καί αμπαρωμένοι από τόν φόβο τών Ιουδαίων. Μόνοι αδιάψευστοι μάρτυρες τό κενό μνημείο, τά όθόνια καί τό σουδάριο, πού ήσαν άθικτα καί στήν θέση τούς. Ακόμα ή μεγάλη πέτρα του τάφου καί οί μαρτυρίες των στρατιωτών πού έπιτηρούσαν τόν τάφο.

Η  Ανάσταση του Κυρίου είναι έκπληξη γιά όλους. Γιά τις Μυρυφόρες μαθήτριες, πού κινούμενες από τόν πόθο τους καί τήν αγάπη τους πηγαίνουν μέ αρώματα νά «ύπαλείψουν τό ζωηφόρο σώμα Του» καί άντικρύζουν τό κενό μνημείο. Συναντούν τούς Αγγέλους, πού τις πληροφορούν ότι «ηγέρθη, ούκ έστιν ώδε...» (Μάρκ. 16, 6). ’Έκπληξη καί θαυμασμός, όταν έμφανίζεται σ΄αυτές ό Ιησούς καί τούς απευθύνει τό «Χαίρετε». Ό θαυμασσμός γίνεται  ένθουσιασμός, παραλήρημα χαράς καί τρέχουν στούς φοβισμένους Μαθητές. Έκπληξη καί απορία καί γι’ αύτούς, όταν ο Ιησούς  εισέρχεται «κεκλεισμένων τών θυρών» καί εμφανίζεται ανάμεσα τους. Θεωρούν πώς είναι φαντασία (φάντασμα). Διαλύει ιόν φόβο τους καλώντας τους νά Τόν ψηλαφήσουν. Μεθούν από χαρά. Ένας άπ’αύτούς, ό Θωμάς, δέν είναι μαζί τους. Δυσπιστεί. Δυσκολεύεται νά πιστέψει. Ζητεί νά ψηλαφήσει καί ό ίδιος τίς Πληγές στά χέρια καί στήν πλευρά Του. Ζητεί αποδείξεις. Δεν πείθεται όταν οί συμμαθητές του τόν βεβαιώνουν ότι Τόν είδαν, Τον άκουσαν, έφαγε κοντά τους μέρος από ψητό ψάρι καί μέλι. Αμφιβάλλει καί βασανίζεται. «Μεθ’ ημέρας οκτώ», πάλι μέ κλει­σμένες τίς πόρτες καί «ό Θωμάς μετ’αυτών», έρχεται ό Ιησούς καί έστη είς τό μέσον. Δίνει τήν ειρήνη Του. Καλεί τόν Θωμά νά Τόν ψηλαφήσει. Έκπληκτος καί ό Θωμάς ξεσπά στήν ομολογία: «Ό Κύριός μου καί ό Θεός μου» (Ίωάν. 20, 24-28).

Ή παρουσία του Άναστημένου Κυρίου δέν διώχνει μόνο τόν φόβο. Μεταβάλλει τήν έκπληξη καί τήν απορία σέ βεβαιότητα, σέ έμπειρία. Καί ό Θωμάς γίνεται μάρτυρας τής Αναστάσεως. Ψηλαφά μέ τό δάκτυλο καί βλέπει μέ τά ίδια του τά μάτια, ότι ό Διδάσκαλός του, ό Κύριος καί Θεός είναι παρών μέ τό ίδιο Του τό σώμα, Αναστημένος. Δέν είναι φαντασία. Δέν είναι μιά σκιά. Είναι εκείνο τό σώμα πού καρφώθηκε καί ύψώθηκε επάνω στόν σταυρό στό Γολγοθά. Δέν είναι νεκρό, αλλά «πανσθενουργό καί ζωηφόρο», γεμάτο δύναμη καί φώς. Οί πύλες του θανάτου καί οί σφραγίδες του τάφου συνετρίβησαν καί οί κλειδωμένες πόρτες δέν έμπόδισαν αυτό τό σώμα νά είσέλθη καί νά γεμίσει χαρά τούς Μα­θητές, νά αξιώσει τόν Θωμά τής θεουργου ψηλαφήσεως.

Ώ καλή άπιστία τού Θωμά, πού οδηγεί στήν βεβαιότητα τής πίστεως! Διαλύει τά σκοτάδια τής αμφιβολίας. Γεμίζει τίς καρδιές τών μαθητών όλων τών αιώνων μέ ανέκφραστη χαρά. Ή ’Ανά­σταση είναι βεβαιωμένη, πραγματική, ψηλαφημένη. «Δεύρο ψηλάφησον, καί μή γίνου άπιστος». Τόν είδε ό Θωμάς νά πάσχει. Έψηλάφησε τήν ζωηφόρο πλευρά τού Άναστάντος. Πραγματικό, άληθινό τό σώμα τού Κυρίου. Τόν έψηλάφησε, Τόν έγνώρισε, Τόν έπίστεψε καί Τόν εκήρυξε παντού. Γεμάτος ζήλο, γεμάτος δύ­ναμη, φθάνοντας μέχρι τίς ’Ινδίες. Παντού έφερε τίς αποδείξεις τού γεγονότος τής Σταυρώσεως, τού Πάθους, τής Αναστάσεως καί τής είς ούρανούς Αναλήψεως τού ’Ιησού. Μάς γεμίζει όλους μέ θαυμασμό καί έκπληξη ό «δύσπιστος» Θωμάς. Μάς οδηγεί στήν βεβαιότητα τής πίστεως. Παραμένει κοντά στούς Μαθητές Του ό Χριστός σαράντα ημέ­ρες μετά τήν ’Ανάσταση εμφανιζόμενος σ’ αυτούς πολλές φορές, όπως βεβαιώνει ό Εύαγγελιστής Λουκάς, «παρέστησεν εαυτόν ζώντα μετά τό παθείν αύτόν έν πολλοίς τεκμηρίοις, δι’ ημερών τεσσαράκοντα όπτανόμενος αύτοίς καί λέγων τά περί τής βασι­λείας του Θεού» (Πράξ. 1,3). Εμφανίζεται όχι μόνο στους ένδεκα, άλλά καί σέ περισσοτέρους, τελευταία δέ «έπάνω πεντακοσίοις άδελφοίς έφάπαξ...» (Α' Κορ. 15,6), όπως αναφέρει ό Απόστολος Παύλος.

Μέ τήν βεβαιότητα τής Άναστάσεως καί τήν προσωπική τους εμπειρία  οί Απόστολοι κηρύσσουν παντού: «ό άκηκόαμεν... και εθασάμεθα καί αί χείρες ημών έψηλάφησαν, περί τού λόγου τής ζωής· καί ή ζωή εφανερώθη, καί εωράκαμεν καί μαρτυρούμεν καί άπαγγέλλομεν ύμίν τήν ζωήν τήν αιώνιον» (Α' Ίωάν. 1, 1-3). Δέν μάς λένε θεωρίες, ιδεολογίες οί άγιοι Απόστολοι, «ού σεσο- φισμένοις μύθοις εξακολουθήσαντες εγνωρίσαμεν ύμίν τήν τού Κυ­ρίου ήμών Ιησού Χριστού δύναμιν καί παρουσίαν, άλλ’ επόπται , γεννηθέντες τής εκείνου μεγαλειότητος» (Β' Πέτρ. 1, 16). Μάς με- ταγγίζουν τήν αλήθεια πού έζησαν, τήν έμπειρία τού σαρκωθέντος Θεού, τήν έμπειρία τής Αναστάσεως Του.

Ο Ιησούς παραμένει πάντα τό κεντρικό πρόσωπο τής Εκκλησίας , καί τής ζωής όλων των Αγίων. Παρατείνει τήν παρουσία Του στόν κόσμο μέ τό γεγονός τής Εκκλησίας καί κυρίως διά τής Θείας Λειτουργίας, πού αγιάζει καί σώζει τόν κόσμο. Ή πίστη μας είναι εμπειρία ζωής, πού άποκτάται μέ τήν δική μας μετοχή στο  γεγονός της Λατρείας μας. «Ου γάρ είσι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το  έμόν όνομα, έκεί είμι έν μέσω αύτών» (Ματθ.18,20). Και η  Εκκλησία μάς παρέχει τήν βεβαιότητα τής ύπάρξεώς της στο γεγονός τής ευχαριστιακής συνάξεως, τής λειτουργικής συνάξεως   όλων μας στόν Ναό τού Θεού. Σ’αύτή τήν σύναξη συγκροτείται  η Εκκλησία ως σώμα Χριστού, «οί πολλοί έν σώμά εσμέν τω Χριστώ, ό δέ καθ’είς άλλήλων μέλη» (Ρωμ. 12, 5). Υμείς δε εστε σώμα Χριστού καί μέλη εκ μέρους» (Α' Κορ. 12, 27) Η συνειδητοποίηση αύτου τού γεγονότος μάς γεμίζει χαρά και  μας προσανατολίζει  στήν αιώνια παρουσία τού Κυρίου στον κόσμο και στην  προσωπική μας ζωή. Κοινωνούντες «σώμα καί Αίμα Χριστού» φέρουμε μέσα μας τόν ίδιο τόν Κύριο. «Ό τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αίμα έν έμοί μένει, κάγώ έν αύτω» (Ίωάν. 6, 56). «Θεός θεοίς ένούμενος καί γνωριζόμενος». Παραμένει στην καθημερινότητα μας, στά προβλήματα μας. Πα­ραμένει στόν κόσμο καί τόν σώζει καί τόν διατηρεί στήν ύπαρξή του. Γιατί αγαπά τόν κόσμο^- «ούτω γάρ (τόσο πολύ) ήγάπησεν ό Θεός τόν κόσμον» καί έδωσε (= παρέδωσε) τόν Υίόν αύτου, γιά νά σωθή ό κόσμος. Άναδεικνύει σέ κάθε εποχή τούς αγίους Του, πού βαστάζουν τό όνομά Του καί γίνονται μέ τήν ζωή τους μάρτυ­ρες τής Άναστάσεώς Του, σημεία της δικής Του παρουσίας.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ