Ο Κύριος βρίσκεται στά Ιεροσόλυμα. Πλησιάζει αθόρυβα καί  απλά τούς ανθρώπους. Περνά άπό τούς τόπους του πόνου,σωματικού  καί ψυχικού. Σταματά στήν κολυμβήθρα Βηθεσδά, όπου συγκεντρώνεται πλήθος ασθενών. Έκεί, μιά φορά τό χρόνο, Άγγελος κατέβαινεν εν τή κολυμβήθρα καί ετάρασσε τό ύδωρ».Ο πρώτος πού θά έμπαινε μέσα σ’αύτήν μετά τήν ταραχή τών υδάτων θεραπευόταν αμέσως άπό όποιαδήποτε άρρώστια κατείχετο. Εκεί βρισκόταν  καί ένας παράλυτος. Τριάντα οκτώ χρόνια με την  ασθένεια του. Εγκαταλελειμένος άπό όλους, άδύνατος νά μετακινηθή.Έβλεπε άλλους νά μπαίνουν στήν δεξαμενή (κολυμβήθρα), νά γίνονται καλά, νά φεύγουν χαρούμενοι καί ή δική του καρδιά πονούσε αφόρητα. Κοντά σ’αύτά, σηκώνει τό βάρος τής κα κατακραυγής, γιατί ή μακροχρόνια ασθένεια  του εσήμαινε, κατά τήν αντίληψη τών Εβραίων τής εποχής του, τήν εγκατάλειψη καί ιτην τιμωρία του Θεού γιά τίς αμαρτίες του. Συνέπεια αυτής τής αντιλήψεως  ήταν καί ή άποστροφή τών άλλων πρός αύτόν.Αυτόν τον άνθρωπο  πλησιάζει ό ’Ιησούς. Γνωρίζει ως Θεός τά πάντα  γι’αύτόν. Δείχνει όλη τήν εύσπλαγχνία Του. Τόν έρωτά:

«Θέλεις υγιείς γενέσθαι;» Ό παράλυτος απορεί γιά τό ενδιαφέρον και διατυπώνει τό παράπονό του. «Κύριε, άνθρωπον ούκ έχω,ίνα όταν  ταραχθή τό ύδωρ βάλη με είς τήν κολυμβήθραν». Κι όταν προσπαθώ , άλλος προλαβαίνει. Καί ό Κύριος μέ τήν θεουργική Του δύναμη τού άπαντά. «’Έγειρε, άρον τόν κράββατόν σου καί περιπάτει» (Ίωάν. 5, 8). Θεϊκός λόγος, θεϊκή προσταγή. Καί το θαύμα γίνεται. Τριάντα οκτώ χρόνια παράλυτος, πού βρήκε τήν δύναμη νά σηκωθή καί παίρνοντας τό κρεββάτι του νά περ­πατήσει; Παραπονύθηκε ό παράλυτος, ότι δεν έχει άνθρωπο νά τόν βοη­θήσει. Ό ύμνογράφος τής ’Εκκλησίας μας τοποθετεί στό στόμα του Κυρίου: «Καί ευθύς σπλαγχνισθείς ό Σωτήρ, λέγει πρός αυτόν : Διά σέ άνθρωπος γέγονα, διά σέ σάρκα περιβέβλημαι, καί λέγεις άνθρωπον ουκ έχω; άρον σου τόν κράββατον καί περιπάτει» (Δοξαστ. Λιτής). Μέ τούς λόγους αυτούς ό Ιερός ύμνογράφος μάς υπενθυμίζει τό γεγονός τής ενανθρωπήσεως τού Θεού Λόγου. ’Έλαβε πλήρη τήν ανθρώπινη φύση. Τέλειος άνθρωπος ό Χριστός καί τέλειος Θεός. Όμοιος μέ μάς ως άνθρωπος κατά πάντα, έκτος τής αμαρτίας. Τέλειος κατά πάντα καί ως Θεός, πάντα ένωμένος μέ τόν Πατέρα καί τό Άγιον Πνεύμα. Ώς άνθρωπος πλησιάζει τόν παράλυτο τής Βηθεσδά συνομιλεί καί συνδιαλέγεται μαζί του. Καί ώς Θεός, μέ λόγο θεουργικό, έπιτελεί τέλεια τήν θεραπεία του. Ώς ένα πρόσωπο, Θεός καί άνθρωπος ό αύτός, ένεργεί τά πάντα. Θεραπεύει ασθενείς, ανασταίνει νεκρούς, καθαρίζει άπό τήν αμαρτία κάθε αμαρτωλό, ληστές καί πόρνες καί τελώνες, μέ μόνη προϋπόθεση τήν μετάνοια. ’Έχει τήν έξουσία νά συγχωρεί κάθε αμαρτία, νά είναι φίλος των αμαρτωλών καί νά βεβαιώνει ότι δέν ήλθε γιά τούς δικαίους (υπάρχουν άραγε;), άλλά γιά νά σώσει τούς αμαρτωλούς. 'Όταν ή ψυχή στενάζει άπό τίς αμαρτίες, τότε καί τό σώμα υποφέρει, άσθενει, παραλύει. Γι’ αυτό στον παραλυ­τικό παραγγέλλει: «’Ίδε ύγιής γέγονας· μηκέτι άμάρτανε», γιά νά μή σου συμβή κάτι χειρότερο (Ίωάν. 5, 14).

Ό Θεός ποτέ δέν παρεμβαίνει στήν ζωή μας χωρίς τήν δική μας συγκατάθεση. Ποτέ δέν καταργεί τήν ελευθερία μας. Διατη­ρεί καί σέβεται τό αυτεξούσιό μας. Γι’αύτό έρωτά τόν παραλυ­τικό, «θέλεις υγιής γενέσθαι;» Ό παραλυτικός δέν αντιδρά. Δέν σκέπτεται, ποιος είσαι σύ, πού μέ ερωτάς; Μήπως είσαι πιό δυ­νατός άπό τόν Άγγελο, πού κατεβαίνει άπό τόν ούρανό καί τα­ράσσει τά νερά τής κολυμβήθρας; Μήπως θέλεις νά μέ είρωνευθής; Τίποτε άπό αύτά δέν σκέπτεται. Τόν έμπιστεύεται. Τόν βλέπει ώς εύεργέτη καί συγκατατίθεται. Ή συγκατάθεση αύτή είναι απαραίτητη γιά τά όσα έπακολούθησαν. Ή συνέργεια του  άνθρώπου φέρει τήν εκδήλωση τής Θείας Χάριτος. Τά πάντα ενεργεί η χάρις του Θεού, «Χάριτί έστε σεσωσμένοι διά τής πίστεως  ως·· (Εφεσ. 2, 8). Ή πίστη είναι ή άπάντηση του άνθρώπου, η δική του  συνέργεια στήν χάρη του Θεου. Ό Θεός δέν μάς θέλει ούτε  δούλους, ούτε οπαδούς, ούτε υπηκόους. Δέν είναι έξουσιαστής. Ήλθε κοντά μας καί παραμένει διά τής Εκκλησίας μαζί μας, άγαπητό πρόσωπο, ώς φίλος, «ύμείς φίλοι μου έστε, έάν ποιήτε  όσα εγώ έντέλλομαι υμίν. ούκέτι ύμάς λέγω δούλους... ύμάς δε είρηκα φίλους...» (Ίωάν. 15,14,15). Ή φιλία είναι καρπός αγάπης , καί ελευθερίας. Γι’αύτό οί άγιοι, αισθανόμενοι βαθειά τήν αγάπη του  Θεού, κινούνται αγαπητικά πρός τόν Θεό καί θυσιαστικά γιά τούς ανθρώπους. Όταν ή καρδιά του άνθρώπου είναι , ελεύθερη, γεμάτη άγάπη, τότε έκδηλώνεται ή άγαπητική δύναμη του Θεού. Καί μέσα άπό τίς άκτιστες ενέργειές Του φανερώνεται τό Πανάγιο Πρόσωπό Του.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ