«Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω ἵνα ὅταν τα­ραχθῇ τό ὕδωρ βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν». Τό παράπονο τοῦ παραλυτικοῦ τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περι­κο­­πῆς δέν ἀκούεται μόνο, ἀδελφοί μου, στίς πέντε στοές τῆς προ­βα­τικῆς κολυμβήθρας, ὅπου πλησιά­ζει ὁ Ἰησοῦς γιά νά δείξει τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαγχνία του σέ ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἐπί τριά­ντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια παρα­κα­λοῦσε τούς ἀνθρώπους νά τόν βοη­θήσουν νά εἰσέλθει στό ὕδωρ γιά νά θεραπευθεῖ ἀπό τήν ἀσθέ­νεια πού τόν κατέτρυχε. Τό ἴδιο παράπονο ἀκούεται συ­χνά καί στίς ἡμέρες μας ὄχι γιατί λείπουν οἱ ἄνθρωποι. Δέν λείπουν στίς πολυάνθρωπες κοινωνίες μας καί στίς πυκνοκατοικημένες χῶ­ρες μας. Δέν λείπουν οἱ ἄνθρωποι, ὅπως δέν ἔλειπαν καί τότε, γιατί ἀπό τήν προβατική κολυμβήθρα περνοῦσαν καθημερινά πολλοί. Αὐτό πού λείπει στόν παραλυτικό τῆς σημερινῆς Κυριακῆς δέν εἶναι οἱ ἄνθρωποι, εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Αὐτός πού λείπει καί ἀπό ὅσους διατυπώνουν τό ἴδιο παράπονο ἀνά τούς αἰῶνες.

«Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Πῶς εἶναι ὅμως δυνατόν νά ἔχει ἀνθρώπους γύρω του ὁ παραλυτικός καί νά λέει ὅτι δέν ἔχει ἄνθρωπο; Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἐκφράζουμε καί ἐμεῖς τό παράπονο ὅτι «ἄνθρωπον οὐκ ἔχομεν» καί ὅμως νά περι­στοι­χιζόμεθα ἀπό πλῆθος ἀνθρώ­πων; Ἡ κραυγή τῆς ἀγωνίας καί τῆς ὀδύνης τοῦ παραλυτικοῦ καί τῶν ἀνθρώπων κάθε ἐποχῆς, πού δια­τυ­πώνουν τό ἴδιο παράπονο, ἀπο­τελεῖ, ἀδελφοί μου, μία θλιβερή διαπίστωση γιά τούς ἀνθρώπους καί τόν κόσμο.

Γιατί οἱ ἄνθρωποι, οἱ πολλοί, δέν ἐνδιαφέρονται γιά τόν συνάνθρωπό τους, δέν ἐνδια­φέρονται γιά τό πρόβλημά του, δέν ἐνδιαφέρονται γιά τή δυσκο­λία πού πιθανόν ἀντιμετωπίζει, γιατί εἶναι ἀπασχολημένοι μέ τά δικά τους προβλήματα, εἶναι ἀπορ­­­ροφημένοι ἀπό τήν ἐπιδίωξη τῶν δικῶν τους στόχων καί συμ­φε­ρόντων, εἶναι προσηλωμένοι σέ ὅσα νομίζουν ὅτι θά τούς προσθέ­σουν δόξα, φήμη, χρῆμα, κοινω­νι­κή καταξίωση καί ὅ,τι ἄλλο. Γι᾽ αὐτό καί δέν ἀντιμετωπίζουν τόν ἄνθρωπο ὡς συνάνθρωπο, ὡς ἀδελφό, ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ὡς κάτι πού μπορεῖ νά τούς εἶναι εἴτε χρήσιμο εἴτε ἄχρηστο στούς σκοπούς καί στίς ἐπιδιώξεις τους, πού μπορεῖ νά εἶναι κάποιες φορές ἐμπόδιο στίς φιλοδοξίες τους καί τίς προοπτικές τους, καί γι᾽ αὐτό ἀδιαφοροῦν γι᾽ αὐτόν, ἐάν δέν τοῦ φέρονται καί ἐχθρικά.

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Τό παράπονο αὐτό ἀνεβαίνει, ἀδελ­φοί μου, κάποιες φορές καί στά δικά μας χείλη, ὅταν αἰσθανόμεθα ὅτι ἀδικούμεθα καί δέν μποροῦμε νά ὑποστηρίξουμε τό δίκαιό μας, ὅταν θέλουμε νά ἀποδείξουμε τήν ἀλήθεια καί κάποιοι ἄλλοι στέ­κονται ἐμπόδιο, ὅταν χρειαζό­μα­στε βοήθεια καί κάποιοι μᾶς γυρί­ζουν ἐπιδεικτικά τήν πλάτη. «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ζητοῦμε ἄνθρωπο καί ἐμεῖς, ὅ­πως ζητοῦμε καί ὁ παραλυτικός. Ζη­τοῦμε ἄνθρωπο ὡς ἄτομα, ὡς κοι­­νωνία, ὡς Ἔθνος πού θά μᾶς βγάλει ἀπό τό ἀδιέξοδο στό ὁποῖο ἔχουμε περιέλθει. Ζητοῦμε ἄνθρω­πο ὁ ὁποῖος θά τείνει χεῖρα βοη­θείας καί θά μᾶς βάλει στό ὕδωρ τῆς κολυμβήθρας γιά νά θεραπευ­θοῦμε. Ζητοῦμε ἄνθρωπο, ἀλλά ξε­χνοῦμε ὅτι ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος, ὑπάρχει ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, πού ἐμφανίζεται γιά νά θεραπεύσει τόν παράλυτο καί νά τόν λυτρώσει ἀπό τήν ταλαιπωρία. Ξεχνοῦμε ὅτι ἐκεῖ πού δέν ὑπάρ­χει ἄνθρωπος γιά νά μᾶς στηρίξει καί νά μᾶς σώσει, ὑπάρχει ἡ Πανα­γία Μητέρα τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία σπεύδει μέ μητρική στοργή καί ἀγάπη νά ἀνταπ­ο­κρι­θεῖ στή φωνή τῶν τέκνων της πού ζητοῦν τή βοήθειά της. Εἶναι πολύ σημαντικό νά μήν τό ξεχνοῦμε αὐτό, ἀδελφοί μου, γιατί δίνει πάντοτε λύσεις στά ἄλυτα προβλήματα τῆς ζωῆς μας, γιατί διεξόδους στά ἀδιέξοδά μας εἴτε τά προσωπικά εἴτε τά συλλογικά.(...)

Του Βεροίας Παντελεήμονος