• Διάταγμα των Μεδιολάνων, στο οποίο θεσπιζόταν για πρώτη φορά η ανεξιθρησκεία.
• Κατάργηση της Σταύρωσης.
• Απαγόρευση του στιγματισμού των καταδίκων σε εμφανή σημεία του σώματός τους.
• Κατάργηση των μονομαχιών.
• Θεσμοθέτηση της απελευθέρωσης των δούλων.
• Χορήγηση δαπανών για διατροφή και συντήρηση απόρων οικογενειών.
• Θεσμοθέτηση της ενοχής για ανθρωποκτονία όλων των αφεντάδων, που προκαλούσαν το θάνατο των δούλων τους.
• Αναγνώριση της Εκκλησίας ως νομικού προσώπου άμεσα συνδεδεμένου με το κράτος.
• Θέσπιση νόμου που καθιέρωνε την Κυριακή ως αργία.
• Κυκλοφορία νομισμάτων με χαραγμένο το Σταυρό.
• Καθιέρωση αργίας κατά τις δύο εβδομάδες του Πάσχα [από το Σάββατο του Λαζάρου μέχρι της Κυριακής του Θωμά].
• Με προσωπική πρωτοβουλία σύγκληση της Α’ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια της Μικράς Ασίας [325μ.Χ.-329μ.Χ.], όπου συμμετείχαν 318 πατέρες, με σκοπό την επίλυση σπουδαίων θεολογικών ζητημάτων, μεταξύ των οποίων και της αίρεσης του Αρείου.
• Προτροπή και αποστολή της Αγίας Ελένης στους Αγίους Τόπους, προς εύρεση του Τιμίου Σταυρού.

Οι παραπάνω είναι μερικές μόνο από τις ενέργειες του Αγίου Κωνσταντίνου, που όχι μόνο ωφέλησαν τον Χριστιανισμό, αλλά μετέστρεψαν την πορεία του κόσμου, βελτιώνοντας την ποιότητα ζωής των κατώτερων κυρίως κοινωνικών στρωμάτων· των μικρών και ταπεινών, για τους οποίους κανένας άλλος, ως τότε, αυτοκράτορας δεν είχε ενδιαφερθεί ουσιαστικά. Όλες όμως αυτές τις πράξεις αγνοούν ή ακόμα αποσιωπούν σκοπίμως, οι επικριτές του Αγίου, οι οποίοι εμμένουν σε κάποια – κατά κοινή ομολογία – σκοτεινά σημεία της ζωής του. Επιμένουν μάλιστα να παραβλέπουν, τόσο τις ιδιαίτερες συνθήκες, που επικρατούσαν εκείνη την  εποχή, όσο και την έμπρακτη μεταμέλεια και μετάνοια του Ισαποστόλου. Είναι γνωστό μάλιστα, πως όταν, μετά τη θανάτωση του γιού του Κρίσπου, αποκαλύφθηκαν οι μηχανορραφίες της συζύγου του Φαύστας, την τιμώρησε με θάνατο και ζητώντας συγχώρεση από το Θεό, έστησε ασημένιο ανδριάντα προς τιμή του Κρίσπου, με την επιγραφή «Τω ηδικημένω υιώ μου».

Κανένας άνθρωπος δεν είναι αναμάρτητος· όλοι έχουν τις αδύναμες πλευρές και τα πάθη τους. Το θέμα είναι κατά πόσο μαθαίνουν από τα λάθη, μεταστρέφοντας το νου και την πορεία της ζωής τους. Ποιος όμως έχει αυτό το μεγαλείο ψυχής και το σθένος, ώστε να ραπίσει τον εγωισμό του; Ποιος όταν «πέσει» μπροστά στα μάτια των συνανθρώπων του, έχει το κουράγιο να σηκωθεί, από τον «βάλτο» που βρίσκεται, και να προχωρήσει στο φως; Η μετάνοια είναι ένα μοναδικό δώρο Θεού· μυστηριακό κι ανεξήγητο. Γι’ αυτό κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητεί  ή να κατακρίνει τον μετανοούντα. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να γίνει «Θεός» στη θέση του Θεού! Πρώτος ο ληστής στο Σταυρό το απέδειξε αυτό. Εξάλλου, πόρνες και τελώνες θα μας οδηγήσουν στη βασιλεία των ουρανών…