Οταν τὰ χελιδόνια ἔχουν ἔλλειψι τροφῆς καὶ τὸ κρύο πλησιάζει, πετοῦν γιὰ τὰ θερμὰ κλίματα, ὅπου ὑπάρχει ἀφθονία ἥλιου καὶ τροφῆς. ῞Ενα χελιδόνι προπορεύεται, δοκιμάζοντας τὸν ἀέρα καὶ δείχνοντας τὸν δρόμο, καὶ τὸ ὑπόλοιπο τμῆμα ἀκολουθεῖ ἐν συνεχείᾳ. ῞Οταν οἱ ψυχές μας ἔχουν ἔλλειψι τροφῆς στὸν ὑλικὸ κόσμο, καὶ ὅταν τὸ κρύο τοῦ θανάτου πλησιάζει - ὤ, ὑπάρχει ἕνα χελιδόνι σὰν τὸ ἀνωτέρω, νὰ μᾶς πάρη σὲ ἕνα θερμὸ μέρος, ὅπου νὰ ὑπάρχη ἀφθονία πνευματικῆς θερμότητος καὶ τροφῆς; ῾Υπάρχει τέτοιο μέρος; ῾Υπάρχει τέτοιο χελιδόνι; ῎Εξω ἀπὸ τὴν Χριστιανικὴ ᾿Εκκλησία δὲν ὑπάρχει κανείς, ποὺ νὰ μπορῆ νὰ μᾶς δώση κάποια ἀξιόπιστη ἀπάντησι σ᾿ αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα. ῾Η ᾿Εκκλησία μόνον γνωρίζει, καὶ γνωρίζει μὲ βεβαιότητα. Αὐτὴ ἔχει ἰδεῖ αὐτὸ τὸ τμῆμα τοῦ Παραδεί- σου, γιὰ τὸ ὁποῖο οἱ ψυχές μας αἰσθάνονται λαχτάρα στὸ παγωμένο λυκόφως αὐτῆς τῆς ἐπιγείου ζωῆς. Αὐτὴ ἐπίσης ἔχει ἰδεῖ τὸ εὐλογημένο ἐκεῖνο χελιδόνι, τὸ πρῶτο ποὺ πέταξε στὸ λαχταριστὸ αὐτὸ μέρος, διατρυπώντας τὸ σκοτάδι καὶ διασχίζοντας τὴν βαρειὰ ἀτμόσφαιρα μεταξὺ γῆς καὶ οὐρανοῦ μὲ τὰ δυνατὰ πτερά του, ἀνοίγοντας τὸν δρόμο γιὰ τὸ ὑπόλοιπο σμῆνος ποὺ ἀκολουθεῖ πίσω. Πέρα ἀπὸ αὐτό, ἡ ᾿Εκκλησία στὴν γῆ μπορεῖ νὰ σᾶς εἰπῆ γιὰ ἀναρίθμητα σμήνη χελιδονιῶν, τὰ ὁποῖα ἀκολούθησαν τὸ Πρωτοχελίδονο καὶ πέταξαν μαζί του στὴν εὐλογημένη χώρα, τὴν χώρα μὲ τὴν ἀφθονία ὅλων τῶν ἀγαθῶν - τὴν χώρα μὲ τὴν αἰώνια ἄνοιξι! Θὰ ἔχετε καταλάβει ὅτι, ὁμιλώντας γιὰ αὐτὸ τὸ σωτήριο Χελιδόνι, ἀναφέρομαι στὸν ἀναληφθέντα Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστό. Δὲν εἶπε γιὰ τὸν ῾Εαυτό Του ὅτι εἶναι ἡ ῾Οδός; Δὲν εἶπε γιὰ τὸν ῾Εαυτό Του στοὺς ᾿Αποστόλους Του: «Πορεύομαι ἑτοιμά- σαι τόπον ὑμῖν... καὶ ἐὰν πορευθῶ... παραλείψομαι ὑμᾶς πρὸς ᾿Εμαυτὸν» (᾿Ιωάν. ιδ´ 2-3); Καὶ δὲν τοὺς εἶπε νωρίτερα: «Κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ᾿Εμαυτὸν» (᾿Ιωάν. ιβ´ 32);

Αὐτὸ ποὺ Αὐτὸς ὁ ῎Ιδιος εἶπε, ἄρχισε νὰ ἐκπληρώνεται λίγες ἑβδομάδες ἀργότερα καὶ συνεχίζει νὰ ἐκπληρώνεται μέχρι τῶν ἡμερῶν μας καὶ θὰ συνεχίση μέχρι τὸ τέλος τοῦ χρόνου. Δηλαδή: ὄντας ἡ ἀρχὴ τῆς πρώτης δημιουργίας τοῦ κόσμου, ἔγινε ἐπίσης ἡ ἀρχὴ καὶ τῆς δευτέρας δημιουργίας, ἢ τῆς εὐλογημένης ἀνακαινίσεως τῆς παλαιᾶς. ῾Η ἁμαρτία ἔκοψε τὰ πτερὰ τοῦ ᾿Αδὰμ καὶ ὅλων τῶν ἀπογόνων του καὶ αὐτοὶ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὸν Θεό, ἔφυγαν καὶ τυφλώθηκαν ἀπὸ τὸ χῶμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο πλάσθηκαν τὰ σώματά τους. ῾Ο Χριστός, ὡς ὁ Νέος ᾿Αδάμ, ὁ πρῶτος ῎Ανθρωπος, ὁ Πρωτότοκος μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ ἀνυψώθηκε στοὺς οὐρανοὺς μὲ πνευματικὰ πτερά, στὸν θρόνο τῆς αἰωνίου δόξης καὶ δυνάμεως, διανοίγοντας ἔτσι τὸν δρόμο γιὰ τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἀνοίγοντας ὅλες τὶς οὐράνιες πύλες στοὺς ἀκολούθους Του μὲ τὰ πνευματικά τους πτερά - ὅπως ἕνας ἀετὸς διανοίγει τὸν δρόμο γιὰ τὰ ἀετόπουλά του· ὅπως ἕνα χελιδόνι ποὺ προπορεύεται, δείχνοντας στὸ σμῆνος τὸν δρόμο καὶ σπάζοντας τὴν ἰσχυρὴ ἀντίστασι τοῦ ἀέρος. «Τὶς δώσει μοι πτέρυγας ὡσεὶ περιστερᾶς καὶ πετασθήσομαι καὶ καταπαύσω;» (Ψαλμ. νδ´/νε´ 7), κραυγάζει ὁ Ψαλμωδὸς ἀπελπιστικὰ πρὶν ἀπὸ τὴν ἔλευσι τοῦ Χριστοῦ. Γιατί; ῾Ο ἴδιος τὸ ἐξηγεῖ: «ἡ καρδία μου ἐταράχθη ἐν ἐμοί, καὶ δειλία θανάτου ἐπέπεσεν ἐπ᾿ ἐμέ· φόβος καὶ τρόμος ἦλθεν ἐπ᾿ ἐμέ, καὶ ἐκάλυψέ με σκότος» (αὐτόθι, 5-6). Μία τέτοια φρικτὴ αἴσθησις ἐπιθανατίου φόβου καὶ τρόμου τῆς ὑπάρξεως στὴν ἐρημιὰ αὐτῆς τῆς ζωῆς, σὰν ἕνας φοβερὸς ἐφιάλτης, πρέπει νὰ ἐβά- ρυνε ὅλο τὸν λογικό, τίμιο κόσμο πρὶν ἀπὸ τὸν Χριστό.

«Ποιὸς θὰ μοῦ δώση πτερά, γιὰ νὰ πετάξω ἀπὸ τὴν ζωὴ αὐτή;» - αὐτὴ πρέπει νὰ ἦταν ἡ ἐρώτησις πολλῶν εὐγενῶν καὶ εὐαισθήτων ψυχῶν. ῞Ομως, ποῦ θὰ πετάξης, ὦ ἁμαρτωλὴ ἀνθρώπινη ψυχή; Μπορεῖς ἀκόμη, σὰν σὲ ὄνειρο, νὰ αἰσθανθῆς αὐτὸ τὸ μέρος τῆς θερμότητος καὶ τοῦ φωτός, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἐκδιώχθηκες; ᾿Ιδού, οἱ πύλες ἔκλεισαν πίσω σου καὶ Χερουβὶμ μὲ πύρινες ρομφαῖες τοποθετήθηκαν ἐκεῖ, γιὰ νὰ ἀπαγορεύσουν τὸ πλη- σίασμά σου. ᾿Ιδού, ἡ ἁμαρτία ἔχει κόψει τὰ πτερά σου - ὄχι πτερὰ πουλιοῦ, ἀλλὰ θεῖα πτερά - καὶ σὲ ἔχει προσκολλήσει γερὰ κάτω στὴν γῆ.

Χρειάζεται κάποιος, πρῶτα νὰ σὲ ἐλευθερώση ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας, νὰ σὲ πλύνη καὶ νὰ σὲ ἀνορ- θώση. Καὶ μετὰ χρειάζεται κάποιος νὰ σοῦ ἐμφυτεύση καὶ νὰ σοῦ θρέψη νέα πτερά, ὥστε νὰ μπορέσης νὰ πετάξης. ῎Επειτα χρειάζεσαι κάποιον, κάποιον πολὺ ἰσχυρό, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου τὰ Χερουβὶμ μὲ τὶς πύρινες ρομφαῖες νὰ παραμερίσουν, γιὰ νὰ σοῦ ἐπιτρέψουν τὴν δίοδο στὴν ἔνδοξη πατρίδα σου. Τέλος, χρειάζεσαι κάποιον, ὁ ὁποῖος θὰ σὲ ἐξιλεώση στὸν λυπημένο Δημιουργό σου, ὥστε νὰ σὲ δεχθῆ καὶ πάλι στοὺς τόπους τῆς ἀθανάτου χώρας Του. Αὐτὸς ὁ «κάποιος» ἦταν ἄγνωστος στὸν προχριστιανικὸ κόσμο. ᾿Αποκάλυψε τὸν ῾Εαυτό Του ὡς ὁ Κύριός μας καὶ Σωτῆρας ᾿Ιησοῦς Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Ζῶντος Θεοῦ. ᾿Απὸ ἀγάπη γιὰ σένα, κατῆλθε ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς στὴν γῆ καὶ ἦλθε στὴν γῆ, ἐνδύθηκε τὴν σάρκα, ἔγινε ἕνας φυλακισμένος γιὰ χάρι σας φυλακισμένοι, ἵδρωσε καὶ κρύωσε, ὑπέμεινε πεῖνα καὶ δῖψα, ἔδωσε τὸ πρόσωπό Του νὰ ραπισθῆ καὶ τὸ σῶμα Του νὰ καρφωθῆ στὸν Σταυρό, ξάπλωσε στὸν τάφο σὰν πτῶμα, κατῆλθε στὴν κόλασι γιὰ νὰ καταστρέψη μία φυλακὴ χειρότερη ἀπὸ αὐτῆς τῆς ζωῆς, ἡ ὁποία σὲ ἀνέμενε νὰ σὲ δεχθῆ μετὰ τὸν χωρισμό σου ἀπὸ τὸ σῶμα - καὶ ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ σὲ σώση ἀπὸ τὸν βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ σὲ κάνη νὰ σταθῆς στὰ πόδια σου. Κατόπιν, ἀναστήθηκε ἀπὸ τὸν θάνατο, γιὰ νὰ σοῦ δώση πτερὰ νὰ πετάξης στοὺς οὐρανούς, καὶ τελικὰ ἀνελήφθη στοὺς οὐρανοὺς γιὰ νὰ σοῦ ἀνοίξη τὸν δρόμο καὶ νὰ σὲ φέρη στὴν κατοικία τῶν ᾿Αγγέλων. Δὲν ἔχεις τώρα νὰ ἀναστενάζης μὲ φόβο, τρέμοντας καὶ φρίττοντας σὰν τὸν Βασιλέα Δαβίδ, οὔτε νὰ ἐπιθυμῆς πτέρυγας ὡσεὶ περιστερᾶς, διότι ὁ ᾿Αετὸς ἔχει ἐμφανισθῆ καὶ ἔχει δείξει καὶ διανοίξη τὸν δρόμο μπροστά. Πρέπει μόνον νὰ θρέψης τὰ πνευματικὰ πτερὰ ποὺ σοῦ δώθηκαν στὸ Βάπτισμά σου στὸ ὄνομά Του καὶ νὰ ἐπιθυμήσης μὲ ὅλη σου τὴν δύναμι νὰ ἀνέλθης, ἐκεῖ ὅπου Αὐτὸς ἀνῆλθε. ῎Εχει ἐπιτελέσει τὸ ἐνενήντα ἐννέα τοῖς ἑκατὸ ἀπὸ ὅλα ὅσα ἀπαιτοῦνται γιὰ τὴν σωτηρία σου· δὲν θὰ ἀγωνισθῆς νὰ κατορθώσης αὐτὸ τὸ ἕνα τοῖς ἑκατὸ ποὺ ἀπόμεινε γιὰ τὴν σωτηρία σου, καὶ αὐτό, ὅταν γιὰ σένα «πλουσίως ἐπιχορηγηθήσεται ἡ εἴσοδος εἰς τὴν αἰώνιον βασιλείαν τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ σωτῆρος ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ» (Β´ Πέτρ. α´ 11);

῾Η ᾿Ανάληψις τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανὸ εἶναι τόσο ἀπρόσμενη γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ὅσο ἦταν καὶ ἡ κάθοδός Του ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴν γῆ καὶ ἡ γέννησίς Του κατὰ σάρκα γιὰ τοὺς ᾿Αγγέλους. Ποιὸ γεγονὸς στὴν ζωή Του δὲν ἀντιπροσωπεύει κάτι μοναδικὸ καὶ μοναδικὰ ἀπρόσμενο γιὰ τὸν κόσμο; ῞Οπως οἱ ῎Αγγελοι παρακολούθησαν μὲ θαυμασμὸ πῶς ὁ Θεός, στὴν πρώτη δημιουργία, χώρισε τὸ φῶς ἀπὸ τὸ σκότος καὶ τὸ νερὸ ἀπὸ τὴν ξηρά, πῶς τοποθέτησε τὰ ἀστέρια στὸν οὐράνιο θόλο καὶ πῶς παρήγαγε φυτὰ καὶ ζῶα ἀπὸ τὸ χῶμα καὶ τελικὰ ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο, δίδοντάς του ψυχὴ ζῶσα, ἔτσι καὶ ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ μᾶς πρέπει νὰ βλέπη μὲ θαυμασμὸ στὰ γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Σωτῆρος, ξεκινώντας μὲ τὸν θαυμαστὸ Εὐαγγελισμὸ στὴν Παναγία Παρθένο ἀπὸ τὸν ᾿Αρχάγγελο Γαβριὴλ στὴν Ναζαρέτ, καὶ μετὰ μὲ τὴν σειρὰ μέχρι τὴν ἔνδοξό Του ᾿Ανάληψι στὸ ῎Ορος τῶν ᾿Ελαιῶν. Εἶναι ὅλα, μὲ πρώτη ματιά, ἀπρόσμενα, ἀλλά, ὅταν συσχετισθοῦν μὲ τὸ σχέδιο γιὰ τὴν ἐπιτέλεσι τῆς σωτηρίας μας, ὅλοι οἱ λογικοὶ ἄνθρωποι πρέπει νὰ κραυγάζουν ἀπὸ χαρὰ καὶ νὰ δοξάζουν τὴν δύναμι τοῦ Θεοῦ, τὴν σοφία Του καὶ τὴν ἀγάπη Του γιὰ τὴν ἀνθρωπότη- τα. Δὲν μπορεῖς νὰ βγάλης κάποιο μεγάλο γεγονὸς ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ μὴν παραμορφώσης τὸ ὅλον, ὅπως δὲν μπορεῖς νὰ κόψης τὸ χέρι ἢ τὸ πόδι ἑνὸς ζωντανοῦ ἀνθρώπου καὶ νὰ μὴν τὸν παραμορφώσης, ἢ νὰ μετακινήσης τὴν σελήνη ἀπὸ τὸν οὐράνιο θόλο ἢ νὰ ἀφαιρέσης ἕνα τμῆμα ἀπὸ τὶς μυριάδες ἄστρα, καὶ νὰ μὴν παραμορ- φώσης τὴν τάξι καὶ τὴν ὀμορφιὰ τοῦ οὐρανοῦ.

῎Ετσι, νὰ μὴ σκέπτεσαι λέγοντας: «Δὲν ἦταν ἀνάγκη γιὰ τὸν Κύριο νὰ ἀναληφθῆ!». ῞Οταν ἀκόμη καὶ κάποιοι ᾿Ιουδαῖοι ἀναγκάσθηκαν νὰ ἀναγνωρίσουν καὶ νὰ ἀναφωνήσουν: «καλῶς πάντα πεποίηκε!» (Μάρκ. ζ´ 37), πῶς μποροῦμε ἐμεῖς, οἱ βαπτισμένοι στὸ ὄνομά Του, νὰ μὴν πιστεύου- με ὅτι ὅλα ὅσα ἔκανε, τὰ ἔκανε καλά: σχεδιασμένα καὶ τακτοποιημένα μὲ μεγάλη σοφία. Καὶ ἡ ᾿Ανάληψίς Του λοιπὸν εἶναι ἐπίσης καλή, σχεδιασμένη καὶ τακτοποιη- μένη μὲ μεγάλη σοφία, ὅπως εἶναι ἐπίσης ἡ ᾿Ενανθρώπησίς Του, ἡ Βάπτισις, ἡ Μεταμόρφωσις καὶ ἡ ᾿Ανάστασις. «Συμφέρει ὑμῖν ἵνα ᾿Εγὼ ἀπέλθω» (᾿Ιωάν. ιστ´ 7), εἶπε ὁ Κύριος στοὺς μαθητές Του. Βλέπεις πῶς ρυθμίζει καὶ πράττει κάθε τὶ ποὺ εἶναι τὸ καλύτερο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους; Κάθε λόγος καὶ πρᾶξις Του ἔχουν τὸ καλό μας ὡς σκοπό τους. ῾Η ᾿Ανάληψίς Του εἶναι ἄπειρα καλὴ γιὰ ὅλους μας. ῎Αν δὲν ἦταν, δὲν θὰ εἶχε ἀναληφθῆ...

Τοῦ ᾿Επισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς († 1956)