Η αγία προσευχὴ τῆς ᾿Εκκλησίας μας ἀποκαλεῖ τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, τὸν Κύριο καὶ Θεό μας, «θησαυρὸν τῶν ἀγαθῶν». Πράγματι, ὅσοι ἀξιώθηκαν νὰ γευθοῦν τὴν ζωοποιὸ χάρι τοῦ Θείου Παρακλήτου, αἰσθάνθηκαν ὅτι Αὐτὸς εἶναι τὸ θησαυροφυλάκιο ὅλων τῶν πνευματικῶν ἀγαθῶν, ἡ ἁγία καὶ ἀδαπάνητος πηγὴ τοῦ ἀμυθήτου πνευματικοῦ πλούτου. Διψοῦν οἱ δυστυχισμένοι ἄνθρωποι τῆς ταραγμένης ἐποχῆς μας, λαχταροῦν τὴν εἰρήνη, τὴν ἀγάπη, τὴν δικαιοσύνη καὶ τὴν ἑνότητα· δὲν ἔχουν ὅμως τὴν ταπείνωσι νὰ σκύψουν καὶ νὰ ἀντλήσουν ἀπὸ τὴν θεία πηγὴ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, τὴν ῾Αγία ᾿Εκκλησία Του· προσπαθοῦν νὰ ξεδιψάσουν ἀπὸ «φρέατα συντε- τριμμένα».

῍Ας παρατηρήσουμε ὅμως τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ· ἐδῶ ἐφαρμόζεται ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας: «῾Ο ἀγαθὸς ἄνθρωπος ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ θησαυροῦ τῆς καρδίας αὐτοῦ προφέρει τὸ ἀγαθόν». Τὰ χαρίσματα τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος: ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη, ἡ μακροθυμία, ἡ ὑπομονή, ἡ καλωσύνη, ἡ εὐεργετικότης, ἡ πίστις, ἡ πραότης καὶ ἡ ἐγκράτεια ξεχύνουν τὸ ἄρωμά τους γύρω καὶ εὐωδιάζει ὁ κόσμος. ῾Ο εὐλογημένος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ εἶναι πνευματοφόρος, εἶναι εὐωδία Χριστοῦ· ποτίζεται ἀπὸ τὸ ἅγιον ὕδωρ τῆς Χάριτος καὶ διαποτίζεται ὅπως ὁ σπόγγος: «Καὶ γὰρ πάντες εἰς ἓν Πνεῦμα ἐποτίσθημεν». Μὲ τὸ ῞Αγιο Βάπτισμα ὁ πιστὸς λαμβάνει τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα καὶ ἡ ψυχή του μεταβάλλεται σὲ «πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον»· ἀναβλύζει συνεχῶς ὁ θεοφόρος ἄνθρωπος ὕδωρ οὐράνιο, ποταμοὺς χαρισμάτων. Μεγάλη εὐλογία Θεοῦ στὸν κόσμο ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀποκτήσει τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα! ᾿Εξ αἰτίας αὐτοῦ, οἱ ῞Αγιοι Πατέρες μας εἶπαν, ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτησις τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. ᾿Οφείλουμε ἀδιαλείπτως νὰ ἱκετεύουμε τὸν Θεῖο Παράκλητο νὰ ἔλθη καὶ νὰ σκηνώση μέσα μας· θερμὴ προσευχή μας τό: «ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν».

Μὲ τὶς ἅγιες ἀρετές, ἰδίως τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταπείνωσι, ἂς ἔχουμε πάντα ἀνοικτὴ τὴν καρδιά μας στὸν Οὐρανό, γιὰ νὰ ἔλθουν τὰ «ἄνωθεν τέλεια δωρήματα». ᾿Απαιτεῖται συνεχὲς πνεῦμα μετανοίας καὶ ἐλπίδος, ὥστε ὅταν τὸ πονηρὸ πνεῦμα μᾶς ταράσση μὲ τὴν ὑποχώρησι σὲ ἕνα πάθος, νὰ γονατίζουμε ἀμέσως καὶ νὰ ἐξομολογούμεθα αὐτομεμφόμενοι στὸν Θεό μας, τὸ Πανάγιο Πνεῦμα: «῏Ω Βασιλεῦ Οὐράνιε, Σὲ ἐλύπησα καὶ πάλι ὁ ἄθλιος μὲ τὶς ἁμαρτίες μου... Συγχώρεσέ με... ῍Ας ἔλθης νὰ κατοικήσης καὶ πάλι μέσα μου... Καθάρισέ με ἀπὸ κάθε κηλῖδα καὶ σῶσε με, ᾿Αγαθὲ Παράκλητε...». ῎Ετσι, θὰ ἀποκτήσουμε τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα, θὰ γίνη ὁ «θησαυρός» μας, θὰ ἁγιασθῆ ὁ κόσμος. Κάθε στιγμὴ πρέπει νὰ δίνη ἡ καρδιά μας τὸ «αἷμα» τῆς μετανοίας, ὥστε νὰ λαμβάνη τὸ «Πνεῦμα» τοῦ Θεοῦ, τὸ ὁποῖο εἶναι ἀπαραίτητο συστατικὸ τοῦ ὡλοκληρωμένου ἀνθρώπου. Ποιός ἆρά γε εἶναι ὁ ὄντως ἄνθρωπος; Εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἔχει γίνει θεός, μὲ τὴν βοήθεια τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ· «᾿Εγὼ εἶπα· θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ ῾Υψίστου πάντες»! ῾Ο ἀληθινὸς Χριστιανός, λέγει ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, «ἐκ τριῶν ὑφέστηκε· Χάριτος Πνεύματος ἐπουρανίου, ψυχῆς λογικῆς καὶ γηΐνου σώματος». ῾Η ταλαίπωρος φύσις μας εἶναι ἐλλιπής, ὅπως εἶναι τὸ φύραμα χωρὶς τὸ προζύμι· ἡ ψυχή μας εἶναι δυσώδης καὶ πλήρης σκωλήκων, ὅπως τὸ κρέας χωρὶς τὸ ἁλάτι.

Τὸ «ἅλας» καὶ τὸ «προζύμιον», μᾶς διδάσκει ὁ ῞Αγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος, εἶναι ἡ «θεία φύσις τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος»: «᾿Εὰν οὖν μὴ μιγῇ καὶ βληθῇ εἰς τὴν ταπεινωθεῖσαν φύσιν τῶν ἀνθρώπων ἐξ ἐκείνου τοῦ αἰῶνος καὶ ἐξ ἐκείνης τῆς πατρίδος ἡ ἐπουράνιος τοῦ Πνεύματος ζύμη καὶ τὸ ἀγαθὸν τῆς θεότητος ἅγιον ἅλας, οὐ μὴ μεταλλαγῇ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τῆς δυσωδίας τῆς κακίας, οὐδ᾿ οὐ μὴ ζημωθῇ ἀπὸ τῆς βαρύτητος καὶ ἀζυμότητος τῆς πονηρίας». Δόξα καὶ πρσκύνησις καὶ εὐχαριστία τῷ ἀχράντῳ Πατρὶ καὶ τῷ φιλανθρώπῳ Υἱῷ καὶ τῷ ἀγαθῷ Πνεύματι εἰς τοὺς αἰῶνας. ᾿Αμήν!

Σύντομα Πατερικά Μηνύματα