Την πρώτη Κυριακή μετά την Πεντηκοστή οι Πατέρες της Εκκλησίας θέσπισαν να επιτελείται η μνήμη όλων των αγίων: προφητών, αποστόλων, μαρτύρων και ομολογητών, οσίων και δικαίων. Η εορτή φαίνεται ότι αρχικά περιελάμβανε μόνο τους μάρτυρες, αυτούς που γνωρίζουμε κατ’όνομα και αυτούς που δεν γνωρίζουμε εμείς αλλά γνωρίζει ο Θεός. Με την πάροδο του χρόνου όμως κατέστη κοινή γιορτή όλων των Αγίων, και αυτό γιατί οι Άγιοι Πάντες αποτελούν την έμπρακτη μαρτυρία της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στη ζωή της Εκκλησίας. Αποτελεί και αφορμή για την παρακίνηση σε μίμησή τους.

Η ύπαρξη των αγίων είναι μια ζωντανή απόδειξη ότι το Ευαγγέλιο μπορεί να εφαρμοστεί.  Ήταν άνθρωποι σαν και εμάς. Ορισμένοι μάλιστα, σε κάποια φάση της ζωής τους ήταν μεγάλοι αμαρτωλοί. Δεν αναπαύθηκαν όμως στην αμαρτία, δεν τη δικαιολόγησαν. Και όταν ο Θεός τους επισκέφθηκε δεν αμέλησαν να τρέξουν  δι’ υπομονής τον προκείμενον αγώνα. Ο αγώνας κάθε πιστού θέλει υπομονή και διαρκή επιστροφή της μνήμης στο πρόσωπο του Χριστού, που είναι «αρχηγός και τελειωτής» της πίστεώς μας. Η ζωή των αγίων της Εκκλησίας μας είναι πρόκληση και αφύπνιση για την ορθόδοξη συνείδησή μας. Εμείς τί αφήσαμε για την αγάπη του Χριστού; Τί έχουμε στερηθεί; Τί είμαστε πρόθυμοι να αλλάξουμε από την καθημερινότητά μας; Η απάντηση ανήκει στον καθένα μας.

Η μίμηση των αγίων δεν έχει την έννοια της αντιγραφής ατομικών προτύπων αλλά της μετοχής στο αδιαίρετο σώμα του Χριστού. Ο πιστός αποβάλλει τη ζωή των παθών και της αμαρτίας και υποδέχεται την αρετή. Η οδός προς την αγιότητα βαδίζεται από αυτούς που αγωνίζονται σθεναρά κατά των παθών και προσπαθούν να καθαρίσουν εσωτερικά τον εαυτό τους. Η αγιότητα δεν είναι ένα ιδανικό για ορισμένους αλλά κλήση προς όλους. Είναι το πλήρωμα της εν Χριστώ ζωής. Στο πρόσωπο των Αγίων Πάντων η αγιότητα αποτελεί πραγματικότητα ζώσα και όχι θεωρητική διδασκαλία. Είναι ο αγώνας των αγίων που έζησαν για τη μαρτυρία Χριστού και δια τον λόγο του Θεού.