Στίς μέρες μας ἡ ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας ἔχει περιοριστεῖ ἀρκετά, ἐφ΄ ὅσον τείνει νά ἐπικρατήσει ἡ ἄποψη ὅτι ἀλήθεια πραγματική δέν ὑπάρχει. Μιά ἄποψη, πού διαμορφώνεται ἀπό διάφορους “διανοητές”, διαδίδεται ἀπό τά ΜΜΕ, ἐπιβάλλεται ἀπό τούς πολιτικούς καί ὑποστηρίζεται ἀκόμη καί ἀπό θρησκευτικούς ἡγέτες(!). Μιά ἄλλη ὅμως “ἀλήθεια” προωθεῖται -ἀπό τούς ἀνωτέρω καί ὄχι μόνο- μέ σκοπό νά διαδοθεῖ “δημοκρατικά” καί νά ἐπι- κρατήσει παγκόσμια. Τό “δόγμα” ὅτι «δέν ὑπάρχει μιά μόνο ἀλήθεια, ἀλλά τά πάντα εἶναι σχετικά». Παρ’ ὅλα αὐτά ὑπάρχουν πάντα πολλοί ἄνθρωποι πού ἐπιμένουν στήν ἀναζήτηση τῆς μιᾶς ἀλήθειας... Τί γίνεται, ὅμως, ὅταν κάποιοι ἄνθρωποι βροῦν αὐτή τή Μόνη Ἀλήθεια καί Τήν ἀγαπήσουν εἰλικρινά; Ὅταν ἀγαπήσουν μέ ὅλη τους τήν καρδιά, μέ ὅλη τους τήν ψυχή, μέ ὅλη τή διάνοιά τους καί ὅλη τήν ἰσχύ τους τόν Θεό; Τότε “γεννιοῦνται” οἱ Ἅγιοι. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πού ἀγάπησαν τόν Χριστό, Τόν ἐμπιστεύτηκαν, ἐμπιστεύτηκαν ὅλα ὅσα Ἐκεῖνος δίδαξε, ἀποκάλυψε, ὅρισε, προέτρεψε, ὑποσχέθηκε. Μέ ἐμπιστοσύνη, λοιπόν, καί χαρά ἀνταποκρίθη- καν στό κάλεσμά Του πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους: «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμι» (Α’ Πέτρου 1, 16).

Ὁ Χριστός ἔγινε τό κέντρο τῆς ζωῆς τους καί ἡ σχέση τους μαζί Του, τό νόημα τῆς ὕπαρξής τους. Ἔτσι, μέ ἁπλότητα καί προθυμία ὑπάκουσαν τίς ἐντολές Του, φανερώνοντας τήν ἀγάπη τους πρός Αὐτόν: «Ἐάν ἀγαπᾶτε με, τάς ἐντολάς τάς ἐμάς τηρήσατε» (Ἰωάν. 14,15). Ἀπέρριψαν ὅλους τούς “παραμορφωτικούς καθρέπτες” αὐτοῦ τοῦ κόσμου, πού ἀλλοιώνουν τά πρόσωπα καί τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων καί ἔθεσαν ὡς κα- θρέπτη τῆς ψυχῆς τους τόν ἴδιο τόν Χριστό. Σέ κάθε πράξη, σκέψη, ἐπιθυμία τους, σέ κάθε ἀνεπαίσθητη κίνηση τῆς ψυχῆς τους ἐπιθυμοῦσαν νά καθρεπτί- ζεται τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ... Οἱ Ἅγιοι ἀγάπησαν εἰλικρινά τήν Ἀλήθεια. Καί ἐπειδή ἡ Ἀλήθεια δέν εἶναι ἰδέα ἀλλά Πρόσωπο, ἀγάπησαν πραγματικά τόν Χριστό. Γι’ αὐτό καί ἄνοιξαν τήν καρδιά τους γιά νά χωρέσει ὅλους τούς συνανθρώπους τους, ἀνταποκρινόμενοι καί πάλι στό κάλεσμά Του: «ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ.22,39). «Ἐπλάτυναν» τήν καρδιά τους ὥστε νά μπορεῖ νά ἀνέχεται, νά συγχωρεῖ, νά ὑπομένει, νά ἀγαπᾶ. Μοιράστηκαν τά πάντα μέ τούς συνανθρώπους τους: καί τά ὑλικά ἀγαθά –ὅταν διέθεταν– καί τόν πλοῦτο τῆς ψυχῆς τους, δῶρο τοῦ Θεοῦ καί καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τούς στήριξαν σέ ὅλες τίς ἀνάγκες τους, ὑλικές καί πνευματικές, ἔχοντας πά- ντα ὡς γνώμονα τήν σχέση μέ τόν Χριστό, τήν αἰωνιότητα...  Στή χορεία τῶν Ἁγίων, μέ πρώτη τήν Παναγία μας, περιλαμβάνονται οἱ Προφῆτες, οἱ Ἀπόστολοι, Πατριάρχες, Βασιλεῖς, Ὁμολογητές, Ἀσκητές, Μάρτυρες, ἄνδρες καί γυναῖκες, ἔγγαμοι καί ἄγαμοι, κάθε ἡλικίας, μόρφω- σης ἤ κοινωνικῆς τάξης. Ὅλοι τους πόθησαν τήν Ἀλήθεια καί ἔθεσαν ὡς προ- τεραιότητα στή ζωή τους τή σχέση τους μέ τόν Χριστό.

Γι΄ αὐτό καί παρέδω- σαν τόν ἑαυτό τους στό θέλημά Του γιά νά τούς μεταμορφώσει καί, μέσα ἀπό τόν προσωπικό τους ἀγώνα, ἀπό «εἰκόνες Του» νά γίνουν «ὁμοιώματά Του». Ἀντάλλαξαν τό πρόσκαιρο μέ τό αἰώνιο, τήν “κενή” δόξα αὐτοῦ τοῦ κόσμου μέ τή Δόξα τοῦ Θεοῦ. Γι΄ αὐτό καί γεύτηκαν ἤδη ἀπό τή ζωή αὐτή τήν μακαριότητα –παρά τίς θλίψεις, τίς στερήσεις, τίς κακουχίες ἤ τά μαρτύρια– καί θά τήν ἀπολαμβάνουν πλήρως καί αἰώνια κοντά Του... Μιά ἑβδομάδα μετά τήν Πεντηκοστή ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ ὅλους τούς Ἁγί- ους της, γνωστούς καί ἄγνωστους, ὡς ζωντανές ἀποδείξεις τῶν καρπῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού μᾶς ἔδειξαν καί μᾶς δείχνουν, ὅτι ἡ πορεία πρός τήν ἁγιότητα ἔχει κόπους καί ἀγῶνες, ἀλλά εἶναι μιά πορεία χαρᾶς, γιατί ἀπαλλάσσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν τυραννία τῆς ἁμαρτίας. Γι’ αὐτό τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων, ἡ Ἐκκλησία μέσῳ τοῦ Ἀπ. Παύ- λου θά ἀπευθύνει τό κάλεσμα πρός μίμηση τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων λέγοντας: «Τοιγαροῦν καί ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καί τήν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέ- χωμεν τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα»(Ἑβρ.12,1). Γιά τούς περισσότερους ἀπό ἐμᾶς ἀκόμη καί ἡ στοιχειώδης πνευματική ζωή λογίζεται ὡς φορτίο βαρύ. Ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὅμως, μᾶς διευκρινίζει ὅτι τό βαρύ φορτίο βρίσκεται ἤδη στούς ὤμους μας. Εἶναι ὁ τεράστιος ὄγκος ἀπό τίς περιττές μέριμνες καί ἀπό τό πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν. Καί αὐτό μᾶς προτρέπει νά ἀποτινάξουμε. Μέ ὑπομονή. Γιά νά ἀνακουφιστοῦμε ἀπό τά πολλαπλά βάρη καί νά γίνουμε ὑγιεῖς. Ἔχοντας συμπαραστάτες τό νέφος τῶν Ἁγίων πού μᾶς περιβάλλει...

Εὐανθία Κωλέττη Θεολόγος

Πηγή:Περιοδικό Ενοριακή Ευλογία.