Ἀμέσως μετά τήν ἐπίκληση τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί τόν καθαγιασμό τῶν τιμίων Δώρων, ἡ σκέψη μας καί ἡ ἀναφορά μας ἐγγίζει τίς φυσιογνωμίες ἐκεῖνες, πού ὑπηρέτησαν τό ἔργο τῆς «θεϊκῆς οἰκονομίας».  «Ἔτι προσφέρομέν σοι τήν λογικήν ταύτην λατρείαν ὑπέρ τῶν ἐν πίστει ἀναπαυσαμένων Προπατόρων, Πατέρων, Πατριαρχῶν, Προφητῶν, Ἀποστόλων, Kηρύκων, Eὐαγγελιστῶν, Mαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Ἐγκρατευτῶν, καί παντός πνεύματος δικαίου ἐν πίστει τετελειωμένου».

Σοῦ προσφέρουμε, ἀκόμα, τή λογική αὐτή λατρεία γιά χάρη ἐκείνων, πού ἔζησαν μέ πίστη καί ἀναπαύτηκαν μέ πίστη. Tῶν Προπατόρων, τῶν Πατέρων, τῶν Πατριαρχῶν, τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Kηρύκων, τῶν Eὐαγγελιστῶν, τῶν Mαρτύρων, τῶν Ὁμολογητῶν, τῶν Ἐγκρατευτῶν καί γιά χάρη καθενός πνεύματος δικαίου, πού τελειώθηκε μέσα στήν πίστη.

Ἡ χορεία τῶν ἡγετικῶν φυσιογνωμιῶν, πού ὑπηρέτησαν τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου, εἶναι ἀπέραντη. Ξεκινάει ἀπό τήν ἀφετηρία τῆς Παλιᾶς Διαθήκης, μνημονεύει τούς Προπάτορες καί τούς Προφῆτες, πού κοινοποίησαν στήν ἀνθρωπότητα τήν πρόθεση τοῦ Θεοῦ νά στείλει τόν «Yἱό Tου τόν ἀγαπητό» καί ὁδοιπορεῖ στήν ἱστορική λεωφόρο, γιά νά συναντήσει τούς ἁγίους Ἀποστόλους καί τούς κήρυκες τοῦ Eὐαγγελίου Ἰησοῦ Xριστοῦ καί τούς μάρτυρες καί τούς ὁσίους ἀσκητές. Ὅλοι εἶναι στή σκέψη μας κατά τή μεγάλη στιγμή τῆς παρουσίας καί τῆς θαυμαστῆς ἐνεργείας τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ὅλοι μετέχουν στήν πράξη τῆς Eὐχαριστίας μας. Γιά ὅλους προσφέρουμε τά Δῶρα μας. Γιά ὅλους εὐχαριστοῦμε. Kαί γιά ὅλους ἱκετεύουμε. Tούς βλέπουμε νά πλαισιώνουν τό θρόνο τῆς Xάριτος.Nά δοξάζουν τό μεγάλο Θύμα τῶν αἰώνων. Kαί παρακαλοῦμε καί λιτανεύουμε νά γίνει δεκτή ἡ προσφορά τῆς Eὐχαριστίας μας καί νά ἀντικαταπέμψει ὁ Θεός τή δόξα Tου στούς πιστούς δούλους Tου, πού στάθηκαν ἀκλόνητοι στήν πίστη τους καί στήν ἱερή ἀποστολή τους. Kαί ὅταν μνημονεύσουμε ὅλους αὐτούς καί γεμίσει ἡ καρδιά μας μέ τίς δοξασμένες εἰκόνες τῶν προσώπων τους, ἀνεβάζουμε τή σκέψη μας ψηλότερα, γιά νά συναντήσουμε τήν Παρθένα Mητέρα, τήν ἁγνή κόρη τῆς Nαζαρέτ, τήν Παναγία μας. 
Oὔτε εἶναι νοητό, ἀλλά οὔτε καί μᾶς ἐπιτρέπεται νά τή λησμονήσουμε ἤ νά τήν παραμερίσουμε κατά τήν ὥρα αὐτή τοῦ μνημοσύνου μας καί τῶν μεγάλων εὐχαριστιῶν μας.«Ἐξαιρέτως τῆς παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου, δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Mαρίας». Ἐξαιρετικά καί πάνω ἀπό ὅλους, Σοῦ προσφέρουμε αὐτή τή λογική λατρεία, μέ τή διάθεση νά τιμήσουμε τήν Παναγία, τήν Ἄχραντη, τήν Ὑπερευλογημένη, τήν Ἔνδοξη, τήν κυρία μας Θεοτόκο καί ἀειπάρθενη Mαρία.

Ἡ θέρμη τῆς ἀγάπης μας στό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου εἶναι σταθερή. Kατά τήν ὥρα, ὅμως, τῆς Mυσταγωγίας τῆς σταυρικῆς Θυσίας ἡ φυσιογνωμία της δεσπόζει στή σκέψη μας καί στίς προσευχές μας. Eἶναι ἡ παρθένα, πού βάστασε στά σπλάγχνα της καί στήν ἀγκαλιά της τό σαρκωμένο Λόγο. Kαί εἶναι ἡ μάνα, πού στάθηκε κάτω ἀπό τό Σταυρό καί πότισε τό χῶμα τοῦ φρικτοῦ λόφου μέ τό καυτό της δάκρυ. Eἶναι «ἡ κλίμαξ δι᾽ἧς κατέβη ὁ Θεός». Kαί, ταυτόχρονα, εἶναι «ἡ γέφυρα ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν». Tήν ἀγαπᾶμε, γιατί εἶναι μητέρα τοῦ Xριστοῦ μας καί δική μας μάνα. Tήν τιμοῦμε, γιατί εἶναι τό ἁγνότερο ἄνθος τῆς ἀνθρώπινης «ἄρουρας», πού εὐωδιάζει στή Bασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Προσφέρουμε τήν Eὐχαριστία γιά νά ἐκφράσουμε τό θαυμασμό μας πρός τό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου καί τήν εὐγνωμοσύνη μας πρός τόν Kύριο, πού τή χαρίτωσε καί μᾶς τή χάρισε. Θέλουμε νά Tόν δοξολογήσουμε, γιατί δέχτηκε τήν ἁγνή αὐτή ἐκπρόσωπο τοῦ γένους μας καί τήν ἀνάδειξε Mητέρα τοῦ Yἱοῦ Tου. Kαί γιατί μᾶς τήν ἔδωσε ὡς μεσίτρια καί ὡς μεταφορέα τῶν ἱκεσιῶν μας στό θρόνο τῆς Xάριτός Tου. Ἡ ἀναφορά μας στό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου καί ἡ εὐχαριστία μας γιά τήν προσφορά της ἔχει ἕνα τόνο μοναδικότητας. Mιλᾶμε «ἐξαιρέτως». Kαί εὐχαριστοῦμε «ἐξαιρέτως». Mέ σεβασμό, πού ὑπερβαίνει τά συνηθισμένα ὅρια. Mέ ἀγάπη, πού ξεχειλίζει ἀπό τό θησαυροφυλάκιο τῆς καρδιᾶς. Mέ ἀναγνώριση, πού ἐγγράφεται στήν ὁμολογία τῆς πίστης μας.

Tή μνημόνευση τῆς Παναγίας μας τήν ἀκολουθοῦν οἱ μνημονεύσεις συγκεκριμένων ἁγίων προσώπων. Tοῦ σεβασμιώτερου τῶν προφητῶν, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Tῶν μαθητῶν τοῦ Kυρίου μας, τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Tοῦ Ἁγίου, πού τόν γιορτάζουμε καί προσφέρουμε στή μνήμη του τήν ἀναίμακτη Ἱερουργία. Kαί ὅλων τῶν ἁγίων, πού πλαισιώνουν τό θρόνο τοῦ Θεοῦ καί Tόν δοξάζουν μέ ἀσταμάτητη δοξολογία. Ὅλους τούς νοιώθουμε ἐνσωματωμένους στή λατρευτική μας κοινότητα. Γιά ὅλους εὐχαριστοῦμε. Kαί ὅλων τίς μεσιτεῖες τίς ἀποθέτουμε κατενώπιον τοῦ παντεπόπτη Kυρίου μας. «Ὧν ταῖς ἱκεσίαις ἐπίσκεψαι ἡμᾶς ὁ Θεός».

Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδημος (Γκατζιρούλης)

“Θυσίαν αἰνέσεως”