Η αποστολή της Εκκλησίας στον κόσμο είναι η μαρτυρία για την αιώνια ζωή την οποία δωρίζει στην ανθρωπότητα ο Τριαδικός Θεός. Κορυφαία πράξη στο σχέδιο του Θεού αποτέλεσε η Σάρκωση, ο Σταυρός και η Ανάσταση του Υιού και Λόγου του Θεού. Θα ήταν όμως μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθούμε στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Αυτή αποτέλεσε τον σημαντικότερο συνεργό εκ μέρους όλων των ανθρώπων στο σχέδιο της Θείας Οικονομίας διότι επιλέχτηκε από τον Θεό να γίνει η μητέρα του Ιησού Χριστού, η μητέρα της Ζωής όπως χαρακτηριστικά λέμε στην υμνολογία της Εκκλησίας μας. Η ζωή της είναι σημείο αναφοράς για κάθε άνθρωπο διότι αποτελεί πρότυπο αγνότητας, καθαρής ψυχής, συνεχούς προσευχής, θυσίας, υπομονής στον πόνο, προσφοράς και αγάπης για κάθε άνθρωπο που δυστυχεί και υποφέρει. Αφού αξιώθηκε η Παναγία να έχει στα σπλάχνα της την Ίδια τη Ζωή ήταν αδύνατο να υποταχθεί στο φυσικό νόμο της φθοράς και του θανάτου.

Η Θεοτόκος ήταν ό πρώτος άνθρωπος που είχε την ευλογία ως μητέρα του Ιησού Χριστού να κάνει το πέρασμα από τον θάνατο στην αιώνια ζωή. Αυτός είναι ο λόγος που για την Εκκλησία η 15 Αυγούστου είναι ημέρα χαράς και πανήγυρης. Εορτάζουμε το γεγονός της Μετάστασης της Παναγίας δηλαδή την εν σώματι μετάβαση της με τη Χάρη του Θεού στην παραδείσια κατάσταση της κοινωνίας με τον Τριαδικό Θεό. Ο θάνατος δεν έχει καμιά εξουσία στον άνθρωπο. Η Ανάσταση του Χριστού ήταν αρχή της σωτηρίας μας. Ακολούθησε η Μετάσταση της Παναγίας. Οι πύλες της αιωνιότητας άνοιξαν για όλους μας. Ας παραδειγματιστούμε από την ζωή της Θεοτόκου που μας έδειξε τον δρόμο της σωτηρίας με την επιλογής της. Αξιώθηκε να έχει μέσα της τον Χριστό και σώθηκε. Μπορούμε να έχουμε και εμείς μέσα μας τον Χριστό και να αξιωθούμε της αιώνιας ζωής αν γίνει βίωμα μας η Θεία Λειτουργία σε κάθε πτυχή της ζωής μας, αν μετέχουμε του Ποτηρίου της Ζωής δηλαδή στη Θεία Κοινωνία, αν αγωνιστούμε στο στάδιο των εντολών του Θεού.

Έχουμε ολοζώντανο παράδειγμα την Θεοτόκο Μαρία. Έχουμε τις προσευχές και την βοήθεια Της. Γι' αυτό τον λόγο στην Εορτή της Μεταστάσεως δεν ψέλνουμε επιτύμβια άσματα και εξόδιους ύμνους για να θρηνήσουμε μια απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου αλλά για να χαρούμε που ηττήθηκε ο θάνατος, που μπορούμε και εμείς να πράξουμε το ίδιο με τη δύναμη του Θεού, που η Κοίμηση Της αποτελεί το διαβατήριο για τον Παράδεισο. Εξάλλου στην υμνολογία της Εκκλησίας γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στο γεγονός ότι η Παναγία δεν μας έχει εγκαταλείψει αλλά ότι είναι παρούσα στην Εκκλησία, άγρυπνη αρωγός στον πόνο και στη θλίψη μας. Το αποδεικνύουν τα άπειρα θαύματα της. Είναι ο άνθρωπος μας στον ουρανό που ακατάπαυστα δέεται στο θρόνο του Θεού για τις αμαρτίες μας. Γι' αυτό τον λόγο έχουμε μεγάλη χαρά στην Εκκλησία με την Κοίμηση της Παναγίας μας.

Δημ.Τζαφέρης Θεολόγος

Λαμπαδάριος Ιερού Ναού