Μια ελιά λουσμένη στο άπλετο φως του ηλίου σε μια βουνοπλαγιά μου έφερε στο νου πόσο ευλογημένο είναι αυτό το δέντρο από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Λέει η Γραφή ότι στις στιγμές που επέλεγε να είναι ήσυχος από τους ανθρώπους, καταφύγιο του για προσευχή είχε το λεγόμενο Όρος των Ελαιών. Κάτω από τα κλαδιά μιας ελιάς γονάτιζε ο Παντοκράτορας του ουρανού και της γης να δεηθεί για τη σωτηρία των αμαρτωλών ανθρώπων.

Καθημερινά επί τρία χρόνια έσπερνε σαν τον σποριά των αγρών τον λόγο του Θεού στις σκοτεινές καρδιές των ανθρώπων για να τους φανερώνει ότι το φως στη ζωή είναι η συγνώμη, η ταπείνωση, η φιλανθρωπία και η αγάπη. Αυτές οι αρετές όταν κοσμούν έναν άνθρωπο λάμπει στα μάτια του Θεού. Σε μια σχέση όμως είναι αδύνατο πολλές φορές να είμαστε ενάρετοι πόσο μάλλον όταν θέλουμε να ζήσουμε αυτή την εμπειρία με το Θεό.

Εδώ είναι η ώρα που μέσα από τον καθημερινό σταυρό των δυσκολιών και των θλίψεων ανθίζει σαν το λουλούδι ανάμεσα στους άνυδρους και απόκρημνους βράχους η πίστη. Αυτή είναι η βαθιά ρίζα μέσα στην ψυχή μας που βλασταίνει το δέντρο της χριστιανικής ζωής και οι καρποί στα κλαδιά του είναι οι αρετές που αναφέραμε πιο πάνω. Όσο ποτίζεται αυτό το δέντρο από το λόγο του Θεού τόσο τα κλαδιά ψηλώνουν σαν να θέλουν να αγγίξουν ουρανό για να προσφέρουν θυσία κάθε καρπό. Από τον καρπό της ελιάς βγαίνει το λάδι που κάνει νόστιμο το φαγητό και είναι αυτό που ρίχνουμε στο καντήλι για να κρατήσει την φλόγα του φυτιλιού αναμμένη για την ώρα της προσευχής μας. Ένα ευλογημένο δέντρο σαν πύλη της ψυχής μας χτυπά την καρδιά μας με τα κλαδιά του σαν καμπάνα εκκλησιάς για να αρχίσει η ώρα της αγιασμένης προσευχής.

Δημήτριος Τζαφέρης

Θεολόγος Λαμπαδάριος Ι.Ναού μας