Μιὰ ἀνοιξιάτικη ἡμέρα τοῦ 1931, ὁ ταπεινὸς ὑποτακτικὸς Βασίλειος ᾿Ιλίε, τῆς Ρουμανικῆς Μονῆς Συχάστρια, προσευχόταν μπροστὰ στὴν ᾿Εκκλησία. Εἶδε τότε μιὰ φοβερὴ ὀπτασία.

᾿Απὸ τὸν φόβο του ἄρχισε νὰ φωνάζη μὲ δυνατὴ φωνή: — ῾Υπεραγία Θεοτόκε, ἐλέησόν με! Καὶ πρὸς τοὺς πατέρες ποὺ συγκεντρώθηκαν κοντά του εἶπε: — Προσκυνᾶτε, πατέρες, προσκυνᾶτε. Νά, ἦρθε ἡ Δέσποινά μας! ῾Η Μητέρα τοῦ Κυρίου μὲ τὸν Σωτῆρα στὴν ἀγκαλιά Της εἶναι μπροστά μας! Νά Την, στέκεται ἀπὸ πάνω μας. — ᾿Αδελφὲ Βασίλειε, τί φωνάζεις ἔτσι;... τὸν ἐρώτησαν οἱ πατέρες. — Πατέρες, ὅταν προσευχόμουν μπροστὰ στὴν ᾿Εκκλησία, ξαφνικὰ παρουσιάσθηκε ἕνα πλῆθος ἀπὸ φοβεροὺς δαίμονες μὲ φλογερὰ ραβδιὰ στὰ χέρια, ποὺ ἄρχισαν νὰ μὲ βασανίζουν ἄγρια καὶ νὰ φωνάζουν: «Μάταια προσεύχεσαι, γιατὶ δὲν θὰ σωθῆς! ᾿Εσὺ εἶσαι δικός μας. Εἶσαι ἁμαρτωλός». Τότε ἄρχισα νὰ ἐπικαλοῦμαι τὴν ῾Υπεραγία Θεοτόκο. ᾿Εκείνη τὴν στιγμὴ κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἕνα λευκὸ σύννεφο, γεμᾶτο ἀπὸ λευκὸ φῶς, καὶ στάθηκε πάνω ἀπὸ τὴν ᾿Εκκλησία. Μέσα στὸ σύννεφο εἶδα τὴν Θεομήτορα μὲ τὸν ᾿Ιησοῦ στὴν ἀγκαλιά Της, ποὺ μοῦ ἔλεγε: «Μὴ φοβᾶσαι, γιατὶ μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες ἔρχεσαι κοντά μας». Κατόπιν μᾶς εὐλόγησε ὅλους ὁ Χριστὸς καὶ ἐπέστρεψε μὲ τὴν Μητέρα Του στὸν οὐρανό.

Πατέρες, μεγάλη δύναμι καὶ παρρησία ἔχει ἡ Θεομήτωρ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καὶ γρήγορα ἀκούει τὶς προσευχές μας. — ᾿Αδελφὲ Βασίλειε, εἶπε ὁ ῾Ηγούμενος, μὴ σὲ ἐξαπατᾶ ὁ ἐχθρός!᾿Απόστρεψε τὸν νοῦ σου ἀπ᾿ αὐτὰ καὶ πρόσεχε πολύ, γιατὶ πολλὲς εἶναι οἱ παγίδες του! Μετὰ εἶπε στοὺς ἄλλους Μοναχούς: — ῎Αν μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες ὁ ἀδελφὸς Βασίλειος ἀναχωρήση ἀπὸ μᾶς, τότε πράγματι τοῦ τὸ φανέρωσε ἡ ῾Υπεραγία Θεοτόκος. ᾿Εὰν ὄχι, τότε πλανήθηκε ἀπὸ τὸν διάβολο. Μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἀκριβῶς ἡμέρες, τὴν ἴδια ὥρα, ὁ ἀδελφὸς Βασίλειος ᾿Ιλίε ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ μὲ τὴν προσευχὴ στὰ χείλη.

Χαρίσματα καὶ Χαρισματοῦχοι

῾Ιερὰ Μονὴ Παρακλήτου, ᾿Ωρωπὸς ᾿Αττικῆς, 1989