Υπάρχουν πολλά λόγια του Χριστού που τα έχουμε ξεχάσει γιατί σε όλες τις ενέργειες και πρωτοβουλίες μας θέλουμε να βάζουμε την σφραγίδα μας και όχι την σφραγίδα του Θεού. Θέλουμε , δηλαδή, να δουλεύουμε αυτόνομα και αυθαίρετα , και όχι κατά Θεόν πειθαρχημένα . Έτσι , δεν είναι παράξενο πως ξεχάσαμε την λυτρωτική φράση Του : «Εγώ ειμί η Οδός , η Αλήθεια και η Ζωή»! Αυτή η λησμονιά είχε σαν αποτέλεσμα να χάσουμε τον δρόμο και τον προσανατολισμό μας , να χάσουμε την Αλήθεια και να βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στο ψέμα και , τέλος , να κινδυνεύουμε να χάσουμε τη Ζωή. Και την παρούσα και την Μέλλουσα . Όλες οι κακοδαιμονίες μας οφείλονται στο ότι , πολύ εύκολα , λησμονούμε τις Οδηγίες του Θεού, που είναι τόσο λεπτομερείς , όση και η απέραντη Αγάπη Του και ο Πόθος Του να μας φέρει κοντά Του. Μας καθοδηγεί με λεπτεπίλεπτη ακρίβεια για να ταυτισθούμε μαζί Του. Και δεν αρκείται μόνο στις οδηγίες για το πώς θα φθάσουμε στον προορισμό μας , αλλά γίνεται Αυτός ο Ίδιος και Η Οδός , ώστε να μην υπάρξει και η παραμικρή πιθανότητα να χάσουμε τον δρόμο μας , παρά μόνο από δική μας ευθύνη. Στη ζωή μας δεν έχουν τόση αξία τα προγράμματα , όσο το να συνειδητοποιήσουμε ότι , χωρίς τον Χριστό, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα . Γι΄ αυτό, στην πορεία της ζωής μας δεν έχουν σημασία οι γνώσεις μας και η ευφυΐα μας αλλά η επίγνωση του Θείου Θελήματος και η Υπακοή μας σ΄ Αυτό. Ο Χριστός είναι η Οδός , γι΄ αυτό ο,τιδήποτε δίνει ο Χριστός στους ανθρώπους είναι οδηγητικό σ΄ Εκείνον. Έτσι και ο νέος χρόνος , σαν δωρεά του Θεού, είναι οδηγητικός , πρέπει να είναι οδηγητικός και όχι να καθοδηγείται από τις αυθαιρεσίες μας και τις άλογες επιλογές μας .

Τα λόγια αυτά ηχούν παράξενα , γιατί , όπως προείπαμε , ξεχάσαμε βασικές αλήθειες της πίστεώς μας , αφού έπαψε πια  η πίστη μας να είναι και καθημερινή ζωή μας . Ξεχάσαμε ότι ο χρόνος είναι ευδοκία του Θεού Πατρός , έλαβε υπόσταση και μοιράσθηκε σε περιόδους δια του Υιού Του, «δι΄ ου και τους αιώνας εποίησεν» , και καθοδηγείται στην πραγμάτωση του Θείου Θελήματος δια του Αγίου Πνεύματος . Ο Θεός δεν δημιούργησε μόνο το φυσικό περιβάλλον του ανθρώπου αλλά και ευλόγησε το πώς ο άνθρωπος πρέπει να ζήση επί της γης εν χρόνω, για να αξιοποιήσει στο έπακρο την ύπαρξή του και να φθάσει στην επίγνωση του Αληθινού Θεού και Δημιουργού Του. Ο Θεός Λόγος δημιούργησε τους αιώνες και τους έδωσε ζωή από την Ζωή Του. Τους έδωσε αγάπη, χαρά , ειρήνη, μακροθυμία , χρηστότητα , αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα , εγκράτεια . Έτσι , ο χρόνος γίνεται Δρόμος για τον χριστιανό , αρκεί να μην τον παραχαράξει και δημιουργήσει παράδρομους , «στραγγαλιάς» τις ονομάζει η Αγία Γραφή , γιατί οι παράδρομοι είναι δημιούργημα της ανθρώπινης αυθαιρεσίας και η επιβεβαίωση ότι ο άνθρωπος δεν θέλει να ζήσει τη Θεία Ζωή , αλλά θέλει να προσδιορίζει αυτός τον τρόπο της ζωής του και να ορίζει και να οριοθετεί τον σκοπό της υπάρξεώς του.

Οι παράδρομοι , οι στραγγαλιές , είναι που στραγγαλίζουν, τελικά , κάθε ψυχική ικμάδα και ζωή από την ανθρώπινη ύπαρξη, παρ΄ ότι δίνουν την ψευδαίσθηση ότι ο άνθρωπος αξιοποιείται αφού αναπτύσσει πρωτοβουλίες και δεν ακολουθεί οδηγίες και συμβουλές . Αυτή είναι και η μεγαλύτερη δυσκολία μας , η ορμή μας για πρωτοβουλίες και πρωτοτυπίες , που δεν μας αφήνει να νοιώσουμε και να πιστέψουμε βαθιά , ως τα κατάβαθα της ψυχής μας , τους συστατικούς της υπάρξεως του ανθρώπου λόγους του Χριστού : «Χωρίς εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν». Αντιδρούμε στο να νοιώσουμε τον Χριστό Δρόμο μας και γι΄ αυτό συνεχώς «παίρνουμε τη ζωή μας λάθος», γι΄ αυτό συνεχώς ιδρώνουμε και ματώνουμε μάταια . Δυσκολευόμαστε να βαδίσουμε τον Χριστό και να επακολουθήσουμε «τοις ίχνεσιν Αυτού» γιατί μας συναρπάζει το να βαδίζουμε «εν τοις θελήμασιν των καρδιών ημών». Νοιώθουμε σπουδαίοι μόνο όταν χαράζουμε εμείς τους δρόμους της ζωής μας και όχι όταν προσέχουμε το «πως ακριβώς περιπατούμε» την Οδό των Θείων Εντολών , δηλαδή της Θείας Ζωής . Η αρχή της απώλείας μας από τον Παράδεισο ήταν ακριβώς αυτή. Ο πόθος μας για πρωτοτυπία . Ο πόθος μας να κάνουμε ό,τι θέλουμε . Αυτόν τον πόθο μας τον εμφύσησε ο Διάβολος , γιατί είναι ο δικός του πόθος . Αυτόν μας εμφυσά αιώνες τώρα και ιδιαιτέρως σε καιρούς , που μακραίνουμε πολύ από την Οδό-Χριστός , όπως στον καιρό μας . Γιατί ο Διάβολος δεν εννοεί να καταλάβει ότι, χωρίς τον Χριστό, δεν μπορεί να κάνει τίποτε παρά μόνο ανοησίες , καταστροφές , αγριότητες , απανθρωπίες , και «παν φαύλον πράγμα», όπως έχει καταγράψει μέχρι σήμερα το ενεργητικό του, αλλά και στο ενεργητικό όλων των αγγέλων του, όλης της λατρείας του, όλης της πομπής του και όλων των ανθρώπων που ενστερνίσθηκαν και συμμερίζονται την νοοτροπία του.

Η Εκκλησία μας καλεί συνεχώς να ετοιμάζουμε «την Οδόν του Κυρίου», όχι γιατί ο Χριστός δεν είναι Η Οδός , αλλά γιατί εμείς με τον τρόπο της ζωής μας έχουμε εκτροχιάσει τον εαυτό μας από την Οδό-Χριστός . Έχουμε με τις ιδιοτροπίες μας στραβώσει τον χρόνο της ζωής μας και γι΄ αυτό δεν έχει ούτε για μας ούτε για τους άλλους αξία η ζωή μας . Ο εαυτός μας μοιάζει με μεθυσμένο που δεν μπορεί να βαδίσει στην ευθεία , αλλά ο Τίμιος Πρόδρομος μας ανακαλεί στην τάξη φωνάζοντάς μας αδιάκοπα : «Ευθείας ποιείτε τας τρίβους Αυτού»! Με τα μάτια της Φιλανθρώπου Εκκλησίας μας βλέπουμε τον εαυτό μας άλλοτε να μοιάζει με φαράγγι, να έχει ψυχικά χάσματα , γιατί του λείπουν όλα τα δώρα του Θεού που θα είχε αν ο Θεός ήταν η Οδός του, και άλλοτε να μοιάζει με βουνό και λόφο, με τα κατά φαντασίαν υποκατάστατα της πληρότητος , που είναι η έπαρση και η αλαζονεία . Αλλά πάλι ο Τίμιος Πρόδρομος μας ενθαρρύνει , υποσχόμενος ότι , αν αποφασίσουμε να παραιτηθούμε από την κατασκευή νέων δρόμων και ακολουθήσουμε την «Οδόν του Κυρίου», τότε «πάσα φάραγξ πληρωθήσεται και παν όρος και βουνός ταπεινωθήσεται και όψεται πάσα σάρξ το σωτήριον του Θεού».

Με αυτές τις σκέψεις , ίσως ερχόμαστε πιο κοντά στο νόημα των λόγων της Εκκλησίας μας «ενιαυτός της χρηστότητος του Κυρίου». Ο ενιαυτός , το κάθε έτος , είναι γεμάτος από την ευλογία και το θέλημα του Θεού, γι΄ αυτό είναι δικός Του. Προέρχεται από τον Θεό, κυριαρχείται και πλουτίζεται από τον Θεό και ανήκει στον Θεό. Όποιος από εμάς θέλει να ανήκει στον Θεό, πρέπει να ζήσει τον Χρόνο του Θεού και όχι να χάνει το χρόνο του. Ο Χρόνος του Θεού είναι πολύτιμος και σωτήριος , και η αξία του φαίνεται κυρίως όταν οι εποχές κυριαρχούνται από τα στοιχεία και την πονηρία του κόσμου. Γι΄ αυτό η Εκκλησία μας ωθεί να εξαγοράζουμε Θείο Χρόνο, δηλαδή να ανταλλάσουμε την αυθαίρετη ζωή μας με την υπακοή και συμμόρφωσή μας στις οδηγίες του Θεού, «εξαγοραζόμενοι τον καιρόν ότι αι ημέραι πονηραί είσι». Γι΄ αυτό το έτος για τον χριστιανό είναι «Σωτήριον έτος». Μακάρι , «Η Ζωή και Οδός Χριστός» να μας συνοδεύει πάντοτε, όπως συνώδευσε τους Αποστόλους Του Λουκά και Κλέωπα εις Εμμαούς . «Ο Χρόνους και Καιρούς τη ιδία εξουσία θέμενος», να γίνει φέτος εξουσιαστής του χρόνου της ζωής μας , για να απελευθερωθεί η ψυχή μας από τα αφιλάνθρωπα δεσμά της αυθαιρεσίας και της ιδιοτροπίας μας και να νοιώσουμε , επί τέλους , την Ειρήνη και την Ανάπαυση που χαρίζει η «Μακαρία Οδός», ο Χριστός μας .

Δ.