Ο Παραλυτικός της Καπερναούμ είναι σύμβολο του αγωνιστή που δεν υποχωρεί μπροστά στις δυσκολίες, του ανθρώπου που παλεύει με θέληση και επιμονή και φθάνει κάποτε στον στόχο Του ξεπερνώντας ακόμα και τα μεγαλύτερα εμπόδια. Τον βλέπουμε με αποφασιστικότητα να διασχίζει τους δρόμους της Καπερναούμ ξαπλωμένος πάνω στο ξυλοκρέβατο του μεταφερόμενος από τέσσερις συνανθρώπους του. Με τόλμη ξεφεύγει από τα πλήθη που συνωστίζονται γύρω από τον Χριστό και φράζουν κάθε δρόμο που φέρνει κοντά Του. Με επινοητικότητα παραγγέλει σ΄ αυτούς που τον σηκώνουν να ξηλώσουν την στέγη του σπιτιού όπου διδάσκει ο Κύριος και να κατεβάσουν από εκεί το κρεβάτι Του, δεμένο με σχοινιά, μπροστά στα πόδια του Διδασκάλου, για να δεχθεί από τα χέρια Του εκείνο που κανένας άλλος δεν μπόρεσε να του προσφέρει. Την συγχώρηση και την υγεία. Κανένα εμπόδιο δεν στάθηκε ικανό να αναχαιτίσει την πορεία Του, ούτε η σωματική του αναπηρία, ούτε η αδιαφορία του πλήθους στις ικεσίες του για ένα πέρασμα, που θα τον έφερνε κοντά στον μεγάλο Γιατρό. Μέσα στο ασθενικό, το σακατεμένο εκείνο κορμί, χτυπούσε μια αποφασιστική καρδιά και κυριαρχούσε μία ισχυρή θέληση. Επιβράβευση δε της αποφασιστικότητας και της θέλησης είναι ο λόγος του Χριστού : <<Σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου>>.

Το παράδειγμα του παραλυτικού απευθύνει σήμερα σε μας ένα μεγάλο και πολύ επίκαιρο δίδαγμα. Μας δείχνει ποια είναι η σωστή τοποθέτηση μας μπροστά στις δυσκολίες της ζωής. Δύο θέσεις μπορεί να πάρει ο αγωνιστής άνθρωπος απέναντι στα δυσάρεστα απρόοπτα της ζωής. Τις ίδιες που παίρνει και ο ναυαγός, όταν εγκαταλείπει το τσακισμένο καράβι του. Η να αφήσει τον εαυτό του, πανικόβλητος και χωρίς ελπίδα, στην ορμή των κυμάτων, ή να επιστρατεύσει τις δυνάμεις του, να παλέψει με τα κύματα, ώσπου να φτάσει στην στεριά. Στην πρώτη περίπτωση δεν έχει καμία πιθανότητα να σωθεί. Στη δεύτερη όμως έχει πολλές ελπίδες.

Και στη ζωή υπάρχουν εκείνοι που μπροστά στις δυσκολίες, λιποψυχούν, τα χάνουν, απελπίζονται. Όλα τα βλέπουν μαύρα και χάνουν την αγωνιστική τους διάθεση. Έτσι παραδίδουν αμέσως τα όπλα, και πέφτουν στην δυστυχία. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι που από την δυσκολία αντλούν δύναμη, παλεύουν και νικούν, όπως ο Παραλυτικός του σημερινού Ευαγγελίου. Ας σταθούμε σήμερα στους δεύτερους. Στους γενναίους, για τους οποίους κάθε εμπόδιο μεταβάλλεται σε πηγή ενέργειας, που ξεπερνούν τον εαυτό τους και πολλές φορές αναρωτιούνται : Πως μπόρεσα και υπερπήδησα την δυσκολία; Πως τα έβγαλα πέρα; Που βρήκα την δύναμη και προχώρησα; Άπειρα παραδείγματα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε – Για την μάνα που μεγαλώνει ένα άρρωστο παιδί, για τον σύζυγο που φροντίζει μόνος του τα παιδιά Του, για την σοβαρή ασθένεια, για το βαρύ πένθος που ταλαιπωρεί ολόκληρη την οικογένεια κ.α. Ο Παραλυτικός της Καπερναούμ, χωρίς την αρρώστια του, ίσως δεν γνώριζε ποτέ τον Χριστό για να δεχθεί από τα χέρια του την σωματική και ψυχική του θεραπεία. Οι δοκιμασίες, τα λάθη, ακόμα και οι αποτυχίες γίνονται για τον άνθρωπο που ξέρει να αγωνίζεται σκαλοπάτια που τον ανέβασαν ψηλότερα.

Αν μια τέτοια τακτική είναι αποτελεσματική για κάθε άνθρωπο, για τον Χριστιανό είναι πολύ περισσότερο. Ο Χριστιανός στον αγώνα του νοιώθει κοντά του τον Χριστό, συμπαραστάτη και συναγωνιστή. Και είναι έκφραση αγωνιστικών βιωμάτων των χριστιανών τα λόγια της Θ.λ. του Μ. Βασιλείου που ο λειτουργός απευθύνει στον Θεό <<Εσύ είσαι Κύριε, η βοήθεια εκείνων που δεν περιμένουν από πουθενά βοήθεια, η ελπίδα εκείνων που έχουν απελπισθεί, Σωτήρας εκείνων που θαλασσοδέρνονται από τα κύματα της ζωής, γιατρός εκείνων που είναι άρρωστοι σωματικά και ψυχικά>>. Με αισιοδοξία και επιμονή, με πίστη και θέληση, ας σηκώνουμε τα μάτια μας προς Τον Σταυρό του Κυρίου. <<Εις τον κόσμον τούτον θα έχετε θλίψιν αλλά να έχετε θάρρος.>> Θάρρος λοιπόν για την αντιμετώπιση των δυσκολιών της ζωής, πίστη στον Χριστό, και εμπιστοσύνη σε Κείνον.