Το πρόβλημα που βασανίζει τον Παραλυτικό της Βηθεσδά δεν είναι τόσο η αρρώστια, όσο η μοναξιά. Τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια συντροφιά με την αρρώστια, και έχει εξοικειωθεί, σχεδόν συμφιλιωθεί μαζί της. Όμως η μοναξιά, όλα αυτά τα χρόνια, δεν έπαψε να τον πληγώνει ούτε μία μέρα, ούτε μια στιγμή. Γι΄ αυτό όταν μέσα από το ανώνυμο πλήθος, κάποιος Άγνωστος τον πλησιάζει για πρώτη φορά, αφήνει το παράπονο του να ξεχειλίσει : <<Κύριε δεν έχω άνθρωπο…>> Δεν μιλά στον Χριστό για την αρρώστια Του, του μιλά για την μοναξιά Του. Δεν του λέει <<πονώ>>, του λέει δεν έχω άνθρωπο.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως σύμβολο του ανθρώπου της εποχής μας είναι τούτος ο δυστυχισμένος παραλυτικός. Μία απέραντη Βηθεσδά είναι η κοινωνία μας, με ένα πλήθος ανθρώπων που πονούν, ελπίζουν, αγωνίζονται, πεθαίνουν μένοντας πάντα ανώνυμοι και άγνωστοι. Οι ειδικοί που ασχολούνται με τα σύγχρονα προβλήματα του ανθρώπου μας πληροφορούν πως η μοναξιά αποτελεί ένα από τα πιο μεγάλα, τα πιο καυτά, και τα πιο δυσεπίλυτα προβλήματα του καιρού μας. Ακόμη και τα νιάτα, που ζουν την πιο όμορφη περίοδο της ζωής τους, την περίοδο της αγάπης και της φιλίας, νοιώθουν τούτο το οδυνηρό αίσθημα της μοναξιάς και μάλιστα πιο έντονα από τους μεγάλους. <<Είμαι μόνος! Δεν έχω άνθρωπο να με νοιώθει>> είναι το παράπονο που φθάνει καθημερινά στ΄ αυτιά μας, που ανεβαίνει συχνά στα χείλη μας!

Πολλές είναι οι αιτίες αυτής της μοναξιάς που νοιώθουμε, αλλά οι βασικές είναι δύο. Η πρώτη βρίσκεται στον εγωισμό μας. Στον εγωισμό, που μας κάνει να έχουμε μέτρο σύγκρισης τον εαυτό μας, και να τα βλέπουμε όλα από το πρίσμα του δικού μας συμφέροντος. Στον εγωισμό που μας κάνει να θεωρούμε τους άλλους όργανα για να πραγματοποιήσουμε τα σχέδιά μας, και για να φτάσουμε στους στόχους μας. Η αγάπη με την έννοια της προσφοράς χωρίς ανταπόδοση είναι ανύπαρκτη. Έτσι μένουμε κλεισμένοι στους εαυτούς μας, γινόμαστε καχύποπτοι και απαιτητικοί, και με τα ίδια μας τα χέρια χτίζουμε την φυλακή της μοναξιάς μας.

Η δεύτερη βασική αιτία βρίσκεται στην υπερβολική τεχνολογική πρόοδο και στον τρόπο που εμείς την χρησιμοποιούμε.Η τηλεόραση για παράδειγμα αντικατέστησε την ζεστή ανθρώπινη συντροφιά, ακόμα, και μέσα στην οικογένεια. Ο τρόπος διασκέδασης ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων με το ποτό στο χέρι, κάτω από τους ήχους της Μουσικής που ξεκουφαίνουν και στο σκοτάδι που δυσκολεύει το να δεις το πρόσωπο του άλλου δεν αφήνει κανένα περιθώριο για επικοινωνία. Τα παιδιά πολλές φορές αντί να βγουν από το σπίτι και να παίξουν με τους συνομήλικους, προτιμούν να σταθούν για ώρες μπροστά στην τηλεόραση και να παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια, η να βάζουν στ΄ αυτιά τους ακουστικά για να ακούνε μουσική χωρίς ενόχληση κ.α.

Οπωσδήποτε δεν μπορούμε να αρνηθούμε τον πολιτισμό μας. Εκείνο που χρειάζεται είναι να ανακαλύψουμε μέσα μας τον χαμένο άνθρωπο και να προσφέρουμε ανθρωπιά στους άλλους. Να πλησιάσουμε τον συνάνθρωπο και να ζήσουμε την Χριστιανική αγάπη σε όλο το πλάτος και το βάθος της. Ανοίγοντας τον εαυτό μας στους άλλους, προσφέρουμε και ταυτόχρονα βρίσκουμε συντροφιά. Σαν μέλη της Εκκλησίας μπορούμε να ζήσουμε συντροφιά με τον Θεό και τον άνθρωπο, αποτελώντας μία <<κοινωνία>> που σημαίνει, επικοινωνία, φιλία, συναδέλφωση, ενότητα. Υλοποίηση αυτής της κοινωνίας είναι η συμμετοχή μας στο Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας. Κάθε Κυριακή στο Μυστήριο Της Αγάπης και της Ενότητας. Μόνο το Αγ. Ποτήριο κάνει τους ξένους, γνωστούς και αγαπημένους, τους εχθρούς φίλους και αδελφούς, τους απομακρυσμένους τους φέρνει κοντά και τους ενώνει.

Μόνο όταν μάθουμε να ζούμε την ζωή της Εκκλησίας θα μάθουμε να επικοινωνούμε με τον άνθρωπο. Οι σχέσεις μας τότε θα γίνουν πιο ανθρώπινες και το ανώνυμο πλήθος που κυκλοφορεί γύρω μας θα πάψει να είναι κάποιος ξένος, και θα γίνει ο αδελφός!