«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω ἵνα ὅταν τα­ρα­χθῇ τό ὕδωρ βάλῃ με εἰς τήν κολυμ­βήθραν» (Ἰωάν. 5.7).

Μετά τό μεγάλο θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο μᾶς ὑπενθύμισε ἡ Ἐκκλησία μας τήν προηγούμενη Κυριακή μέ τήν ἑορτή τῶν Μυροφόρων, μᾶς ὑπεν­θυ­μίζει σήμερα ἕνα ἄλλο θαῦμα, ἐντελῶς διαφορετικό, ἀλλά ἀπόλυτα συνδεόμενο μέ τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως. Καί ἡ σύν­δεσή τους ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι τόσο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὅσο καί τά θαύ­μα­τα πού ἐπιτελοῦσε καί ἐπιτελεῖ ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἀπόρροια καί ἀποτέλεσμα τῆς Θεότητός του καί τῆς θείας του φύ­σεως. Αὐτή εἶναι πού ἀνα­δεικνύει τόν Χρι­στό κύριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, ἐξουσιαστή ὅλων ὅσων σχετί­ζονται καί ἀφο­ροῦν τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο.

Τό θαῦμα, λοιπόν, τό ὁποῖο μᾶς ὑπεν­θυ­μίζει ἡ σημερινή Κυριακή εἶναι τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ· τό θαῦμα τῆς θεραπείας ἑνός ταλαίπωρου ἀνθρώ­που, ὁ ὁποῖος ἔκειτο ἐπί τριανταοκτώ χρό­νια δίπλα στήν Προβατική κολυμβήθρα τῆς Ἱε­ρου­σαλήμ περιμένοντας τή θερα­πεία πού λάμβανε ἐκεῖνος ὁ ἀσθενής, ὁ ὁποῖος θά κατόρ­θωνε νά μπεῖ πρῶτος μέ­σα στήν κολυμβήθρα ἀφότου ὁ ἄγγελος, πού κατέβαινε ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν, τάρασσε τά νερά της.Καί ἦταν, βέβαια, ἀδύνατο νά μπεῖ πρῶτος ὁ ταλαίπωρος αὐτός παράλυτος, καθώς δέν εἶχε κανένα γιά νά τόν βοηθήσει. Γι’ αὐτό καί τό πα­ρά­πονο πού διατυπώνει στόν Χριστό, ὅταν Ἐκεῖνος τόν ρωτᾶ ἄν θέλει νά γίνει καλά, εἶναι τό: «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Δέν ἔχω ἄνθρωπο, δέν ἔχω κάποιον νά μέ βοη­θή­σει, νά μέ ὑποστηρίξει, νά φροντίσει γιά μένα.Πόσο σύγχρονο, πόσο ἐπίκαιρο, πόσο κα­θημερινό ἀκούεται τό πα­ρά­πονο τοῦ παραλύτου τῆς σημερινῆς Κυ­ριακῆς. Πόσες φορές στή ζωή μας, στήν καθημερινή μας ζωή, δέν εἴπαμε ἤ δέν ἀκούσαμε καί ἐμεῖς αὐτή τή φράση! Πόσες φορές δέν αἰσθανθήκαμε τήν ἀνάγκη νά ἔχουμε κάποιον δίπλα μας γιά νά μᾶς βοη­­­θήσει.

Πόσες φορές δέν στηρίξαμε τήν ἐλ­πίδα μας κάπου καί ὕστερα διαψευ­σθή­καμε καί ψιθυρίσαμε «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω».Τό παράπονο αὐτό ἔρχεται τώρα ὁ Χριστός νά ἐξαλείψει ἀπό τά χείλη μας καί ἀπό τή ζωή μας· ἔρχεται νά ἐξα­λείψει τήν ἀνάγκη μας γιά ἕναν ἄν­θρωπο πού θά μᾶς βοηθοῦσε, ἄν τόν εἴ­χαμε, ἀλλά δέν τόν ἔχουμε. Αὐτό ἀσφα­λῶς δέν σημαί­νει ὅτι ὁ Χρι­στός ἔρχεται νά καταργήσει τίς σχέσεις ἀνάμεσα στούς ἀν­θρώπους· ἔρ­χεται νά καταλύσει τήν ἀλλη­λεγγύη καί τήν ἀναγκαιότητά της· ἔρχε­ται νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τό καθῆκον μας νά βοηθοῦμε τόν συνάνθρωπό μας πού ἔχει ἀνάγκη. Ἀσφαλῶς ὄχι. Ἁπλῶς ἔρχε­ται νά γίνει ὁ ἄνθρωπός μας, ὅταν δέν ἔ­χουμε κάποιον ἄλλον δίπλα μας· ἔρχεται νά γίνει αὐτός πού μπορεῖ νά ἐκπληρώσει τήν ἐπιθυμία μας, ἄν αὐτή εἶναι γιά τό κα­λό μας καί τό συμφέρον τῆς ψυχῆς μας· ἔρ­χεται νά βρεῖ λύση στό ὁποιοδήποτε πρόβλημά μας, ἄν ἐμεῖς θελήσουμε νά τόν ἐμπιστευθοῦμε καί νά ἀκολουθήσουμε τίς ὁδηγίες του καί τίς συμβουλές του.«Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Στή θέση τοῦ ἀν­θρώπου ὁ Θεάνθρωπος βάζει τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του προκειμένου νά βοηθήσει τό πλάσμα του, καί μέ τόν τρόπο αὐτό παρα­κάμ­πτει γιά χάρη μας τίς ἀνθρώπινες δια­δικασίες χωρίς νά βλάπτει τούς ἄλλους, ὅταν καί ὅποτε νομίζει ὅτι εἶναι ὠφέλιμο γιά μᾶς.Θά μποροῦσε ὁ Χριστός νά εἶχε θερα­πεύ­σει τόν παράλυτο μέ πολλούς καί ποι­κίλους τρόπους πρίν ἀπό πολλά χρό­νια. Τριανταοκτώ χρόνια εἶναι πολλά γιά νά βρίσκεται αὐτός ὁ ταλαίπωρος ἄνθρω­πος καθηλωμένος στό κρεβάτι καί νά ἀγω­νιᾶ γιά τή θεραπεία του.

Ὅμως ὁ Χρι­στός πού γνώριζε τά μύχια τῆς ψυχῆς του, γνώριζε ποιά εἶναι ἡ κατάλληλη στιγμή γιά νά κάνει τό θαῦμα του, ποιά εἶναι ἡ κα­τάλληλη στιγμή γιά νά δώσει τήν πρέ­που­σα ἀπάντηση στό παράπονο τοῦ παρα­λύτου· καί αὐτή δέν εἶναι, προφανῶς, ἄλ­λη ἀπό τή στιγμή πού ὁ παράλυτος εἶναι ἕτοιμος νά δεχθεῖ τήν σωτήρια ἐπέμβαση τοῦ Ἰησοῦ καί νά ἀνταποκριθεῖ στήν ἐν­τολή του: «ἔγειρε, ἄρον τόν κράβατόν σου καί περιπάτει».῾Η ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ στό παράπονο τοῦ παραλύτου εἶναι, ἀδελφοί μου, ἡ ἀπάν­τησή του καί στά δικά μας παράπονα. ῾Ο Χριστός δέν ἀδιαφορεῖ ποτέ οὔτε γιά τίς ἀνάγκες μας οὔτε γιά τά αἰτήματα τῆς ψυχῆς μας· δέν ἀδιαφορεῖ βλέ­πον­τάς μας νά βρισκόμαστε καί ἐμεῖς κά­ποτε παραλε­λυ­μένοι ἀπό τή φιλαυτία, τή φι­λοδοξία, τίς ἐφάμαρτες ἐπιθυμίες καί πράξεις μας· δέν ἀδιαφορεῖ οὔτε ὅταν τά πάθη τοῦ σώ­ματος μᾶς κατατρύχουν καί μᾶς ταλαιπω­ροῦν. Ἁπλῶς περιμένει τήν κατάλληλη στιγμή, περιμένει τήν ὥρα πού θά εἴμαστε ἕτοιμοι νά δεχθοῦμε τή σωτήρια πρόσ­κλη­­­σή του, ἀρ­κεῖ νά τόν ἐμπιστευόμαστε, ἀρκεῖ νά μήν ἀπογοητευόμαστε. Ἐμεῖς ὅμως μέχρι τότε ἄς μήν παύουμε νά ζητοῦμε τή βοήθειά του, ἀλλά νά προετοι­μά­ζουμε τόν ἑαυτό μας γι’ αὐτήν τήν σωτή­ρια ἐπίσκεψη του.

Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων