Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔχει τεράστια σημασία. Δέν εἶναι μία ἀτομική ὑπόθεση, μία νίκη καί ἕνας θρίαμβος γιά τόν ἑαυτόν Του. Εἶναι Ἀνάσταση γιά ὅλο τόν κόσμο. Ὅπως ἡ ἁμαρτία μπῆκε στήν ζωή μας διά τοῦ Ἀδάμ καί μᾶς παρέσυρε στό θάνατο καί ὅλοι γίναμε ἁμαρτωλοί καί θνητοί, ἔτσι καί μέ τόν θάνατο καί τήν Ἀνάστασή Του ὁ Χριστός, ὁ νέος Ἀδάμ, ἀνέστησε ὅλη τήν ἀνθρώπινη φύση μας. Αὐτό δέ γιατί μέ τήν ἐνανθρώπησή Του προ- σέλαβε καί ἕνωσε μαζί Του ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. «Συνανέστησας παγγενῆ τόν Ἀδάμ ἀναστάς ἐκ τοῦ τάφου» (Κανών τοῦ Πάσχα, τροπ. στ΄ ᾠδῆς). Ἑνωμένοι μέ τό Ἅγιο Βάπτισμά μας στό Πανάγιο Σῶμα Του, σ’ αὐτό τό σῶμα, πού ἔλαβε ἀπό τήν Παναγία μας, πού ἔπαθε, ἐσταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε, ζοῦμε καί μεῖς τόν σταυρό Του καί τόν θάνατό Του καί τήν Ἀνάστασή Του καί τήν ἄνοδό μας στόν οὐρανό στά δεξιά τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θά μᾶς ἀναλύσει μέ πολλή σαφήνεια: «Ὅπως, λέγει, δι’ ἑνός ἀνθρώπου (τοῦ Ἀδάμ) μπῆκε ἡ ἁμαρτία στόν κόσμο καί διά τῆς ἁμαρτίας ὁ θά- νατος καί ὅλοι γίναμε ἁμαρτωλοί καί θνητοί,  ἔτσι καί διά τῆς ὑπακοῆς τοῦ Χριστοῦ γίναμε κι ἐμεῖς δίκαιοι, δικαιωθήκαμε» (Ρωμ. 5, 12). Μέ τήν Ἀνάστασή Του «καί (ἡμᾶς) συνήγειρε καί συνεκάθισεν ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Ἐφεσ. 2,5). Μᾶς ἐχάρισε τήν δυνατότητα νά ζήσουμε αἰώνια. ὁ θάνατος γιά τόν πιστό δέν εἶναι πλέον θάνατος, ἀλλά μετάβαση στήν αἰώνια ζωή. Εἶναι πορεία πρός Αὐτόν, «ὅν ἠγάπησεν ἡ καρδία μου».

Ὁ Χριστός δέν εἶναι μόνον ὁ «πρωτότοκος πάσης κτίσεως» (Κολ. 1, 15), εἶναι καί ὁ «πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν» (Κολ. 1, 18). Ἀκολουθεῖ γι’ αὐτό ἡ ἀνάσταση ὅλων μας ὡς μελῶν τοῦ ἀναστημένου σώματός Του. Χαρακτηριστική εἶναι καί ἡ ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα: «Χθές συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σή- μερον ἀναστάντι σοι· συνε- σταυρούμην σοι χθές, αὐτός με συνδόξασον Σωτήρ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου» (Κανών τοῦ Πάσχα, τροπ. γ΄ ᾠδῆς). Ζοῦμε πλέον στόν καινούργιο αἰώνα. Εἶναι ἡ περίοδος πού ἐγκαινίασε ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του, ἡ ὀγδόη ἡμέρα, ὁ αἰώνιος χρόνος τῆς Ἐκκλησίας μας, πού μᾶς ὁδηγεῖ ὅλους στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.Περνᾶμε ἀπό τόν θάνατο στήν ζωή, ἀπό τήν φθορά στήν ἀφθαρσία, διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτή τήν διάβαση, αὐτό τό πέρασμα ὀνομάζουμε Πάσχα. Ἡ ἔξοδος τοῦ Ἰσραήλ ἀπό τήν αἰχμαλωσία τῆς Αἰγύπτου καί τό πέρασμα (= πάσχα) τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσης καί ἡ πορεία του πρός τήν γῆ τῶν πατέρων του, αὐτό τό ἀναστάσιμο Πάσχα προεικόνιζε. Γιά τούς Ὀρθοδόξους πιστούς τό Πάσχα εἶναι πέρασμα στήν μετά τοῦ Χριστοῦ κοινωνία. Εἶναι ἡ ἐδῶ πρόγευση τῆς χαρᾶς τῆς Βασιλείας Του καί ἡ χαρά τῆς παρουσίας τῶν Ἁγίων στήν καθημερινή μας ζωή. Ἡ δωρεά αὐτή τοῦ Θεοῦ γίνεται προσωπικό μας βίωμα μέ τήν ἐλεύθερη συμμετοχή μας στήν νέα ἐν Χριστῷ ζωή. Συμμετέχουμε στό εὐφρόσυνο τραπέζι τῆς Βασιλείας Του μέ τήν εἴσοδό μας στήν Ἐκκλησία διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος. Στήν Ἁγία κολυμβήθρα συμβολικά συμμετέχουμε στήν τριήμερη ταφή τοῦ Χριστοῦ καί συνανασταινόμαστε μαζί Του ἀναγεννημένοι πνευματικά, καινοί ἄνθρωποι, πολίτες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. «Ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν Ἰησοῦν, εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν· συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ Πατρός, οὕτω καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν· εἰ γάρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλά καί τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα» (Ρωμ. στ, 3-5). Δέν ἀρκεῖ ὅμως μόνον νά γεννηθοῦμε ἐν Χριστῷ διά τοῦ Βαπτίσματος. Πρέπει νά ἀνδρωθοῦμε, νά περάσουμε ἀπό τήν νηπιακή ἡλικία καί νά φθάσουμε «εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι... ἀληθεύοντες δέ ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτόν τά πάντα...» (Ἐφεσ. 4, 13,15).

Ζῶντες μέσα στήν Ἐκκλησία μας, ἀγωνιζόμενοι γιά τήν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν, συμμε- τέχοντες στά Ἅγια Μυστήρια, μέ τό κατ’ ἐξοχήν Μυστήριον τῆς Θείας Λειτουργίας καί τῆς Θείας Κοινωνίας τοῦ σώματος καί τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ, γινόμαστε κοινωνοί καί τῆς αἰώνιας ζωῆς, μαζί μέ ὅλους τούς Ἁγίους. Συγκροτοῦμε ὅλοι μαζί τήν Ἐκκλησία, ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, «οἱ πολλοί ἕν σῶμα ἐσμεν ἐν Χριστῷ, ὁ δέ καθ’ εἷς ἀλλήλων μέλη» (Ρωμ. 12, 5). Διά τῆς Θείας Κοινωνίας γινόμαστε ἕνα σῶμα, «ὅτι εἷς ἄρτος, ἕν σῶμα οἱ πολλοί ἐσμέν· οἱ γάρ πάντες ἐκ τοῦ ἑνός ἄρτου μετέχομεν» (Α΄ Κορ. 10,17). Αὐτή ἡ μετοχή στήν ζωή τοῦ Χριστοῦ γίνεται πνευματικό ἐσωτερικό βίωμα τῶν πιστῶν καί ἔκφραση ἤθους μιᾶς ἄλλης βιωτῆς. Καταρτιζόμενοι πνευματικά μέ τήν μελέτη τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ καί τήν ἄσκηση τῶν θείων ἐντολῶν ἀγωνιζόμαστε «εὐάρεστοι αὐτῷ εἶναι» (Β΄ Κορ. 5,9). Προσπαθοῦμε ἀγωνιζόμενοι μέ φιλότιμο νά δίνουμε χαρά στόν Θεό μας (π. Παΐσιος Ἁγιορείτης). Ἔτσι ἐκφράζουμε τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως, «λαμπροφοροῦμεν ταῖς ἀρεταῖς», «γέμοντες Θεοῦ» (Ἅγ. Ἰγνάτιος Θεοφόρος).

Τοῦ Ἱερομ. Νικοδήμου Γιαννακόπουλου