Η σημερινή Κυριακή που την ξέρουμε ως «Κυριακή του Τυφλού», μας μιλάει για την θεότητα του Ιησού Χριστού. Έτσι ομολόγησε τον Χριστό ο τυφλός στο τέλος του σημερινού Ευαγγελίου και τον προσκύνησε ως Υιό του Θεού, ως Θεό (9,38). Αλλά, πιο συγκεκριμένα, το σημερινό Ευαγγέλιο κηρύττει τον Ιησού Χριστό Δημιουργό. Έτσι είναι, χριστιανοί μου, και έτσι ομολογούμε τον Ιησού Χριστό στο «Πιστεύω» μας, ως «δι᾽ ου τα πάντα εγένετο». Και ο ευαγγελιστής Ιωάννης, που αυτήν την περίοδο ακούμε περικοπές από το άγιο Ευαγγέλιό του, λέγει στην αρχή του Ευαγγελίου του για τον Ιησού Χριστό μας ότι «πάντα δι᾽ Αυτού εγένετο και χωρίς Αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν» (1,3). Αλλά που το σημερινό Ευαγγέλιο του τυφλού λέγει τον Χριστό ως Δημιουργό; Ακούστε: Ο τυφλός που θεραπεύτηκε, αδελφοί, δεν ήταν τυφλός όπως άλλοι τυφλοί, που τους θεράπευσε ο Χριστός, αλλά ήταν τυφλός εκ γενετής· δηλαδή, δεν είχε καθόλου μάτια. Δεν είχε καθόλου τα όργανα των ματιών.

Ο Ιησούς Χριστός, λοιπόν, θεραπεύοντάς τον, του δημιούργησε πρώτα τα όργανα των ματιών του. Και πως τα δημιούργησε; Όπως το διαβάζουμε στην Γένεση ότι δημιούργησε ο Θεός τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ. Με χώμα από την γη (Γεν. 2,7)! Έτσι και εδώ ο Ιησούς Χριστός «έπτυσε χαμαί και εποίησε πηλόν εκ του πτύσματος και επέχρισε τον πηλόν» στην θέση των ματιών του τυφλού και τον έστειλε έπειτα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ να νιφθεί και απέκτησε ο τυφλός το φως του (9,6.7). Ο Χριστός, χριστιανοί μου, χρησιμοποιήσας τον σίελό του για θεραπεία, εδήλωσε με αυτό ότι κάθε τι που ανήκει σ᾽ Αυτόν, και το σάλιο Του ακόμη, έχει θεραπευτική δύναμη! Αυτός ο πηλός με τον σίελο του Χριστού, αυτός θεράπευσε τον τυφλό και όχι το ότι πήγε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και νίφθηκε. Στην κολυμβήθρα πήγαιναν πολλοί και νίπτονταν, χωρίς όμως να αποκτήσουν την υγεία τους. Ένα δεύτερο σημείο, που θέλω να θίξω από το σημερινό Ευαγγέλιο, αγαπητοί, είναι το σοβαρό θέμα, το γιατί, δηλαδή, συμβαίνουν στην ζωή μας θλιβερά συμβάντα, όπως η τύφλωση του τυφλού του Ευαγγελίου, για παράδειγμα. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, αφού το ερώτημα έθιξαν και οι μαθητές στον Χριστό. Υπήρχε όμως μια μονομερής ερμηνεία στα χρόνια εκείνα ότι αιτία των παθημάτων είναι κάποια αμαρτία, είτε του ιδίου του ανθρώπου που πάσχει είτε των γονέων του. Γι᾽ αυτό και οι μαθητές ρώτησαν τον Χριστό: «Ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, για να γεννηθεί τυφλός;» (9,2). Αλλά ο Ιησούς Χριστός μας, αδελφοί, έδωσε μια άλλη ερμηνεία, μια θεία ερμηνεία στα παθήματά μας, που μας τα κάνει γλυκά, να μην πω ακόμη ότι μας τα κάνει και ποθητά

Απαντώντας ο Χριστός στους μαθητές Του είπε ότι η τύφλωση του τυφλού δεν είναι ούτε από δικά του, ούτε από των γονέων του αμαρτήματα, αλλά έγινε για να φανεί με την θεραπεία του η δύναμη και η αγαθότητα του Θεού: «Ίνα φανερωθή τα έργα του Θεού εν αυτώ» (9,3)! Και πραγματικά, πόσοι και πόσοι, όχι μόνο αυτοί που είδαν τότε το θαύμα, αλλά και σε όλα τα μετέπειτα χρόνια δεν θαύμασαν και δεν δόξασαν τον Ιησού Χριστό για το θαύμα Του αυτό!… Όμως, αδελφοί, τον γλυκό αυτό λόγο του Χριστού, που είπε στους μαθητές Του για το πάθημα του τυφλού, μπορεί να τον πάρει ο καθένας και για ένα προσωπικό του πάθημα και αρρώστια, και να σκέπτεται, λοιπόν, ότι με αυτό του το πάθημα μπορεί να δοξάσει τον Θεό. Να Τον δοξάσει με την υπομονή του στην αρρώστια ή κάνοντας μια παράκληση στην Παναγία κάθε μέρα, που την είχε για καιρό εγκαταλείψει ή παίρνοντας καινούργιες αποφάσεις για μια νέα πνευματική ζωή κατά το θέλημα του Θεού. Και με όλα αυτά πραγματικά δοξάζεται ο Θεός.

3. Πάντως, ας το γνωρίζουμε, αδελφοί, ότι όπως μας το λέγει το σημερινό άγιο Ευαγγέλιο, όταν ο άνθρωπος αρχίζει μια καινούργια ζωή με τον Θεό, αρχίζει και η πολεμική εναντίον του από τον διάβολο. Ο δε διάβολος, για να πετύχει στο έργο του, χρησιμοποιεί ως όργανά του μερικούς, που λέγονται – λέγονται μόνο, χωρίς να είναι –, «άνθρωποι του Θεού», όπως, στην εποχή του Χριστού, ήταν οι Φαρισαίοι. Αυτοί παρίσταναν μόνο την ευσεβή χωρίς να είναι, και εργάζονταν για την δική τους δόξα και όχι για την δόξα του Θεού. Αυτοί, λοιπόν, σαν θρησκευτικοί ηγέτες, έπρεπε αυτοί πρώτα να χαρούν για την θεραπεία του ταλαιπώρου τυφλού ανθρώπου, που τον έβλεπαν κάθε ημέρα να επαιτεί, αλλά αυτοί, με τις λανθασμένες ερμηνείες του Νόμου που έκαναν, κατηγορούσαν τον Χριστό για το θαύμα που έκανε. Τέτοια περιστατικά, αδελφοί, συμβαίνουν πάντοτε, άνθρωποι, δηλαδή, λεγόμενοι του Θεού να κατηγορούν τα θεικά έργα. Η στάση όμως των πραγματικών παιδιών του Θεού κατά την πολεμική τους από τους τοιούτους ανθρώπους πρέπει να είναι, όπως του θεραπευθέντος τυφλού. Να είναι, δηλαδή, σταθερή, δυναμική, άκαμπτη, θυσιαστική και ομολογιακή προς τον Ιησού Χριστό, γιατί ο θεραπευθείς τυφλός είπε στον Ιησού Χριστό: «Πιστεύω, Κύριε, και προσεκύνησεν Αυτώ» (9,38).

† Ο  Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας