Ή Ανάληψη τού Κυρίου μας έχει μεγάλη σημασία. Ανεβαίνει στόν ουρανό μέ τό θεωμένο, άναστημένο σώμα Του. Δέν τό άπέρριψε, δέν τό υποτίμησε, τό έδόξασε. Ενωμένο άσύγχυτα καί αδιαίρετα στό πανάγιο πρόσωπό Του μέ τήν θεότητά Του, παρα­μένει πραγματικό καί άληθινό «έκ δεξιών τού Πατρός» (Σύμβολο τής Πίστεως). Μέ τόν τρόπο αυτό τιμήθηκε καί δοξάσθηκε ή ανθρώπινη φύση, ή δική μας φύση, καθαρή καί αναμάρτητη. Μέ τήν άνοδό Του άγιάσθηκαν τά πάντα, ό αέρας, ή ατμόσφαιρα, τό σύμπαν, όλη ή κτίση. ’Έτσι τά πάντα σώζονται καί μεταμορφώ­νονται καί έπανέρχονται στήν φυσική τους κατάσταση, στό «πρω­τόκτιστο κάλλος», από τό όποιο έξέπεσαν καί έφθάρησαν μέ τήν αμαρτία, «τη γάρ ματαιότητι ή κτίσις ύπετάγη», «πάσα ή κτίσις συστενάζει καί συνωδίνει άχρι του νυν» (Ρωμ. 8, 20, 22). Καί όσο προχωρεί ή αμαρτία, τόσο προχωρεί καί βαθαίνει ή φθορά στόν άνθρωπο καί κατ’επέκταση στήν φύση όλη. Άνελήφθη ό Κύριος.«Καί τήν πεσούσαν φύσιν ημών συμπαθώς άνυψώσας, τω Πατρί συνεκάθισας» (Δοξαστ. έσπερ. Άναλήψεως). Κατέβηκε μέ τήν ένανθρώπησή Του ό Θεός μέχρι τόν άδη καί άνέσυρε από έκεί τήν πεσμένη ανθρώπινη φύση μας, τήν έκαθάρισε, τήν άνέστησε καί τήν ανύψωσε στά δεξιά του Θεού, τήν έκανε συγκάθεδρον του Θεού. Θαυμάσια ένα τροπάριο περιγρά­φει όλο τό έργο πού έργάσθηκε ό Κύριός μας καί Θεός μας: «Κατελθών ούρανόθεν εις τά έπίγεια, καί τήν κάτω κειμένην έν τη τού αδου φρουρά, συναναστήσας ως Θεός, Άδαμιαίαν μορφήν, τη Άναλήψει σου Χριστέ, εις ούρανούς άναγαγών, τω θρόνω τω πατρικώ σου, συγκάθεδρον άπειργάσω» (Κάθισμα Όρθρου).

Ό Απόστολος Παύλος θά μάς τονίσει, ότι ό Χριστός «ήμάς συνεζωοποίησεν... καί συνήγειρε καί συνεκάθισεν έν τοις έπουρανίοις έν Χριστώ ’Ιησού» (Έφεσ. 2, 5, 6). Ό άνθρωπος, πού ένώθηκε μέ τό βάπτισμά του στό σώμα τού Χριστού, παραμένει ένσωματωμένος μαζί Του. Η σχέση μας μαζί Του είναι σχέση μελών σώμα­τος καί κεφαλής. Ό Χριστός είναι ή κεφαλή τής Εκκλησίας καί όλοι οί πιστοί μέλη τού σώματός Του. Όπου ή κεφαλή, έκεί καί τά μέλη. Ή κεφαλή ζωοποιεί καί κινεί τά μέλη στήν πορεία τής ζωής τους, ώστε αύξανόμενα καί άγιαζόμενα συναρμολογούνται καί συμπορεύονται πρός τήν τελεία καί ούσιαστική κοινωνία μαζί Του καί μεταξύ τους, «μέχρι καταντήσωμεν οί πάντες εις τήν ενότητα τής πίστεως καί τής έπιγνώσεως τού Υίού τού Θεού, εις άνδρα τέ­λειον, εις μέτρον ηλικίας τού πληρώματος τού Χριστού», (μέχρι νά φθάσουμε όλοι στήν πληρότητα τής πίστεως καί τήν βαθειά έπίγνωση τού Υίού του Θεού, ώστε νά γίνουμε τέλειοι σύμφωνα μέ τό πρωτότυπό μας, πού είναι ό Χριστός), «αύξήσωμεν εις αύτόν τά πάντα, ός έστιν ή κεφαλή, ό Χριστός» (Έφεσ. 4,13,15).

Ό Χριστός άνελήφθη στους ουρανούς καί ανύψωσε τήν αν­θρώπινη φύση, παρα­μένει όμως, ώς κε­φαλή τής Εκκλησίας καί διά τής ’Εκκλη­σίας στον κόσμο καί «έως άρτι» εργάζεται καί έπιτελεί τήν σω­τηρία τού κόσμου. Πάντοτε μάς προσκαλεί έν έλευθερία καί άγάπη στό έργο τής προσωπικής μας σω­τηρίας καί τής σωτη­ρίας τής δημιουργίας. Μάς θέλει συνεργούς Του καί συνοδοιπό­ρους μαζί Του. Γιατί παραμένει πάντοτε μαζί μας, «Μεθ’ ύμών είμί πάσας τάς ημέρας έως τής συντέλειας του αίώνος» (Ματθ. 28,20). Παραμένει μέ τό μυστήριο τής Θείας Λειτουργίας, διά τής οποίας γινόμαστε κοινωνοί του θεανθρωπίνου σώματός Του, «ό άνω τω Πατρί συγκαθήμενος καί ώδε ήμιν άοράτως συνών» (Θ. Λειτ. Άγ. Ίω. Χρυσ.). Αύξανόμενοι δέ καί τελειούμενοι διά τής χάριτός Του καί τής εργασίας των εντολών Του συνεργούμε στό έργο τής άνακαινίσεως τής κτίσεως, γιά νά καταργηθή ή έξουσία τής φθοράς, στήν όποια καί αύτή ύπετάγη «ούχ έκουσα», χωρίς τήν θέλησή της, άλλά έξ αιτίας τής πτώσεως του ανθρώπου. Γι’αύτό περιμένει ή κτίση όλη «νά έλευθερωθή από τήν δουλεία τής φθοράς είς τήν έλευθερίαν τής δόξης των τέκνων του Θεού » (Ρωμ. 8, 21).

Χ.Σ.Κ