῏Ηταν κάποιος Γέροντας καὶ ἀσκήτευε, μένοντας στὴν ἔρημο... Ἀρκετὰ μακρυὰ ἀπὸ αὐτὸν τὸν Γέροντα ζοῦσε καὶ ἕνας ἄλλος Μοναχὸς Μανιχαῖος(Αιρετικοί-Μανιχαῖοι· οἱ ὁπαδοὶ τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας τοῦ Μάνη ἢ Μανιχαίου), ποὺ ἦταν πρεσβύτερος, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ οἱ αἱρετικοὶ Μανιχαῖοι ὀνομάζουν πρεσβυτέρους. Καὶ καθὼς μία ἡμέρα ἦλθε νὰ ἐπισκεφθεῖ ἕναν ἀπὸ τοὺς ὁμοδόξους του, νυκτώθηκε κοντὰ στὴν κατοικία, ὅπου ἔμενε ὁ ἅγιος Γέροντας. Τότε τὸν ἔπιασε ἀγωνία γιὰ τὸ τὶ ἔπρεπε νὰ κάμει: ἤθελε νὰ μπεῖ καὶ νὰ μείνει γιὰ τὴν νύκτα στὸ κελλὶ τοῦ Γέροντα, ἔλα ὅμως ποὺ ὁ Γέροντας ἐγνώριζε πὼς αὐτὸς ἦταν Μανιχαῖος, καὶ σκεφτόταν μήπως δὲν ἀνεχθεῖ νὰ τὸν δεχθεῖ κάτω ἀπὸ τὴν ἴδια στέγη. Ὡστόσο, στενεμένος ἀπὸ τὴν ἀνάγκη τῆς νύκτας καὶ τῆς ἐρή- μου, κτύπησε τὴν θύρα τοῦ Γέροντα.

Ἐκεῖνος τοῦ ἄνοιξε καὶ τὸν ἀνεγνώρισε,... μὰ τὸν δέχθηκε μὲ πολλὴ χαρά. Μετά, τὸν ἐπίεσε νὰ προσευχηθοῦν, κατὰ τὴν συνήθεια τῶν Μοναχῶν, καὶ ἀφοῦ τοῦ ἔδωκε νὰ δειπνήσει, πῆγαν γιὰ ὕπνο. Ὁ Μανιχαῖος, συλλογιζόταν τὴν νύκτα τὴν περιποίηση ποὺ τοῦ ἐπιφύλαξε ὁ Γέροντας, καὶ μὲ θαυμασμὸ ἔλεγε μέσα του: «Πῶς ὁ Μοναχὸς αὐτὸς μὲ δέχθηκε, χωρὶς νὰ βάλει καμμία ὑποψία στὸ μυαλό του γιὰ μένα! Πραγματικά, αὐτὸς εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ!».  Καὶ τὰ χαράματα, ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Γέροντα, λέγοντας: - Ἅγιε Γέροντα, ἀπὸ σήμερα καὶ ἐγὼ εἶμαι Ὀρθόδοξος!... Καὶ ἔτσι ἔμεινε καὶ ἀσκήτευε κοντὰ στὸν Γέροντα.

Π.Β. Πάσχου, Προσευχὴ καὶ Ὑπακοή,

Μικρὸ Γεροντικὸ