Η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου έρχεται να δώσει απαντήσεις, εκ του» στόματος του ιδίου του Κυρίου μας, στο μεγάλο υπαρξιακό ερώτημα των ανθρώπων  όλων των εποχών• μετά το θάνατο τι;Η κατάσταση στην οποίαν βρίσκονται, μετά την έξοδο τους απ αυτόν τον κόσμο, ο πλούσιος και ο Λάζαρος, θεμελιώνει την αμετακίνητη θέση και διδασκαλία της Εκκλησίας περί υπάρξεως άλλης ζωής.

Τόσο ο Παράδεισος όσο και η κόλαση δεν είναι αποκυήματα κάποιας νοσηρής μεσαιωνικής φαντασίας, που έφτασε, ως παράδοση, μέχρι τις μέρες μας, για να προξενεί φόβο και ανασφάλεια στους ανθρώπους, αλλά βιωματικοί τρόποι της αγάπης του Θεού. Οι αμαρτωλοί καίγονται, όπως ο πλούσιος της παραβολής, που διεμαρτύρετο «οδυνώμαι εν τη φλογί ταύτη», απ την αγαπητική παρουσία του Θεού, γιατί δεν καθάρισαν την ψυχή τους από τα πάθη, και αυτό είναι η κόλαση τους, ενώ οι καθαροί στην καρδιά πιστοί χριστιανοί δέχονται το φώς του Θεού και αυτό είναι ο Παράδεισος τους.

Η καλή ή η κακή χρήση της προσωπικής ελευθερίας μας, σ αυτήν τη ζωή, μας οδηγεί είτε στη μία είτε στην άλλη κατάσταση, μετά την κοίμηση μας. Ο Κύριος δεν αφαιρεί την ελευθερία από κανέναν. Μας έδωσε το νόμο και τη διδασκαλία του και μας καλεί με το «όστις θέλει» να τα εφαρμόσουμε. Ας επιλέξουμε!

Του Αρχιμ. Νήφωνος Συριανού, Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Καρπενησίου